Trekmandje

Op m’n vaste vrije dag waarin het huishouden een beetje geordend moet worden, ben ik de boodschappen maar weer eens gaan halen. Het is niet mijn hobby maar aan de andere kant is er ook altijd wel wat te zien of te beleven in de winkel.
Ik ben een trouwe aanhanger van een van de grootste supermarktketens. Vast niet de goedkoopste maar je raakt gewend, of verwend, aan bepaalde artikelen.
Om er geen sleur van te maken maar eens een andere supermarkt bezocht, wel van hetzelfde merk.
In deze XXL winkel stond een grote lange tafel met stoelen uitnodigend klaar om er gezellig een bakkie koffie te doen.
Op tafel stond een schaal verongelukte afgekeurde koeken en een verse krant, die toch niemand meer koopt tegenwoordig.
Alle stoelen, op één na waren bezet.
De tafelzitters vielen stuk voor stuk onder de categorie “in de herfst of winter van hun leven” mensen.
Achter twee van de stoelen stonden hulpmiddelen om nog enigszins vooruit te komen in het leven.
Ondertussen heb ik na jaren werken met alle categorieën mensen niet echt heel erg veel liefde kunnen ontwikkelen voor oudere mensen. Uiteraard zitten er schatjes bij, maar er zit ook heel veel van dat zure spul tussen.
Nadat ik een blik over de tafel heb laten gaan is mijn eerste indruk dan ook dat er een hoog zuurgehalte zit.  Met name het vrouwelijk deel. Een van de dames aan die tafel keek me aan met een blik die me het gevoel gaf dat ik er buitenaards uitzag, dat alles wat in m’n winkelwagentje lag onverantwoord was en toen onze blikken elkaar kruisten kreeg ik zo’n zure koude blik terug.
De mannen aan de tafel zitten een beetje kansloos in de krant te bladeren en aan hun kopje koffie te nippen. Ze kijken met een heel andere blik de winkel in. Minder vooroordelen en soms met van die schattige natte kraaloogjes. Eentje sprong eruit vanwege zijn uiterlijk. Een lange man met een beige jas en op zijn vermoedelijke dunbehaarde hoofd een hoed. Een echte heer om te zien.
Het lijkt nu net alsof ik een poos bij die tafel stil heb gestaan, maar dat is niet zo. Ik ben er langs gelopen en heb dit alles in een oogknipper gefilterd. Terwijl ik verder loop en de kar langzaam vul met voer kom ik bij het schap met de zuivel.
Ik hoor achter me wat sloffen en kijk in de richting van het geluid. Daar loopt de heer van de koffietafel. In zijn lange jas met hoed sleept hij naast zijn schoenzolen ook een mandje achter zich aan door zijn paraplu eraan vast gehaakt te hebben. Mogelijk dat deze man dit al jaren op deze manier zo doet en zonder het te weten de uitvinder is van de trekmandjes van tegenwoordig.
Snel zet ik het geluid van mijn telefoon uit en maak heel sneaky een foto van de heer met zijn trekmandje. Dit is in mijn beleving dé opa die iedereen zou willen hebben. Zo schattig.
In een ander pad tref ik een van de dames die met een paar zure ogen iedereen had zitten bekijken. Heel toepasselijk pakte ze een fles azijn en deed dit in het mandje van haar rollator. Ondertussen bedenk ik me nu tijdens het schrijven dat ik eigenlijk precies hetzelfde zit te doen als die zure vrouw aan de koffietafel. Zal ik nog te redden zijn? Of zijn dit alvast de basisonderdelen voor mijn eigen verzuring.