Wat een mooie man....

Iedere dag is er wel een herinnering naar boven te halen waarbij een glimlach, warm gevoel of juist een vervelende gedachte terug komt.
Sinds kort is er op internet een mogelijkheid om een herinnering, die je de afgelopen jaren hebt gedeeld met je digitale vrienden, terug te halen.
Als je ziet wat mensen, ook ik, dan gedeeld hebben in die afgelopen jaren, dan vraag je je af...waar gaat het nu eigenlijk om in het leven. Wat delen we nu wel en niet met elkaar.
Duidelijk is wel dat dingen waar we trots op zijn, onze kinderen of prestaties op nummer één staan.
Wanneer iemand die je lief was is overleden, dan wil je dat ook vertellen aan de mensen die je kent.
Maar de vuile was hangen we niet buiten.
Grappig eigenlijk, als je alle statussen op facebook leest begrijp je niet dat er nog zoveel narigheid is onder de mensen. Dat soort zaken delen we dus niet, het moet er allemaal goed uitzien. We gaan het niet vertellen als we iets gedaan hebben wat eigenlijk het daglicht niet kan verdragen, ook niet dat je kind eigenlijk niet zo goed presteert dan je had gehoopt, om over de minder leuke momenten in een huwelijk maar te zwijgen. Vol trots melden we hoeveel jaar 'gelukkig' getrouwd, welke diploma's of wat voor mooie kadootjes we hebben gekregen op een verjaardag of andere feestdag.

Waarom willen we ons zelf toch altijd maar van de mooie kant belichten.
Daar moest ik aan denken toen ik aan het proberen was om een verse profielfoto te maken.
Een zogenaamde selfie. Nou alle filters zijn er overheen gehaald, maar er zat niets bij wat mij zo tevreden stelde dat ik hem wilde delen op het internet.
Waarom zien we toch altijd dat vlekje op de huid, dat nieuwe rimpeltje of die kringen onder onze ogen.
Zelf zien we zoveel oneffenheden op ons gezicht. Slecht geslapen dus geen selfie, iets teveel chocola, dus puistje geen selfie, te lang in de zon, verbrand dus geen selfie. 

Vandaag had ik een gesprek met een man die ook beter de selfie niet zonder filters gebruikt. De kleur van de tanden was cosmetisch niet verantwoord en hij droeg een shirt wat bij de hals helemaal gerafeld was door de onverzorgde schurende stoppels.
Terwijl ik met de man in gesprek was werd hij steeds mooier. Steeds meer oneffenheden aan zijn uiterlijk vielen weg.
De man vertelde dat hij geen contact meer had met zijn familie. Zijn vader had hij al sinds zijn jonge jeugd niet meer gezien of gehoord. Moeder had het vrije leven echt heel letterlijk geleefd en had elke week een ander vriendje. Hij was enig kind en voor zijn moeder waarschijnlijk een enorme belemmering in haar vrijheid.
Op school werd hij gepest omdat hij niet het nieuwste van het nieuwste had. Geen mooie kleding, geen dure speeltjes, geen leuk geknipte haren en geen gezellig thuis waar je je vrienden mee naar toe wilde nemen.
Het enige wat hij niet had, zo zei hij, waren randen onder zijn ogen. Om zijn moeder zo min mogelijk tot last te zijn ging hij altijd heel vroeg naar bed en sliep zo lang mogelijk. Als hij sliep dan was zijn nare eenzaamheid er niet.

Inmiddels is dat kindje van toen een volwassen man van bijna zestig jaar geworden en heeft hij alle contacten verbroken met zijn familie.
Als hij aan zijn jeugd terug denkt dan verhard hij en voelt het kil in zijn hart, zo zegt hij.
Hij vertelde dat zijn uiterlijk hem niets doet omdat, als mensen zijn karakter willen zien ze zijn uiterlijk wel op de koop toe nemen.

De man vertelde steeds maar weer zijn neus gestoten te hebben in de maatschappij. Hij droeg geen net gestreken merkkleding, had zijn haar niet in het hipste model, rook niet naar de nieuwste geuren en had geen diploma's in zijn bezit.
Intussen had de man, na veel vallen en opstaan, een opvangcentrum voor gedumpte huisdieren opgericht. Ook werkte hij als vrijwilliger bij een centrum waar kinderen aan kunnen kloppen als ze problemen hebben.
Vaak doet hij ook een nachtdienst bij een telefoonlijn waar mensen die het leven niet meer zien zitten naar toe kunnen bellen om hun narigheid te vertellen.
De man had dus naast zijn eigen afgestompte leven nog ruimte in zijn hart gevonden om het leed van anderen te begeleiden. 
Vaak na zo'n gesprek met iemand die het leven niet kado heeft gekregen ga je zelf zitten bedenken hoe belangrijk de start in het leven toch is.

Als je een kind krijgt, vertellen ze je op het consultatiebureau over de drie R'en.
Rust, Reinheid en Regelmaat. Wat mij betreft mag er voor die drie R'en een dikke vette L komen te staan.
Elk kind, hoe klein dan ook zou allereerst met Liefde moeten worden ontvangen en opgroeien.
Ik begrijp werkelijk niet hoe het kan dat mensen hun kind mishandelen, negeren of zelfs verstoten.
Het is een aanslag op je leven als je vader of moeder wordt en je in je eigen leven een ferme pas opzij moet maken om de eerste plek af te staan aan een kind. Opvoeden is een levenstaak.
In het begin kun je een kind, net als een soepel stuk klei, nog vormen naar jouw hand. Het glad maken en zorgen dat er geen harde hoeken aan blijven zitten.Daarna wordt de klei steeds harder, stugger en moeilijker te modeleren. Uiteindelijk moet blijken of de structuur van de klei ervoor zorgt dat het geheel bij elkaar blijft.
Mocht het zo zijn dat de natuur de samenstelling van de structuur korrelig maakt, zal het vormen van een gladde vorm zonder hoeken moeilijk zijn. 
Geen mens die het voor elkaar krijgt om er een perfecte vorm van te maken, maar je kunt wel proberen om er met liefde iets moois van te maken.

De man tegenover me is een ongevormd stuk klei met een juiste structuur. Door alle narigheid wat hij heeft moeten doorstaan in zijn jonge leven heeft hij zijn klei langs muren en straatstenen kunnen slijpen.
Daardoor is hij geworden wie hij is.
Een man met een gouden hart en een gehavende buitenkant.
Door een gesprek met hem scheen zijn gouden hart door de lelijke klei heen. Hierdoor werd het een mooie man.

Uiteraard kwam de man niet voor dit gesprek, maar nadat hij gehoord was over datgene waarvoor hij kwam en spontaan zijn levensverhaal had gedaan, verscheen er een glimlach op zijn gezicht en vroeg of hij een klein gedichtje mocht schrijven.
Hij haalde uit zijn zak een smoezelig blaadje en een pen.
De man schreef:

 "Mijn verleden is mijn heden,
  Het is niet mooi om aan te zien,
  mijn hart maakt warme slagen,
  maar verblijd mij bovendien".

 Wat een mooie man...........