Voeder mij niet......

Vandaag maar weer eens een berichtje over de ontwikkelingen en voorbereidingen van de dubbele borstamputatie. Wat zo’n foutje in het gen allemaal niet teweeg kan brengen. Toen ik de uitslag kreeg in oktober 2015 had ik geen enkel benul hoe groot het allemaal zou worden. Omdat ik de eerste was die de test heeft laten doen en negatief uitviel, zijn de kinderen ook getest. Met een kans van 50% bleek dat ook inderdaad zo uit te vallen. Een wel en een niet. Daarna zijn m’n drie zussen getest. Ook voor hen was een kans van 50%. Ook hier bleek dat dit percentage klopte. Vier meiden en twee die het hebben. Daarnaast werd er uitgezocht of het bij m’n vader of m’n moeder vandaan komt. Maar omdat zij beide niet meer leven, was het even puzzelen om te zien hoe we daar achter zouden komen. Totdat er een nichtje aan m’n vaders kant ook de test had laten doen. Zij bleek ook belast te zijn met de mutatie in het gen, zoals dat vaktechnisch heet. Dat gaf meteen duidelijkheid dat het van m’n vaders kant komt. Zonder dat hij het ooit heeft geweten was hij dus ook drager van het BRCA1 gen.
Ondanks dat ik ze zo graag soms nog even zou willen spreken, gewoon even vertellen hoe het gaat, trots de kinderen willen laten zien, ben ik zo blij dat m’n ouders dit niet meer mee hoeven te maken dat twee dochter ingrijpende zaken moeten ondergaan. Het rare is, als ik dit opschrijf, dat ik het zelf niet zo zie of groots beleef. De eerste ingreep was in mijn beleving echt appeltje eitje. Het verwijderen van de eileiders en eierstokken. Na een paar weken was er helemaal niets meer te zien van de kleine wondjes. Het enige wat er voor terug is gekomen zijn de opvliegers. Wat een vreselijk rare dingen zijn dat zeg! Ik slaap altijd als een os. Zodra mijn hoofd op het kussen ligt en ik nog een paar woordjes wordfeud heb gelegd, valt m’n mobiel vaak al op m’n nachtkastje en verdwijn ik in een soort van buitenbewustzijn tot m’n wekker gaat. Nou…dat is mooi voorbij !! Soms, zomaar middenin de nacht word ik wakker en heb ik het gevoel dat mijn dekbed 100 graden Celsius is. Dus mocht je ineens middenin de nacht van mij een WhatsApp, een wordfeudje of een facebook like krijgen, dan heb ik zojuist een vette opvlieger gehad. De volgende operatie is wel pittiger. Vandaag had ik weer een afspraak in het LUMC. Wat een enorm ziekenhuis is het ook eigenlijk zeg.
Nadat ik eindelijk een plekje had gevonden op de 13^e verdieping van de parkeergarage en een mooi uitzicht had over het ziekenhuis ben ik in een lange zucht met de lift naar beneden gegaan. Een korte wandeling buiten naar de ingang van het ziekenhuis. Eenmaal binnen speelde mijn falende oriëntatie vermogen op. Ik stond in de immens grote hal waar allerlei gangen en trappen op uit komen.  Op de wegwijzers geconstateerd dat ik naar K2 moest. Daar zat de poli van de plastisch chirurg. Heel zelfverzekerd volgde ik de pijltjes naar afdeling K. Met de lift mee naar de tweede verdieping…..want dat was de 2 achter de K. Eenmaal uit de lift ging het echt fout. Ik heb de gipskamer, de reumatoloog, de spoedeisende hulp, de oncoloog en de transplantatie-poli gezien. Allerlei specialisaties zag ik voorbij komen maar waar zat in vredesnaam die plastisch chirurg. Oké, terug naar de lift en opnieuw de pijltjes volgen. Alle bovenstaande afdelingen kwamen weer voorbij. Eerst maar even naar het toilet. Nou ja en toen ik het toilet weer uit liep zag ik gewoon de poli waar ik moest zijn.
Eenmaal in de wachtkamer begon het grote genieten voor een blogschrijfster. Het was druk en bijna alle stoeltjes waren bezet. Een man zat naast zijn zoon, tenminste ik denk dat het zijn zoon was. De man was waarschijnlijk stokdoof want hij praatte op volume 10. Met zo’n lekker plat accent zei hij dat de koffie thuis toch lekkerder was. Op dat moment werd de man opgeroepen en ging zijn zoon staan en pakte de rollator voor zijn vader. Op het rekje voorop stond een heel oude aktetas en aan de handvaten van de rollator hingen sandalen….en jawel, de man liep op zijn sokken de spreekkamer binnen. Ook zat er een jonge knul welke voorovergebogen zat met z’n hoofd steunend in zijn handen. Toen hij opstond schrok ik van de gele kleur op zijn gezicht. Meteen moest ik aan de laatste dagen van mijn vader denken. Hij was ook zo geel….
Dan hoor ik mijn naam en word ik opgehaald door een arts in opleiding. Hij loodste me mee naar een kamertje aan het einde van de gang en daar zat hij. De plastisch chirurg. Weer een nieuw gezicht. Nou ja voor mij dan. Hij heeft dat gezicht al jaren.  Ik heb de afgelopen maanden meer artsen gezien dan in mijn hele leven daar voor.  Hij was goed ingelezen en wist wat ik kwam doen. Omdat hij de klus moet gaan klaren en goed voorbereid te werk wil gaan kreeg ik drie opties waar ik nog maar eens goed over na moet denken.
Een optie om mijn rugspieren los te maken en deze om te buigen onder de oksel door naar de voorzijde en daar borsten van creëren of een paar siliconen protheses erin met als resultaat dat ik op mijn honderdste nog borsten heb die fier vooruit kijken. De optie om mijn buik te gebruiken om daar nieuwe boobies van te maken is voor mij nog steeds de meest aantrekkelijke, ondanks dat de wachttijd daar minimaal een half jaar voor is. Om er dan ook maar het meeste voordeel en profijt uit te halen ga ik mezelf een poosje uithongeren. De arts sprak heel verleidelijk de woorden uit die elke vrouw op mijn leeftijd als muziek in de oren klinkt. “Dan ga ik je gelijk mooi strak trekken”…….

Ik geef mezelf nog tot en met het weekend om te twijfelen en de andere opties in overweging te nemen, maar dan moet ik het met mezelf eens zijn.
Dus….mochten jullie mij tegenkomen de komende tijd, doe net alsof je in de dierentuin bent en voeder mij niet !