Thanksgiving day

Donderdag 26 november 2015.

Het is vandaag Thanksgiving day oftewel…..Dankbaarheidsdag.

In Amerika kruipt vandaag iedereen achter de bruingebakken kont van de kalkoen. In Nederland kennen we deze dag niet echt.

Vanmorgen was ik onderweg naar het ziekenhuis. Een monsterrit van twee uur waar je normaal gesproken veertig minuten over zou doen.  Van tevoren had ik al in gecalculeerd dat ik niet de enige was die de kant van Leiden op moest. Tijdens die rit had ik de radio aan en luisterde naar een interview met een vrouw die deze dankbaarheidsdag in Nederland ook graag zou invoeren. Natuurlijk heerlijk om er nog een vrije dag bij te krijgen. En kalkoen is ook buiten de kerstdagen om heerlijk, maar ze sprak over de oorspronkelijke inhoud van die dag. Dankbaar zijn voor wat je hebt. Ze vertelde dat de mensheid steeds ontevredener wordt. We gaan te vaak voorbij aan alles wat we wel hebben. Er is zo’n oud en degelijk gezegde dat je je zegeningen moet tellen.

Je hebt wel eens dagen dat je het gevoel hebt dat alles tegen zit in het leven. Toch zijn er dan zelfs op zo’n dag dingen waar je dankbaar voor kunt zijn. Schrijf aan het einde van de dag maar eens op wat er wel goed ging of wat er wel leuk of lekker was. Heb oog voor mensen die het slechter hebben dan jij. Zo predikte de vrouw op de radio tijdens het interview.

Eindelijk kwam het lelijke gebouw in beeld en reed ik als een kuddedier de parkeergarage in. Op de zesde verdieping kwam er een mooi plekje voor mij vrij. Als een kerel heb ik de auto achteruit in geparkeerd en gewapend,  met mijn inmiddels goedgevulde medische mapje onder de arm, de afdaling naar beneden gemaakt. De leegte in mijn buik na het verwijderen van de eierstokken en eileiders, vorige week, heeft zich volgens mij alweer goed gevuld met de overige aanwezige onderdelen die zich daar bevinden. Ik ben weer zo goed als fris dus de trappen naar beneden konden zonder probleem genomen worden.

Omdat het zo smerig regende heb ik me netjes aan het pad onder het afdak gehouden om bij de ingang van het ziekenhuis te komen. Eenmaal binnen heb ik de dames bij de infobalie maar gevraagd waar B3-P was. Dit omdat mijn orientatievermogen zo goed als nihil is. ‘Twee keer links dan komt u bij de lift uit en dan de derde verdieping. Oké dank u wel’. Nou dat moet zelfs ik kunnen onthouden. Inderdaad, de lift was vrij snel gevonden. Er stapten nog een man en twee vrouwen in. Allemaal afzonderlijk van elkaar onderweg naar arts of werkplek. Uit fatsoen zeg ik dan netjes goedemorgen. Een vrouw zei goedemorgen terug maar de anderen keken me aan alsof ik ze net voor rotte vis had uitgemaakt. Best joh…..dan niet!

De lift uit was het eerste bordje wat ik zag “verloskunde”. Hier ook al? Vorige week in Gouda lag ik ook al tussen de barende vrouwen. Baren,borsten en stokjes horen blijkbaar dichtbij elkaar. Even verderop zag ik een bordje “mammapolikliniek”. Ik blijf het een mooi woord vinden. Mamma’s in plaats van borsten.

Nadat ik precies twee minuten voor de afgesproken tijd me kon melden voelde ik me echt een baas. Twee uur reistijd en dan twee minuten voor tijd arriveren. Hoe knap is dat!  Vervolgens heb ik vijftig minuten in de wachtkamer gezeten omdat de arts waarschijnlijk in dezelfde file stond, maar net iets later van huis was gegaan. Dat is mijn fantasierijke inbeelding hoor. Misschien zat er een heel ander verhaal achter het lange wachten.

Je ziet overigens wel van alles in zo’n wachtkamer. Een man die amper kon praten, vrouwen met mutsjes en sjaaltjes over het kale hoofd,  veel mensen die een kamertje ingingen om bloed te laten prikken en assistentes die druk waren met telefoon en mensen de weg wijzen. Blijkbaar ben ik niet de enige met een orientatieprobleempje.

Ineens zag ik daar een arts lopen die mij behandeld heeft in Gouda tien jaar geleden. Wat leuk !! Dankzij haar optreden ben ik er nog en zie ik haar gewoon lopen. Dat geeft een veilig gevoel. Zou toch leuk zijn als zij nu ook hier mijn arts zou worden.

Natuurlijk herkend ze mij niet want ik ben er voor haar één van de velen. Andersom is zij de enige voor mij.

Eindelijk werd m’n naam geroepen en kon ik meelopen met een klein vrouwtje welke zichzelf voorstelde als dokter….Ik heb geen idee meer wat haar naam was.

Het gesprek was goed maar voor mij niet vernieuwend. Eigenlijk was het niet meer dan een overdracht van het ene naar het andere zieken huis en een duidelijkmakende informatiestroom van zaken die me eerder al verteld waren. Tijdens de operatie zou er een kans kunnen ontstaan op trombose. Daar worden van tevoren wel maatregelen tegen getroffen in de vorm van medicatie en steunkousen. Ook de lengte van de operatie, die mogelijk twaalf uur in beslag gaat nemen, werd uitgesproken. Het positieve kwam natuurlijk ook aan bod. Twee mooi gevormde borsten die gemaakt worden van mijn buik, welke daarna gelijk strak getrokken wordt. Het klinkt bijna idyllisch als je het zo leest. Het zal wel een pittige nasleep krijgen en niet zo snel weer achter de rug zijn als de ‘stokjesoperatie’.  Maar hé, hoe gaat dat andere gezegde ook alweer? Iets met pijnlijden en mooi zijn ?

Na het gesprek kon ik terug in afwachting van een oproep bij de plastisch chirurg om definitieve afspraken te maken. Ik ga er maar niet vanuit dat er dit jaar nog iets gaat gebeuren.

Eenmaal terug in de auto rijd ik steeds weer een verdieping lager om uiteindelijk bij de uitgang te komen. Dan word ik gebeld door de ’stokjesdokter’.  Hij belde met de uitslag van het onderzoek op het weggenomen materiaal. Hij sprak de legendarische woorden ‘alles wat ik bij u weggehaald heb was gezond’.  Nou dat is mooi nieuws! Dat hoofdstuk is dus achter de rug. Laat de overgang maar komen.

De weg terug ging een stuk beter en met drie kwartier was ik weer terug daar waar ik de dag begonnen was.

Na wat huishoudelijke zaken, een poosje kleuren in het kleurboek voor volwassenen, wandelen met de hond, eten koken en relaxen, zit ik nu aan het einde van de dag te bloggen. Een goeie blog eindigt met het onderwerp waarmee het begint. Dus  ga ik nu afronden en mijn zegeningen tellen en geloof me……ik heb er zat.  Ze voelen soms zo gewoon, maar als je ze eens op zou schrijven dan heeft iedereen dingen om dankbaar voor te zijn.

Dus Thanksgiving day……Your Welcome!!