Volle zaterdag....

Gistermorgen heel nostalgisch even naar de markt in Rotterdam geweest. Ik denk dat het ongeveer driehonderd jaar geleden is dat ik daar geweest ben. Toen waren daar veel “hippies” zoals dat genoemd werd. Die verkochten allerlei leren artikelen zoals riemen, tassen en haarbandjes. Ik weet nog dat ik daar wel eens een leren armbandje heb gekocht waar dan m’n naam ingesneden werd. Helemaal geweldig…….waar blijft de tijd !!
Nu staat er om de drie kramen eentje telefoonhoesjes te verkopen en daartussen vind je van alles. Een kraam met kringloopspullen, een kraam vol met natte olijven en een heel mooie viskraam waar bijna dode vissen en andere onderwaterbeesten werden verkocht. Het was negen uur en dan lopen er dus al mensen met een zak dampende friet of gebakken kibbeling.  Eigenlijk kan alles tegenwoordig. Niets is meer raar. Alles, nou ja bijna alles, wordt geaccepteerd. Ik zou er uren op een muurtje kunnen zitten en een beetje om me heen kijken. Wat een kleurrijke mensen. Jong, oud, getint en blank. Vooroordelen heb ik zat, maar weet ook dat ze met grote regelmaat onterecht zijn.
Je kunt bij elk mens wel een verhaal bedenken. Waarschijnlijk zal dat in de meeste gevallen niet kloppen, maar wel hilarische verhalen opleveren.
Zo zag ik een vrouw in een elektrische rolstoel rijden met een zuurstofbrilletje (zo heet zo’n slangetje onder je neus). Op de rolstoel zat met postbode elastieken een zuurstoftankje gemonteerd. De vrouw hijgde als een gek. Met een goeie Rotterdamse humor zaten er op die zuurstoftank allerlei  van die waarschuwingsteksten geplakt die van de sigarettenpakjes afgeknipt waren…
Voor mij gelijk duidelijk waar haar zuurstofgebrek vandaan kwam.  Het zijn niet alleen de ogen maar ook de oren die dingen opvangen.
Zo liep er een moeder met een klein meisje langs een kraam waar babykleding verkocht werd. Het meisje zag een mooi jurkje hangen. Zo een met veel randjes roesjes en strikjes. “mam…die vind ik mooi”! Zegt moeder,” maar dat pas je niet meer, dat is voor baby’tjes.” Zegt het meisje bloedserieus: “dan kan ik dat wel aan als ik wéér een keer uit je buik kom”………….
Na niet gevonden te hebben waarvoor ik kwam weer naar huis gegaan om vervolgens de wekelijkse boodschappen in huis te halen.
Dankzij de zelfscan  bij de Appie ben ik in ieder geval al een paar irritatiepuntjes kwijt.  Blijft het nog steeds geen hobby, maar wat moet dat moet. Dus met een kar vol voer weer naar de auto en daarna naar huis. Daar de boel snel opgeruimd om naar de tweede reünie in twee weken tijd te gaan.
Toen ik thuis weg wilde rijden had ik nog een onaangenaam onderonsje met een soort van hufters.
Voor de deur stond een leswagen met zijn neus de ene kant op en een andere auto de tegengestelde richting. Het was erg krap maar de andere auto had nog een bandbreedte naast zich. Beide auto’s bleven naast elkaar stilstaan en blokkeerden daarmee de weg.
Omdat ik dat op zich best zonde van m’n tijd vond ben ik maar uitgestapt en heb gevraagd aan de bestuurder van de andere auto,  waar twee jongemannen van rond de dertig in zaten, of ze misschien nog door gingen rijden. Hierop kreeg ik te horen dat ze een probleem hadden met de lesauto. Ik zei dat ze nog een bandbreedte hadden om opzij te gaan en er makkelijk door konden.  Heb ze ook nog op een “vriendelijke” manier verteld dat zij het misschien ook ooit in een leswagen hebben moeten leren?? Toen ik zag dat de leswagen met erg veel pijn en moeite met een gangetje van 1 á 2 km per uur langs de andere auto wegreed ben ik terug gelopen naar mijn auto. De twee onwijs tolerante en fatsoenlijke jongemannen deden erg stoer door mij op een haar na aan te rijden en flink te gassen. Na mijn negen centimeter lange middelvinger opgestoken te hebben verdwenen ze uit mijn zichtsveld.  Na deze actie stapte ik met een beetje teveel adrenaline en een sterke behoefte aan een goed gesprek met deze “heren” in de auto en ben ik op weg gegaan naar de reünie in de Intratuin. Ik had daar natuurlijk zo door kunnen lopen naar het restaurant waar de oude klasgenoten elkaar zouden ontmoeten, maar kon het niet laten om gelijk even een winkelwagentje te pakken en al lopende naar de afgesproken plek een paar leuke herfstfrutsels in te laden.
De reünie was net als vorige week erg leuk. Een grote opkomst en een aantal snuitjes waren goed te herkennen. Het blijft leuk om ouwe koeien uit de sloot te halen. Op zulke momenten realiseer ik me dat het best belangrijk is om een positief beeld over te houden aan een schoolperiode. Dat is niet altijd voor iedereen weggelegd, maar ik hoor gelukkig bij de mensen die alles zo’n beetje zonder echte moeite heb doorlopen. Op deze school kregen we kookles en naaldvakken. Dat koken was allemaal niet zo succesvol en ik hoorde verhalen dat door het kiertje van het openstaande raam in het kooklokaal de nodige maaltijden verdwenen zijn. Naaldvakken was mijn ding echt niet. Ik geloof niet dat ik in die les iets met een voldoende heb kunnen afronden. Overigens is dat altijd zo gebleven en ben ik al blij dat ik een knoopje aan kan zetten. Hamer, beitel en kwast liggen mij beter in de hand dan naald en draad.
Na nog een poosje gezellig gekletst te hebben onder het genot van een high tea ben ik weer vertrokken naar het volgende festijn. Ik was nog net op tijd om zoonlief zijn winnende rit te zien maken bij het ringsteken voor trucks. Als jonkie flikte hij het toch maar mooi samen met zijn vriend om de beker binnen te slepen. Dat zijn van die trotse moeder momentjes. Na afloop werd er gerekend op eten en drinken door de winnaar en zijn achterblijvers. Kortom een avondje met sterke verhalen van stoere mannen.
En zo zit je dan met een overvolle zaterdag. Daar komt dan een rustige zondag achteraan en dat was maar goed ook met dit weer.
Het heeft de volle 24 uur geregend en als we de weersvoorspellingen mogen geloven zijn we er nog niet.
Tijd dus om de herfst te accepteren en daar in huis dan ook maar een beetje de gezelligheid uit te halen.