Tja....en dan is alles weer voorbij..
Tja…..en dan is het al voorbij,
De drie wedstrijden voor Nederland waren van dien aard dat ze dus niet de kwartfinale hebben gehaald. Ach, het is natuurlijk jammer voor de fans, de commercie en de publiciteit, die bij een goede prestatie rijkelijk aanwezig is.
Vermakelijk vind ik de commentaren van al die analisten die na afloop van een wedstrijd gaan vertellen hoe het wél had gemoeten.
Het leven gaat gewoon verder en over een paar dagen heeft niemand het meer over de teleurstelling van Nederland.
Vorige week drie dagen gewerkt en in die dagen gemerkt dat de wereld en de mensen toch wel aan het verharden zijn. Veel afgunst, irritaties en helaas zelfs schietpartijen. Ongetwijfeld is het er altijd al geweest, maar ik ervaar wel dat het de laatste tijd steeds vaker voorkomt. Het zal allemaal wel te maken hebben met de moeizame tijd waarin de wereld verkeerd. Macht, geld en geloof. Dat zijn toch wel de drie dingen in het leven die voor onrust, ruzie en zelfs oorlog kunnen zorgen. Als de geschiedenisboeken open geslagen worden staan al die zaken er rijkelijk in vernoemd. Ook niets nieuws van deze tijd dus. Maar ja…ik leef nu en beleef dit alles dus ook nu.
Ik ben gelukkig een positief mens en ga er dan ook vanuit dat er wel weer betere tijden aan zullen breken.
Ondanks…of eigenlijk “dankzij” mijn ziekzijn, zeven jaar geleden, besef ik dat je het vervelende niet uit de weg moet gaan, maar altijd moet blijven proberen om het prettige te blijven zien of op te zoeken.
Een jaar duurt 365 dagen. Nu is het niet zo dat je van alle dagen een feestje kan maken, maar het is goed om in je agenda zo nu en dan “iets prettigs” te plannen. Dat hoeven dan weer geen grootse duren dingen te zijn, maar al is het maar met een collegaatje een Goudsche Bagel gaan eten, een kleine 20 minuten onder de zonnebank te gaan, naar de bioscoop of het theater, iets voordeligs scoren op vakantieveilingen of in mijn geval een dagje helemaal vrij plannen en lekker in alle stilte gaan schrijven.
Al die dingetjes kunnen je een aangenaam gevoel geven om naar toe te werken. Iets om naar uit te kijken. We hebben het eigenlijk allemaal nodig om vooruit te kunnen blijven gaan. Ik kan een ieder dan ook adviseren om in je agenda zo nu en dan een datum te prikken en daar iets in te vullen waarvan je voor jezelf weet dat het je weer een brok energie op gaat leveren.
Er zijn nog veel meer dingen in het leven waarvan je energie krijgt. Die dingen kunnen zomaar spontaan ineens je pad kruisen.
Zo had ik er vandaag eentje. Even met de caravan een dag en een nachtje naar Renesse. Dochterlief had behoefte aan een dosis “stappen”. Samen met een vriendin het nachtleven in. Heb bij mezelf duidelijk gevoeld dat ik zo blij was dat ik geen 16 jaar meer ben. Ik moet er niet aan denken om daar een avond en stukje van de nacht door te moeten brengen tussen allerlei dronken droppies, die met volgepiste broeken in de goot liggen. Gewoon zo dronken dat je niet meer weet wie je bent, waar je bent of misschien wel wát je bent.
Ik vraag me dan werkelijk af waarom “men” dat doet. Ik kan me niet voorstellen dat je je daar op dat moment prettig bij voelt, laat staan de volgende dag als er ineens foto’s van je op twitter voorbij komen waarop je meer dood dan levend op staat.
Waar ik dan wel weer heel blij van wordt is dat dochterlief echt geniet van een avondje stappen. Gelukkig is ze van het kaliber dat ze respect heeft voor zichzelf en zich niet laat verleiden voor allerhande ongein. Niet dat ze nu zo vreselijk braaf alleen op colaatjes de avond doorgaat, maar goed, zolang je beseft waarmee je bezig bent, is het wel oké.
En nee Charlotte……..zulke uitjes gaan we niet elk weekend doen !!!
Het moment waar ik energie van kreeg was de ZON…je weet wel, die grote gele bal hoog in de lucht. In Zeeland was hij ruimschoots aanwezig, dus ik heb de snoet afgesteld naar de goede kant en heb me er flink door laten kussen…..met als gevolg dat ik nu een kleur heb die morgenochtend flink zal afsteken bij m’n witte overhemd.
Morgenochtend gaat Stefan beginnen aan de allereerste dag van zijn carrière als vrachtwagenchauffeur. Hij heeft al zijn papiertjes gehaald en mag morgen, na een weekje meekijken en rijden, officieel aan de slag.
Met een mooie blauw/gele Scania gaat hij de paden op en de lanen in. Natuurlijk ben ik, als moeder, trots maar vind het wel lekker als hij aan het einde van een ( vaak lange) dag weer veilig en ongeschonden zijn neus laat zien.
Kleine kinderen worden groot……
Nu alle voetbalkoorts weer afneemt, zal ik ongetwijfeld wel andere onderwerpen uit het dagelijkse leven vinden om over te schrijven….Dus…tot de volgende keer.