Waar is m'n potlood?

Vandaag een afspraak bij de Plastisch chirurg.
Omdat je geen keuze voor dag en tijdstip hebt in een ziekenhuis heb ik vandaag m’n dienst aangepast.
In plaats van een dag dienst wordt het een ochtend en een avonddienst, zodat ik in de middag om kwart over drie naar Leiden kan.
Mooi tijdstip om er naar toe te gaan. Maar met angst en beven denk ik alweer aan de terugreis die midden in de avondspits zal vallen. Ach, het maakt ook allemaal niet uit. Op de terugweg heb ik vast wel weer iets om over na te denken en alvast weg te dromen bij de gedachte aan een paar stevige boobies en een strak getrokken buik.
Ik durf wel toe te geven dat ik me wel eens heb zitten inbeelden hoe het zou zijn met een buik die wat minder wulps is en een paar borsten waar het potlood niet onder geklemd blijft zitten.
Eerlijk gezegd kan ik me dat niet meer voorstellen.
Ik weet nog goed dat ik als beginnend pubermeisje wel eens boos op m’n groeiende borsten was.
Het was pijnlijk en tja….als 12 jarige zit je echt nog niet op die dingen te wachten.
Jongens in de klas die achter je zaten trokken dan aan je bh-bandjes wat ze als een elastiek weer terug lieten schieten. Op die leeftijd schaam je je ervoor dat je van die dingen hebt. Het liefst stopte ik ‘ze’ strak onder een shirt zodat ‘ze’ lichtelijk geplet minder zichtbaar waren. Vreselijk vond ik het toen ‘ze’ tijdens turndemonstraties zo zichtbaar waren in die niets verhullende pakjes.  Wat later in de pubertijd kom je erachter dat je blij moet zijn met een beetje borst. Er waren klasgenootjes die zo plat als een dubbeltje in het niet vielen bij mijn voorkomen.  Doordat ik rijk bedeeld was kwam ook al snel het moment dat er met gemak een potlood onder bleef zitten. De ultieme zwaartekracht test.
Het krijgen van twee kinderen maakt ‘ze’ ook niet veel steviger dus op een gegeven moment kon de test zelfs succesvol met een paar potloden tegelijk gedaan worden.
Ik mopperde niet op ‘ze’ maar had ook weinig gemak van ‘ze’. Tot het moment kwam dat er eentje heel erg ziek werd. Zonder emotie vroeg ik de arts om hem in zijn geheel te verwijderen. Dat was medisch gezien niet nodig dus de ziekmaker werd eruit gehaald en mooi gerepareerd.
De jaren daarna was ik blij dat ik ‘ze’ allebei nog had. Ik werd zelfs trots op ‘ze’.  Tot het moment dat me verteld werd dat ‘ze’ me weer ziek zouden maken. Blijkbaar ben ik toch niet zo erg gehecht aan ‘ze’ want ik kan eigenlijk niet wachten dat ‘ze’ eraf gaan en er een paar nieuwe gecreeerd worden.
Het fantaseren over een paar stevige boobies en een strakke buik zou wel eens werkelijkheid kunnen worden.
Na al een flink pad van onderzoeken, gynaecologische operatie en arts bezoeken doorlopen te hebben vandaag dus de afspraak met de plastisch chirurg.
Waarschijnlijk ben ik niet de enige vrouw die bij de gedachte aan een arts die het lijf wil zien, de avond ervoor flink aan de slag gaat met scheermesjes zodat de boel er verzorgt uitziet. Precies, dus volledig voorbereid eerst nog even werken en dan de rit naar Leiden.
Wat je wel eens hoort bij anderen maar bij jou niet zal gebeuren…denk je… wordt er gebeld dat de afspraak niet door kan gaan. De arts heeft een spoedoperatie die nog wel een aantal uur in beslag gaat nemen. “Ohhh wat jammer! Ja we vinden het heel vervelend voor u. We kunnen wel gelijk een nieuwe afspraak maken, maar de eerste mogelijkheid is pas op 2 februari…..Ohhh…..ik had eigenlijk gehoopt dat ik dan al geopereerd zou zijn!! Nee dat duurt nog wel wat langer. U moet rekening houden met op zijn vroegst de maand mei…..”.
Ach, zij kan er ook niets aan doen dat ze me deze mededelingen moet doen. Erg jammer. Uiteraard begrijp ik dat spoed te allen tijde voor moet gaan. Maar ik moet wel denken aan de mensen die al een afspraak hebben om geopereerd te worden en dat die dan afgeblazen wordt….dus eigenlijk mag ik niet mopperen. Nou dat doe ik dan ook maar niet. Ik ga dus nog een paar maanden van m’n eerste boobies genieten. Hoef ik ook nog even niet na te denken, als ik mn handen vol heb, waar ik m’n potlood zal laten.