Sleepkabel

Op een zaterdagmorgen omstreeks half 10 gaat bij mij thuis de telefoon.
Ik zie in het schermpje “hospice” staan. “Goedemorgen met Jeanette” zeg ik,. Aan de andere kant klinkt een hoop gegiechel. Het is Maaike, ze heeft een vraag zegt ze. Barts maar los, is mijn reactie.
“Heb jij een sleepkabel?”……..even is het stil.
NU heb ik al vele vragen vanuit het hospice gehad, maar een sleepkabel? Ik vroeg haar wat ze in het hospice met een sleepkabel moest. Na weer een hoop gegiechel kwam het hoge woord eruit…..IK ZIT VERZAKT!!!... Maaike woont in Schoonhoven en als zij een vroege dienst heeft gaat ze al heel vroeg van huis. Zo ook deze ochtend. Als ze om kwart voor zeven arriveert dat is het nog donker buiten.
Buiten, ter hoogte van het hospice zijn ze bezig met het maken van een brug. Daar ligt al weken een flinke zandberg met rijplaten erop. Dat is voor mensen een sluipweg om een stukje af te snijden.
Maar goed, afgelopen week zijn de rijplaten verwijderd en is er een verse zandlaag op gestort, maar dat wist Maaike dus niet. Ze kwam nietsvermoedend aanrijden deze morgen en rijdt nietsvermoedend over de brug in aanbouw.
…..BOEFFFF…..vast, tot aan de voorbumper.
Ja, nu kan ik ook meelachen met haar en begrijp ik de sleepkabelvraag.
Ze heeft tot elf uur dienst en ik beloof haar zo te komen en haar te gaan helpen. Bij het hospice aangekomen  zie ik dat de auto echt halverwege de brug staat. Dat zou betekenen dat ik zelf ook met de auto in het rulle zand zou moeten gaan staan om zo de sleepkabel passend te kunnen maken. Dat is dus geen optie. Even kijkend naar deze situatie zie ik in mijn ooghoek een groepje stratenmakers aan het werk. Bij Maaike ontbreekt het lef om de mannen te gaan vragen om een handje te helpen.
“Ga jij maar vast koffie zetten en lekkere koeken opzoeken”, zeg ik tegen Maaike. Lopend naar de stratenmakers realiseer ik me dat ze waarschijnlijk op afstand dit hele gedoe al hebben staan bekijken. Ongetwijfeld hebben ze staan lachen om die stuntelende vrouwen. Op mijn vraag of ze zouden willen helpen om die auto weer op het juiste te pad te krijgen, laten ze spontaan hun schep, kruiwagen en bezem liggen en lopen mee. Ze dirigeren Maaike achter het stuur van haar auto. Na een mislukte poging dat ding weg te duwen komen we erachter dat Maaike ook echt alleen maar achter het stuur is gaan zitten. Haar maar even uitgelegd dat het vast een heleboel zou schelen als ze de auto zou starten en in z’n achteruit een klein beetje gas mee zou geven. NU begrijpt ze ineens waarom ze in de auto moest gaan zitten. Iedereen die Maaike kent weet hoe op dat moment haar lachbui geklonken heeft. En jawel, poging twee lukt met succes. Uiteraard lustten de mannen een kop verse koffie met een lekkere koek. Maaike was helemaal blij dat ze na haar dienst gewoon weer naar huis kon met de auto.

De dochter van een bewoonster heeft het hele gebeuren gevolgd en op de foto vastgelegd.
Ze heeft zo ontzettend gelachen. Heerlijk !!
Het is al zo verdrietig dat ze op twintig jarige leeftijd, na haar vader, nu ook bijna haar moeder gaat verliezen.