Veel teveel kleding mee....

Na een vakantie met drie weken mooi weer, waarbij de klok geen enkele invloed heeft gehad, wacht nu het georganiseerde leven weer.
Morgen gaat de wekker en nog een keer…en nog een keer en dan zal het besef er wel weer zijn dat het lijf in het pak geperst moet worden en de tijd weer een hoofdrol gaat spelen. Ongetwijfeld zal er een lichte rookontwikkeling ontstaan als de mailbox wordt geactiveerd. Prettig is het om het grootse deel te kunnen deleten omdat de tijd het al heeft opgelost.
Hoe fijn vakantie ook is, het is ook heerlijk om weer structuur te hebben en mezelf in dienst te stellen voor boer, burger en buitenlui.

De vakantie begon met een licht beladen caravan achter de auto naar Zeeland. In de caravan waarschijnlijk teveel kleding, zoals een vrouw betaamt. Maar verder lege kastjes want in Zeeland hebben ze ook supermarkten.
Drie weken caravannen in Zeeland heeft van alles in zich gehad. Een groot deel in m’n uppie waarin ik me geen minuut heb verveeld en soms als enig stemgebruik ‘kutemorken’ tegen de buren sprak .
Plannen om te gaan schrijven aan m’n boek zijn volledig mislukt. Die grote gloeiende warme bal aan de lucht heeft mij zodanig verleid dat ik regelmatig gedwee met m’n kleedje en een fles koud drinken in m’n fietsmandje naar het strand ben gegaan.
De eerste keer had ik m’n e-reader meegenomen, maar die heb ik alleen maar aan en weer uit gedaan.
Het was door het mooie weer nog zo druk op het strand dat er altijd wel iets te zien of te horen was.

Vroeger moest ik niets van honden hebben. Ik was er bang en vies van. In Zeeland mogen honden gewoon op het strand en dus ook de zee in.
Nu onze bruine labrador mijn leven voor een deel beheerst heb ik al die angsten en vieze gedachten verwerkt en overwonnen. Het was dan ook heerlijk om te zien dat een ouder echtpaar met een grote herdershond ( hoewel ik die nog wel een klein beetje eng vind) hun hond aan het vermaken was door klodders nat zand in het water te gooien. De hond ging daar met heel veel geweld en kracht achteraan de zee in om vervolgens zonder iets gevangen te hebben weer terug te komen. Een witte labrador, genaamd Koos, heeft dat allemaal eens lodderig liggen bekijken en ging met de herder meedoen. In een mum van tijd waren er meerdere honden in de weer. Wat heerlijk om die blije nozems zo bezig te zien.

Op een ander moment lag er naast me een groep mensen die aan het stoeien waren met zo’n fantastisch uitklapbaar windscherm. Daar heb ik in een eerdere blog al aandacht aan gegeven. Toch krijg ik het niet van mijn vakantienetvlies. Heerlijk om datgene te zien waarin je jezelf herkend en weet hoe die mensen zich moeten voelen.

Wat ook een vermakelijk moment was, toen er drie jonge meiden van ongeveer vijfentwintig jaar een gesprek hadden over het andere geslacht. Er werd zonder gene verteld wie ze allemaal ‘gedaan’ hadden en zelfs de lengte van het ‘gedane lichaamsdeel’ werd uitvoerig besproken. Uiteraard heb ik dit alles aangehoord terwijl ik languit op m’n kleedje lag en niet liet blijken dat ik het kon horen of dat het ook maar iets met me deed.
Na al deze informatie heb ik even plat op m’n buik, met m’n hoofd op een kussentje van zand onder m’n kleedje, liggen denken hoe dat er in ‘mijn tijd’ aan toe ging.
Wat de meiden zo heel gewoon met elkaar deelden, daar durfde ik vroeger nog niet eens aan te denken.

Naast het vele strandbezoek heb ik de hardloopschoenen en de wielen van m’n fiets goed laten bewegen. De missie om in de vakantie in ieder geval niet te groeien moest me gewoon lukken.
Omdat ik toch af en toe een patatje, een heerlijke pannenkoek en wat andere koolhydraatrijke artikelen tot me heb genomen, moest ik daar natuurlijk toch iets tegenover zetten.
De missie is gelukt. Niet gegroeid, maar ook niet afgevallen.

De laatste dag was er eentje met een gouden randje. Wat ontzettend leuk om getuige te zijn van een stelletje zeehondjes, die na een paar maanden verzorging in een zeehondencentrum, weer terug geplaatst werden in de zee.
Zo vertederend die beestjes. De grote zee, daar horen ze natuurlijk thuis. Toch moest ik gisteravond laat even aan ze denken. Daar zwemmen dan die jonge koddige schattige diertjes in die grote donkere zee middenin de nacht. Zo zielig….Misschien vinden ze hun moeder wel weer terug. Hoewel dat kreng ze in het prille begin aan hun lot heeft overgelaten.

Inmiddels ben ik dus weer thuis en hartelijk verwelkomd door Spike. De caravan staat nog in Zeeland zodat er nog twee weekenden genoten kan worden van de Zeeuwse kust.
De vuile was heeft alweer een rondje achter het glas van de wasmachine doorgebracht.
En inderdaad, zoals een vrouw betaamt, is tachtig procent van de kleding niet gedragen en dus in ongeschonden stapels uit de caravankast, in een tas en zo weer in de kast thuis geschoven.