Zeg nooit nooit....

Negen jaar geleden was ik, zoals men dat in de volksmond noemt, ernstig ziek.
Ook al voelde ik me niet altijd ziek, er zat wel iets in mijn lijf waardoor ik de titel “ziek” opgeplakt kreeg.
Mensen gaan in zo’n periode anders met je om. Ze zijn bezorgd en willen je helpen. Er zijn ook mensen die je uit de weg gaan. Puur omdat ze niet weten wat ze tegen je moeten zeggen. Als ik wel eens een provocerende bui had en zonder pruik rondom het huis liep, zag ik mensen schrikken. Sommige spraken me aan maar anderen draaiden hun hoofd om. Het raakte me wel, maar later ben ik me gaan realiseren dat mensen, net als ik, een bepaalde opvoeding hebben genoten waardoor ze anderen met afwijkend gedrag of uiterlijk moeilijk kunnen plaatsen. Als klein meisje heb ik, met de allerbeste bedoelingen van mijn ouders, een beschermde opvoeding genoten. Hierdoor heb ik best wel eens mensen in hokjes geduwd. Mensen die er in mijn ogen raar uit zagen waren dus ook raar. Mensen die tatoeages hadden waren in mijn beleving vaak asociaal en misschien zelfs wel gewelddadig. De punkers uit de tijd, wat ik daarvan vond weet ik niet meer, maar ze werden wel in een hokje geplaatst. Pas later ging ik erover nadenken en raakte ik in gesprek met mensen die onder de tatoeages zaten of mensen die raar haar hadden. Mensen die anders waren dan ik……dacht ik.
Nooit zou ik er zo bij gaan lopen….Nooit!

In de tijd dat ik ziek was en om de drie weken naar het ziekenhuis moest om chemische middelen door m’n aderen te laten lopen, was daar ook een vrouw die een zelfde soort ziekte had, alleen met een slecht scenario.
Ze zou het niet gaan redden en lag daar voor tijdrekkende behandelingen. Ze liet haar pas gezette tatoeage zien. De namen van haar kinderen stonden op haar arm. Ze zei…”ik wil ze symbolisch meenemen als ik ga…”.
Wat een mooie gedachte vond ik dat. Redelijk onbewust was ik in die tijd ook wel bezig met scenario’s waarin ik het niet zou redden. Puur praktisch waren mijn gedachten vaak. Kinderen van negen en twaalf jaar, daar zou nog een boel voor geregeld moeten worden. Maar echt sentimenteel ben ik er niet mee bezig geweest. Misschien lwam dat omdat ik het gevoel ook niet had dat ik het niet zou redden. Maar toen deze vrouw dit zo liet zien aan me, ben ik daar serieus
over na gaan denken. Energie voor veel dingen ontbrak dus ik had tijd zat om na te denken. Er was nog geen facebook of ander tijdrovend item in m’n leven. Het schrijven had ik nog niet ontdekt dus mijn brein had het druk met bedenken en nadenken.
Daardoor kon ik alle hokjes open gooien waarin ik in de jaren ervoor mensen geduwd had.
De meeste mensen met tatoeages hebben mogelijk een verhaal bij de afbeeldingen op hun lijf. Misschien zijn het, net als die zieke vrouw in het ziekenhuis, gewoon mensen zoals ieder ander en helemaal niet asociaal of gewelddadig.

Nog wat later kwam ik iemand tegen in het hospice, waar ik toen werkte, die een enorm opvallend kapsel had. Vroeger had ik zo iemand gelijk in een hokje geduwd en met een vooroordeel benaderd.
Intussen was ik al zover gevorderd dat ik de vooroordelen ingewisseld had voor interesse. Waarom heeft iemand zo’n haardracht?
Ook hier zat een mooi verhaal achter. Haar allerbeste vriendin lag in het hospice omdat ze, vanwege een dodelijke ziekte, bijna aan het einde van haar leven was gekomen en er veel zorg nodig was. Beide vriendinnen hadden in de gezonde tijd heel veel leuke, gekke en bijzondere dingen met elkaar gedaan. Ze hadden lief en leed gedeeld en tijdens gezamenlijke vakanties naar landen met andere culturen veel uitgeprobeerd en beleefd. Nu een van de vriendinnen zo ziek en intussen kaal was door de medicatie, had de gezonde vriendin heel solidair ook haar haar eraf gehaald.
Wanneer beide vriendinnen samen waren, zaten er dus twee kale koppies. Op die manier voelden ze zich dicht bij elkaar. Echter hadden ze beide een knotsgekke pruik gekocht om daarmee nog een beetje recalcitrant tegen de ziekte te schoppen. Het had hen zoveel lol en verdriet opgeleverd. Menig lachbui was over gegaan in een huilbui. Het bracht de twee vriendinnen nog dichter bij elkaar…ze hadden tenslotte niet veel tijd meer om te delen, dus dat wat er nog inzat, haalden ze eruit.
Zo werd ook weer duidelijk dat er achter dat rare haar, waarvan ik niet eens gezien had dat het een pruik was, een heel mooi verhaal zat.

Het gevoel van een kaal hoofd kan ik me nog heel goed herinneren. Ik had dan weliswaar geen “rare” pruik, maar heb me in die tijd ook wel eens recalcitrant gedragen door expres mensen te shockeren met m’n kale hoofd. Ik hoop dat het nooit meer hoeft, maar als het moet is er geen keuze.
Waar wel een keuze voor was, was de tatoeage van de zieke vrouw die symbolisch haar kinderen mee zou nemen na haar overlijden.
Het heeft altijd gesluimerd bij me. Met opgroeiende kinderen vond ik het niet gepast om als moeder een tatoeage te laten zetten omdat ik niet wilde dat mijn kinderen dat dan misschien na zouden willen doen. Ik blijf het over het algemeen gezien nog steeds zonde vinden van een lichaam om er zoiets definitiefs op te laten zetten waar je op latere leeftijd mogelijk spijt van kunt krijgen.
Nog steeds ben ik geen groot fan van tatoeages. Toch moet ik terugkomen op het woordje “nooit”.
Vorige week ben ik met de inmiddels volwassen kinderen naar de tattooshop geweest en heb daar koelbloedig een heel kleine tattoo laten zetten. Alleen de eerste letters van de kinderen. Het is voor mijn gevoel een kleine afsluiting van mijn ziekte periode die ik hopelijk nooit meer over hoef te doen.
De sierlijke letters verdwijnen met gemak onder m’n horlogebandje. Ik heb het dan ook niet gedaan om aan de wereld te laten zien, want dat past niet zo bij mij. Maar het staat er wel…..ik ben er trots op en ben blij dat ik het gedaan heb.
Waarschijnlijk zijn er nog een heleboel mensen die, net zoals ik vroeger, een vooroordeel hebben over een tatoeage. Dat mag!! Ik ben blij dat ik ooit allerlei hokjes open heb gezet, dat maakt mijn wereld een stuk kleurrijker, hoewel ik nog regelmatig terugval en vooroordelen heb over iemand of iets. Dat schuif ik dan maar op het feit dat ik gewoon mens ben.