uitklapbaar windscherm...

Ondanks dat ik m’n werk leuk vind, is het toch heerlijk dat ik niet op de wekker hoef te zetten, dat warme muffe pak niet aan hoef en zo min mogelijk moet.
Een klein beetje moeten is er wel, daarom rechtstreeks uit bed in de hardloopkleren gehesen en mezelf even een half uur afgemat. Na een verkwikkende douche ben ik naar de markt gegaan.
Ik heb er langer over gedaan om er te komen dan dat ik er rondgelopen heb. Zou ik dan toch niet zo heel veel vrouwelijke hormonen hebben? Ik kan een grote stad met markt echt in een half uur bekeken hebben en uiteindelijk alleen een stuk kaas kopen.
Misschien trok het strand onbewust wel een beetje aan me. Het was immers prachtig weer met af en toe een wolkje voor de zon.
Terug bij de sleurhut heb ik de kaas in de koelkast gelegd omdat het in de auto al lekker had liggen zweten. Even een snelle lunch gegeten en toen uit de kast drie badpakken gehaald. Ik heb er vier in de afgelopen jaren bij elkaar vergaard. Eén had ik al thuis gelaten want dat kon echt niet meer. Als een zwaar verminkte vuilniszak hing dat ding om m’n lijf. Uiteindelijk toch een gevonden die nog strak elastisch was en de boel nog engszins bij elkaar houdt en waarmee ik me redelijk onopgemerkt kan vertonen op het strand.
De billen op het fietszadel gelegd en in het mandje voorop m’n kleed en een flesje drinken. Onderaan de duinen vlakbij het strand kun je goed de fiets parkeren en met kettingen aan hekken vastrijgen. Dan sta je onderaan de hol die beklommen moet worden om bij de zee te komen. Als ik er zo naar kijk begin ik al te hijgen en ben al buiten adem voor ik er aan begonnen ben. Mensen die mij kennen weten dat ik zo nu en dan ( nu dus) redelijk kan overdrijven.
Waar zal ik m’n kleedje is gaan spreiden….
Ondanks dat de meeste toeristen weer vertrokken zijn, is het nog best druk. Een hoog Duits gehalte maar ik zie er niet een een kuil graven.
Terwijl ik me tegen de duinen aan op m’n kleedje vlei, sluit ik even lekker m’n ogen. Heerlijk dat geroezemoes op de achtergrond. Als er een dikke wolk voor de zon schuift ga ik zitten en kijk is om me heen. Al snel zie ik dat aan mijn linkerkant de grote groep Duitsers aan het opruimen is om weg te gaan. Alle kinderen worden bij elkaar geveegd en dan komt het moment dat het zelfuitvouwbare windscherm weer terug moet in de hoes. Nu weet ik niet of jullie wel eens zoiets hebben opgevouwen? Ik wel…..één-groot-drama. Heel benieuwd of ik de enige kluns ben blijf ik even kijken hoe zij dat gaan doen.
Wat een heerlijk gevoel is het als je erachter komt dat je niet de enige kluns bent. Het heeft toch zeker wel een kwartier geduurd voordat iedereen van de groep uitgelachen was omdat het hen één voor één niet lukte. De laatste persoon die de poging waagde fixte het in een keer. Het is echt een uitvinding, die dingen. Dat uitklappen is echt geniaal……..ik hoef geen windscherm.

Op de terugweg fiets ik langs de visboer omdat mijn culinaire brein zin had in een paar gamba’s.
Hier in het dorp zit een grote viszaak waar de hele dag door kilo’s kibbeling en haringen over de toonbank gaan. Als ik aan de beurt ben vraag ik gamba’s die ik zelf nog even moet bakken. Ik word aangekeken alsof ik zojuist gevraagd heb of hij met me wil trouwen. Uiteindelijk bleek dat ze geen gamba’s hadden, dus heb ik maar een ander dood stukje vis gekocht.
Om de inhoud van de maag weer een beetje te verteren ben ik na het eten nog even, op de fiets, terug gegaan naar het strand. Het lukte de zon niet om zichtbaar in de zee te zakken, maar toch heeft het nog een mooi plaatje opgeleverd.
En wat zag ik…..jawel een groep Duitsers met een uitklapwindscherm.
Om het komische beeld van vanmiddag niet weg te vagen heb ik niet gewacht om te kijken of het hen wel in één keer lukte.