Zondag 1 december 2013

Vandaag mocht ik de laatste verzorging aan m'n moeder geven.
Afgelopen nacht rond 03.15 uur is ze overleden. Na een leven van hard werken en zorgen voor anderen werd ze bijna 5 jaar geleden getroffen door een zware hersenbloeding.
Na een spannende eerste periode of ze het wel zou redden kwam ze in rustiger vaarwater. Ze leefde als een plantje.
Contact was eigenlijk niet meer mogelijk. Emoties kon ze niet meer uitten.
Het was dus altijd onduidelijk wat ze wel en wat ze niet beleefde.

Zo nu en dan zorgde haar gezondheid ineens voor vragen waardoor wij over haar leven moesten beslissen.
Elke beslissing die wij als kinderen voor haar moesten nemen deden we met de gedachte aan haar eigen levenswijze.

Het was dubbel.
Je wilt niet dat iemand die je lief is zo’n leven moet leiden. Een leven volledig afhankelijk van mensen die voor je zorgen. Zelf helemaal niets meer te kunnen dan alleen maar “leven”.
Niet aan kunnen geven of je blij of verdrietig bent, of je je comfortabel of juist pijnlijk voelt.
Aan de andere kant is m’n moeder, m’n moeder. De vrouw die me het leven gaf. De vrouw die vanaf m’n geboorte een verbinding met me had door een streng die na de geboorte denkbeeldig in tact zou blijven. De vrouw die altijd een kusje gaf op m’n pijntjes als ik weer eens uit een boom was gevallen. De vrouw die precies doorhad als er een vriendje in beeld was. De vrouw die de lieve oma van m’n kinderen werd. De vrouw die zich zoveel zorgen maakte toen ik ernstig ziek was……
De vrouw waar wij als kinderen zoveel van gehouden hebben.
Die vrouw die gelukkig haar kinderen en kleinkinderen allemaal kon behouden.

Die vrouw…… m’n moeder moet ik nu los gaan laten. Ik doe het met verdriet, maar weet dat de herinneringen aan haar warm en liefdevol zullen zijn.