Zenuwen voor de gouden puistenplak...

Woensdagavond, niemand thuis. Gordijnen dicht, verwarming op standje comfortabel, lampen op standje Jeanette, kaarsjes aan en de tv ingeprogrameerd voor een film met Clooney en een film met Cruise.
Ik kan echt blij worden van de vooruitzichten aan zo’n `eenzaam` avondje.
Niet te hoeven praten of rekening te houden met wie dan ook.
Kortom, een heerlijk avondje voor de boeg. Eerst maar even de keuken opruimen, douchen en  een wasje ophangen. Terwijl ik boven aan het rommelen ben ontdek ik een paar afzichtige roze, harige knuffelsokken. Die heb ik heerlijk aan m’n voeten geschoven in de wetenschap dat ik ze aan niemand hoef te laten zien.
Nadat de was over de spijltjes van het droogrek waren gehangen, liep ik langs de Mount Everest van strijkgoed. Hoe snel kan een mens dan allerlei plannen bedenken. Ik kan er hard voorbij lopen en hopen dat de textielvlooien alles op zullen vreten de komende dagen, of ik kan het topje van de berg mee naar beneden nemen en het over de plank vleien en er een heet ijzer overheen duwen.
Met een paar armen vol shirtjes, pliesieoverhemden en wat spijkerbroeken naar beneden gestrompeld. Het was zoveel dat ik er amper overheen kon kijken maar toch op goed geluk de traptreden op de juiste hoogte in schatte.
De strijkplank in het midden van de kamer gezet met frontaal zicht op de televisie.
Ik had nog een half uur voor de eerste van de twee zwijmelfilms zou beginnen, dus volgas de strijkbout over het textiel geduwd. Ondertussen keek ik vol bewondering naar de schaatsende olympiërs wat me in een momentje van spanning een ferme afdruk van de bout op het overtrek van de plank opleverde. Gelukkig lag m´n witte overhemmetje er niet onder. De top van de berg was na een klein uurtje bedwongen.
De uren vlogen voorbij. Ineens was het 22.00 uur en was het over met de rust.  Charlotte´s oppasavondje zat erop en al stuiterend van de opzwellende zenuwen ging ze door het huis.
Onder het genot van gemopper en gezeur over stomme leerkrachten, rare examenregels, oneerlijke beoordelingen, ongemotiveerde mensen en gierende zenuwen, verdween ze al snel misselijk en met de mededeling `ik kan vast niet slapen`  naar de bovenverdieping. Lekker, daar was m´n rust weer. Terwijl ´k me inleef alsof ik meevlieg in de Jet met Tom Cruise, vergeet ik het hedendaagse leven even.
Na een poosje hoor ik boven mijn hoofd toch weer gerommel en gestommel en bedenk me dan ineens wat een rare dingen zenuwen toch zijn.
Morgen staat er een spannend examen op de rol. Na een moeizame zoekslag naar een geschikt model met puistjes zijn er nu zelfs twee gevonden. Die spanning is dus weg. Nu nog de spanning van het examen zelf.  
Ondertussen hang ik lekker op de bank met mijn spuuglelijke sokken en onopgemaakte ogen. Eigenlijk bankhang ik liever gewoon aan de grote tafel met mijn derriere op een stoel en een of twee handen die mijn gezicht behoeden voor een kletterende val op het toetsenbord van m´n laptop. Als ik op de bank hang kan ik er bijna vanuit gaan dat ik het einde van de film niet met geopende ogen haal.
De bank en ik zijn een goede match voor het razendsnel aanmaken van melatonine.
Toen het grote mensen bedtijd was en Tom Cruise weer lachend uit zijn Jet kwam, heb ik alle lampen en kaarsen gedoofd en ben een baantje plat gegaan.
Er was weer een dag voorbij van de inmiddels 17.512 dagen dat ik op deze aarde bivakkeer.

Donderdag elf uur.
Gewapend met een trolley en tas vol attributen, twee modellen en een smerige berg zenuwen arriveren we in Leiden op school. Voor alle zekerheid maar met de auto in plaats van de trein. Om op zo´n dag vertraging en springers te omzeilen en om er zeker van te zijn dat je compleet met modellen op school komt kun je het openbaar vervoer maar beter vermijden.
Daar zat ik dan in een aula van een school waar hoofdzakelijk schoonheidsspecialisten en kappers worden onderwezen.
Als je je ogen dichtdoet kun je je misschien gelijk inbeelden wat voor soort leerlingen dat zijn.
Juist. Voor tachtig procent onnatuurlijk gekleurde meisjes, dan heb ik het niet alleen over de haren die of blond of zwart zijn. Nee, er zit ook een heleboel smuk op al de meeste snuitjes.
Het giebel, gil en kir geluid nam zo nu en dan grote hoogte aan. Tussen al die tutjes zaten een paar jongens en meiden met ongewenste puisten. Dat waren de modellen voor het acne-examen.
Terwijl ik dat zo allemaal observeerde vroeg ik me af wat nu de schoonheid van de mens is.
Elk mens wil er goed uitzien. Goed in het vel, hagelwitte tanden, opgepompte borsten, strakgetrokken billen, chemisch gekleurde haren, overvolle wimpers, knetterharde bi- en triceps, wasbordje en een tint welke afkomstig zou kunnen zijn van een tropisch eiland.
Maar als het aan mij ligt vind ik het pure aan een mens toch het mooist.
Dus voor mij geen laag smuk op m´n snuit, ook al pak ik af en toe een zonnebankje, ga ik de deur niet uit voor ik wat zwarte troep in m´n wimpers heb gesmeerd, pimp ik mijn nagels en schuif ik zo nu en dan een doosje verf door m´n haar.
Waarom doe ik dat eigenlijk zit ik me nu, in een lege aula, af te vragen. Oké, ik voel me er prettiger bij…..maar is dat echt zo of is dat omdat iedereen dat zegt.
Ik kan het gevoel van gisteravond nog goed voor de geest halen toen ik me zo lekker voelde op de bank voor de buis met naakte ogen en een paar spuuglelijke harige roze sokken aan m´n voeten.
De herinnering aan dat lekkere gevoel van gisteravond kon ik al snel laten varen toen ik al die giebelende, gillende en kirrende dames weer terug hoorde komen in de aula na een zweet verhogend examen. Niet iedereen, maar mijn stuiterende zenuwachtige puisten knijpende freule had toch mooi weer een vinkje achter haar naam binnengesleept.
Zenuwen komen in allerlei gradaties voorbij in het leven en als je die op cruciale momenten  kunt bedwingen door ze niet te laten winnen, dan kun je spreken van een overwinning.
Een gouden plak zeg maar.