Veilig en beschermd zijn....

Wat is dat eigenlijk “veilig en beschermd zijn”.
Niemand kan zich herinneren wat het gevoel, de gedachte of beleving is in de eerste paar jaar van je leven. Als moeder zijnde heb ik er altijd naar gestreefd ervoor te zorgen dat mijn kinderen zo veilig en beschermd mogelijk zouden kunnen opgroeien.
Ongetwijfeld is dat de wens van iedere ouder.
Als je kindje net geboren is wil je het liefst de hele dag je armen om hem of haar heen houden. Het vasthouden.  De eerste weken of misschien wel maanden ga je regelmatig in het bedje kijken of het nog wel goed gaat. Na het eerste jaar gaat het lopen en wil je het steeds beschermen tegen het vallen. Beschermen tegen alle vormen van pijn. En dan rond het vierde jaar begint het echt. De schooldeuren gaan open.
Met pijn in het moederhart laat je je kind achter bij de juf en een heleboel andere kindjes. Voor die eerste schooldag aanbreekt, zie je eigenlijk alleen de positieve dingen. Heerlijk een paar uurtjes op de dag de handen vrij. Even lekker boodschappen doen zonder jengelende kinderen of gewoon rustig een bakkie doen bij je moeder zonder dat het kroost weer aandacht vraagt. Tot de dag dat je ze echt achter moet laten op school en de eerste dagen doelloos door je huis loopt, de klok vooruit kijkt in de hoop dat de tijd dan sneller gaat zodat je je kind weer op kunt halen. Je hebt onbewust een beetje het gevoel dat er niemand zo goed kan zorgen voor je kind dan jijzelf. De enige plek die veilig is, is bij jou. De hele lagere school staat voor een ouder in het teken van het grote loslaten.
Ze gaan niet alleen naar school, maar ze gaan ook leren om los te fietsen, ze gaan hun eerste ruzietjes krijgen met vriendjes. Ze gaan ontdekken dat naarmate je ouder wordt je ook steeds meer moet weten en leren. Ze gaan op een gegeven moment alleen naar school. Ze krijgen een eigen mening die soms anders is als de jouwe. Ze blijken ineens niet helemaal aan het ideaalbeeld te voldoen als wat je voor ogen had toen het nog veilig in je buik zat. Het grote loslaten is in volle gang.
Na de lagere school begint de rek van die denkbeeldige navelstreng echt voelbaar te worden.
Ze krijgen vriendjes en vriendinnetjes met andere normen en waarden die natuurlijk in de ogen van je kinderen veel beter zijn dan zij thuis gewend zijn.
Grenzen zoeken, je mateloos irriteren met muziek die jij nooit mooi gaat vinden. Een kledingkeuze waarvan je denkt, ik hoop dat die broek of trui snel kapot is.
Dan breekt de tijd aan dat ze echte levenskeuzes gaan maken. Een gerichte opleiding die ongetwijfeld niet de kant op gaat die jij vroeger voor ogen had. Een baan waar veel risico’s aan vast zitten, ook niet iets wat je wilt.
En dan ineens komt de tijd dat je beseft dat je kind een uniek mens is die een eigen ik heeft. Waar je trots op bent en waarvan jij de ouder mag zijn. Ze vliegen uit.
Ze plannen een reis, een vakantie naar een ver land.
Je zwaait ze uit en drukt ze op het hart om even iets te laten horen als ze goed zijn aangekomen.
Je gaat weer naar huis. Ervaart dat het zoveelste loslaten zojuist heeft plaats gevonden. Weer een stap verder naar de volwassenheid.
Thuis kijk je met regelmaat op de klok en beeld je in hoelang het nog zal duren voor je iets hoort.
En dan ineens is het alsof de grond onder je voeten verdwijnt, je hoofd uit elkaar spat. Even kun je niet nadenken. Je hoort dat het vliegtuig waar je kind in zit naar beneden is gestort in een land wat wij onder het kopje “onaangenaam” kunnen plaatsen.
Dankzij alle media die zo enorm snel gaat zijn er in een mum van tijd beelden die je, als iemand die er niets mee te maken heeft al een misselijk maakt. Laat staan dat je beseft dat je beelden op tv ziet, van een afschuwelijk ongeval, waarbij jouw kind betrokken is.
Je kruipt bijna in het beeldscherm omdat je alles wil weten om maar zekerheid te krijgen. Aan de andere kant wil je het eigenlijk allemaal niet zien. Het is te walgelijk voor woorden.
Wat moet je doen. Hoe machteloos zal je je dan voelen.
Het is niet te vergelijken met de andere momenten van loslaten. Het kleine handje dat je uit jouw hand voelt glippen als je het voor het eerst naar school brengt.
Dat handje, welke grootte het dan ook heeft is nu echt voorgoed uit jouw hand.
De denkbeeldige navelstreng die altijd op de een of andere manier voelbaar blijft, wordt met geweld en veel pijn definitief doorgeknipt.
Nooit meer knuffelen…nooit meer de stem horen…nooit verder zien opgroeien en ontwikkelen… nooit meer leven zonder verdriet.

Vandaag een dag van nationale rouw.
Ik heb het in mijn leven nog niet meegemaakt.
Het heeft me echt geraakt dat we vandaag als een land de armen om elkaar heen geslagen hebben om hen die het zo hard nodig hebben te steunen.
Het was een intens gevoel om te ervaren dat we als collega’s stil waren met onze gedachten.
Wat was ik trots op m’n zoon die z’n vrachtwagen aan de kant heeft gezet om stil te zijn.
Goed om te horen dat m’n dochter met een vriendin in tranen voor de tv zat te kijken naar de thuiskomst van de slachtoffers.

Ik weet dat ik er niet dagelijks bij stil zal blijven staan, maar vandaag voelde het toch wel heel fijn en dankbaar om beide kinderen dichtbij me te hebben……….. want zo gewoon is het dus niet.