Zwoele 06 stem...

Zaterdagavond in de caravan. De kachel op standje “hoogbejaard” en het dan ook nog steeds koud hebben, beloofd niet veel goeds.
Een strot die aanvoelt als ’n prop nat geworden schuurpapier, wat bij elke slik een aantal diepe groeven maakt in de binnen voering van m’n keel

Sinds vorige week staat de sleurhut weer in Harskamp. De haringen van de voortent diep in de grond. Een paar goed gevulde gasflessen voor de kachels en een paar dikke truien binnen handbereik. Het schijnt allemaal nog een keer goed te komen, dus we houden moed.
Het is ondanks de kou toch wel lekker in het bos. Alle soorten vogels zingen hun hoogste lied. De specht tikt z’n snavel krom op de boomstam, de zwijnen in het bos hebben de kanten langs de paden flink doorwoeld, de eekhoorn is me steeds te snel af voor een foto.

De konijnen doen waar ze om bekend staan. Ze produceren de nodige keuteltjes en wippen over het gras. Het is bij de beesten af.
In de komende weken is het mooi om te zien hoe de natuur zich ontpopt en aan de kale bomen weer blaadjes komen.

Best relaxt dus om hier met enige regelmaat het weekend door te brengen. En ik neem dan wel op de koop toe dat ik met m’n toilettas en handdoek over de camping moet om naar de douche te gaan.

Vorige week, toen ik bij het sanitairgebouw aan kwam lopen hoorde ik een paar kinderen van een jaar of acht met elkaar praten. Ik hoorde een jongetje zeggen:” als mijn moeder NEE zegt, dan probeer ik het nog een keer en dan zegt ze altijd JA”……
Zo jong en al zo slim, dat beloofd wat voor z’n toekomst, maar ook voor die van z’n moeder. Die gaat ‘t vast niet makkelijk krijgen.

Afgelopen woensdag ben ik na een week vrij geweest te zijn weer aan het werk gegaan. Niets verandert. Nog steeds mensen die elkaar na het leven staan of andermans spullen jatten. Scheidende echtelieden die blijkbaar niet ieder een eigen weg in kunnen slaan zonder daarbij de ander nog even een paar ferme trappen na te geven.
Ik mag ’t misschien niet zeggen maar wat is het heerlijk om die mensen te vertellen dat ze nu echt eens moeten kappen met dat vervelende gedoe en een volwassen gedrag moeten gaan laten zien.
Triest, maar ook heerlijk is het als er op een dag een paar mensen aan de balie komen die niet sporen omdat ze met magnetrons praten, stemmen horen en bij voorbaat alles gedaan hebben wat er in het journaal wordt verteld en op die manier eigenlijk alleen maar een stukje aandacht vragen.

Hoe trots kun je dan ineens zijn als je dochter je meldt dat ze gekozen is om mee te strijden in de landelijke titel “MBO uitblinker”.
Ze heeft de titel nog niet binnen maar zit wel bij de laatsten, dus voor mij is ze al de winnaar.

Tijdens m’n afwezigheid in de weekenden communiceer ik met de kinderen, die liever thuisblijven, via een groepsapp met de titel “weeskinderen”.
Ik vroeg ze wat ik over hen in deze blog zou kunnen zetten. Ik citeer:

Ik: Ik ben ’n blog aan het schrijven.
Charlotte: Leuk ( lees dit vooral heel cynisch)
ik: is er nog iets leuks wat ik over jullie kan schrijven?
Charlotte: Over mij……ik ben een en al leuk.
                   “Charlotte Reijm, de knapste kassamedewerkster bij Albert Heijn, MBO uitblinker”.
ik: hahahahaha Muts! En Stefan?
Charlotte: Die is lam denk ik……o nee hij leeft!
Stefan: nee joh lullo..
ik: wat kan ik over jou schrijven Steef?
Charlotte: Stefan houdt van KFC
Charlotte: Stefan laat z’n zusje spinazie met krakvlees koken.
Stefan: Jaja… ( en zwijgt verder heel wijs is alle talen)
Wat zijn het toch schatjes….

Intussen is het zondagochtend. Na een grieperige nacht wakker geworden met een zwoele 06stem.
M’n broodje wordt lekker opgegeten door de vogeltjes buiten. Nog steeds grote vrienden met de kachel…op standje hoog bejaard lekker even digitaal zitten kletsen met een wijze collega….ja die bestaan !! Altijd fijn als je even van gedachten kunt wisselen en even naar elkaar kunt luisteren. Als al die ruziënde klanten op m’n werk daar nu ook eens wat meer tijd in zouden steken dan blijft er weer tijd over voor zaken die er echt toe doen.