Verdriet...

Het heeft even geduurd voor er weer een blogje ontstond. Dat heeft te maken met het feit dat er afgelopen week een nare gebeurtenis heeft plaatsgevonden.
Ik heb moeten nadenken of ik er over zou schrijven ja of nee....
Doe ik het wel, tast ik dan niet de privacy van betrokkenen aan? Doe ik het niet, dan is het net of het niet gebeurd is.....
Het houdt me steeds bezig dus ik doe het maar gewoon ( met de goedkeuring van betrokkenen)

Dinsdagmiddag, zonnig en warm languit in het zand van het strand in Renesse.
Ogen dicht en 't warmtegevoel van de zon op m'n huid, luisterend naar de uitbundige geluiden van mensen die het naar hun zin hebben.
Noem me maar verslaafd of weet ik veel wat, maar mijn telefoon is altijd en overal heel dicht in mijn buurt. Opeens het geluid van een sms'je. Zeldzaam geluid overigens. Tegenwoordig wordt er alleen maar gecommuniceerd via whatsapp en Facebook.
Nieuwsgierig als ik ben kijk ik gelijk wie mij smst.
Het is een bericht van voicemail dat ik een oproep heb gemist.
Slecht bereik dus op het strand. Gelijk maar even de voicemail afluisteren.
M'n hart staat even stil als ik hoor dat mijn zus huilend verteld dat haar zwager overleden is.
Toen ik gelijk terugbelde klonk ze al een stuk rustiger en vertelde ze wat er gebeurd was.
Wat moeilijk als iemand het leven niet meer aan kan. Onbegrijpelijk dat hij er niet meer is. Het speelt steeds in m'n hoofd. Wat een verdriet voor zijn gezin en zijn familie. 
Als je weet dat je ernstig ziek bent en een moeilijk traject in moet gaan, kun je daar geestelijk zieker van worden dan je lichamelijk bent. Maar wat een moed om zelf zo'n beslissing te nemen en je eigen levenspad daarmee te beëindigen. Als je er goed over nadenkt dan kun je eigenlijk niets anders dan respect hebben voor de keuze.Zoals bij elk plotseling overlijden zullen er ook hier een heleboel vragen onbeantwoord blijven. 

Ooit ben ik bij een lezing geweest van een Belgische schrijver. Manu Keirse. Deze man heeft boeken geschreven over rouw, verwerking en begeleiding.
Hij legde uit dat bij een plotseling overlijden zoveel emoties loskomen. Boosheid, schuldgevoel en verslagenheid.
Wij, de " troostende partij", zijn geneigd om tegen de verdrietige partij te zeggen dat ze zich niet schuldig moeten voelen en dat ze niet boos hoeven te zijn.
Maar dat wil die partij helemaal niet horen. Die emoties zijn er, die moeten eruit, dus beter laat je dat ( gecontroleerd) gewoon toe. Het heeft me toen geraakt zoals dat kleine Belgische mannetje dat vertelde. Ik hoop dat het in dit gezin ook de ruimte krijgt, zodat ze daarna verder kunnen gaan met het verwerken en deze emoties achter zich kunnen laten.

Ondanks dat dit verdriet een rode draad door de week heen is, waren er ook nog andere dingen.
Voor het eerst in 22 jaar ben ik een aantal dagen helemaal alleen. In Zeeland op de camping in de caravan. De rest van het gezin heeft andere activiteiten.
Het weer is nog prachtig, maar net niet warm genoeg om bijna bloot op het strand te gaan liggen.
Heerlijk om een aantal dagen geen rekening te hoeven houden met anderen. Of klinkt dat nu wat egoïstisch. Iedereen mag er wat van vinden, ik heb heerlijk uitgeslapen, gefietst, gelezen, geschreven en rondgekeken in het dorp waar het hele weekend dweilorkestjes de boel aan het vermaken waren. Nu is het absoluut niet mijn favoriete muziekkeuze, maar wat is er leuker dan mensen kijken. Geen mens is eender en dat maakt het nu juist zo leuk. Wat heerlijk om de onbevangenheid van kinderen te zien, de onbezorgdheid van een groep mensen met het down- syndroom. Geen enkel ritmegevoel, maar ze dansten en sprongen op hun eigen ritme en het werd gewoon geaccepteerd. Wat zou het toch mooi zijn als alle mensen geaccepteerd werden, ondanks hun uiterlijk, levensstijl, geaardheid en denkwijze.
Oké, mensen op witte sokken in sandalen uitgezonderd, want dat kan echt niet meer hoor!!

Vandaag is de laatste dag dat ik alleen ben. Ik zou het zonder iemand te willen kwetsen echt nog wel een poosje volhouden. Met dat ik dit opschrijf realiseer ik me weer dat er veel mensen ongewenst alleen zijn. Om welke reden dan ook.
Het leven is soms best wel complex!!