Vaderdag

Meestal als ik drang heb om een blog te schrijven komt dat zomaar uit mijn pen rollen. Nu het vandaag Vaderdag is dacht ik toch een mooi onderwerp te hebben om over te schrijven, maar het wil niet zo vlotten.
Geen idee waarom het niet lukt, terwijl ik toch drieëntwintig jaar een fantastische vader heb gehad, waar ik veel goede herinneringen aan heb. Als ik er zo over nadenk zou elk kind zo’n vader moeten hebben die aandacht heeft voor zijn kind. Een vader die je troost als je verdriet hebt, een vader die trots is op wat je hebt bereikt, een vader waarmee je kunt lachen, een vader die je achteraf gezien wijze raad geeft als je met het verkeerde vriendje of vriendinnetje aanpapt, een vader die je helpt bij je huiswerk, een vader waar je als kind trots van kunt zeggen “kijk, dat is mijn vader”! Om me heen zie ik maar al te vaak dat dit niet zo vanzelfsprekend is.  Als kind zijnde was het voor mij normaal dat iedereen een vader had die voor zijn kinderen zorgde en hard werkte om geld te verdienen waar nieuwe kleren en eten van gekocht kon worden. De eerste keer dat ik erachter kwam dat niet iedereen een vader had die er elke dag was, was bij het overlijden van mijn opa.
Op een zondagochtend kwam mijn vader een keer mijn slaapkamer binnen en ging op de rand van m’n bed zitten. Ik was elf jaar.  Hij vertelde dat die afgelopen nacht opa overleden was. Omdat ik christelijk opgevoed werd, vertelde hij dat opa nu in de hemel bij Jezus was. Het drong niet gelijk tot me door, maar toen m’n vader zei dat ik nu nog maar één opa had en dat mijn moeder nu geen vader meer had viel het kwartje. Misschien dat het laatste nog wel het meeste binnenkwam.
Ik kon me niet voorstellen dat iemand geen vader had, want die van mij was er gewoon altijd. Een korte tijd daarna kwam ik op school waar de meester ons vertelde dat de vader van een klasgenootje overleden was. Ik vergeet nooit meer wat een impact dat had.  Inmiddels weet ik mede dankzij m’n werk dat het niet zo vanzelfsprekend is dat een kind een vader en moeder om zich heen heeft.
Ik ben dankbaar voor mijn beschermde jeugd en het feit dat ik tot mijn 23^e altijd een vader in m’n buurt heb gehad die mij het gevoel gaf dat als er wat was hij me te allen tijde zou helpen.
Dat gevoel zou elk kind moeten hebben. Ook al is de dood niet tegen te houden en zal om die reden menig kind het zonder vader of moeder moeten stellen, toch lijkt me de meest ingrijpende manier om zonder vader te moeten leven het feit dat hij er nog wel is, maar om wat voor reden dan ook niet meer bij je kan zijn. Afgelopen week zag en hoorde ik het weer voor mijn ogen gebeuren.
Moeder deed er alles aan om vader in de ogen van de puberende kinderen zwart te maken. Een ordinaire vechtscheiding was daar de oorzaak van. Ik moest gelijk denken aan deze dag.
Hoeveel kinderen mogen hun vader op een dag als vandaag niet zien? Alleen maar omdat er nog zo nodig over de rug van de kinderen wat uitgevochten moet worden.
Natuurlijk zijn er vaders die het eigenlijk niet verdienen om vader te zijn, maar ik heb inmiddels al te vaak gezien dat ze van alles in de schoenen geschoven krijgen en op die manier de vader kind relatie niet mogen onderhouden.
Wat moet dat pijn doen.
Ik heb een fantastische vader gehad en kan me er gelukkig niets bij voorstellen dat ik die 23 jaar die ik hem bij me mocht hebben, zonder hem had moeten doorbrengen.
Graag had ik hem nog jaren langer in m’n buurt gehad. Met trots had ik hem m’n kinderen willen laten zien.  Er zijn zat momenten geweest waarop ik hem nog zo nodig had, maar mede dankzij hem ben ik wie ik ben.
Op een dag als vandaag koester ik de fijne herinneringen en wens ik dat iedereen toe.