Rondje bos..

Zaterdagochtend 08:05 uur. Het daglicht piept door het dakraam van de caravan. Deze nacht heeft weer lang genoeg geduurd, dus hup onder de warme lappen vandaan.
KOUD!!!!! Het is duidelijk niet veel boven het vriespunt geweest afgelopen nacht. Dan is het in zo’n sleurhut best fris boven het dekbed. Even snel een tandenborstel door de mond, een haarborstel door het haar en een fris lapje over de toet. Met frisse moed stap ik in m’n trainingspak en pak m’n mobiel. In de voortent trek ik m’n sportschoenen aan en rits de tent open. Op de camping is het nog stil. Iedereen ligt nog te dampen in bed. Het gras is nat, maar de zon staat al aan de hemel. Ik loop naar het toiletgebouw en zie een paar eekhoorntjes wegschieten. Die dachten natuurlijk dat ze nog ongestoord konden rondstruinen zonder grote mensen tegen te komen.
Wat ik in het toiletgebouw heb gedaan laat ik verder onvermeld, maar het duurde niet lang voor ik weer buiten was. Goed voorbereid loop ik een stukje over de camping richting klaphekje wat naar het bos gaat. Ik probeer elke zaterdag en zondagochtend vroeg een ferme wandeling te maken om zo het afvalproces een beetje te helpen. Heerlijk in m’n uppie in alle stilte door een ontwakend bos met alleen maar geluiden uit de natuur. Omdat mijn oriëntatie gevoel volledig afwezig is, denk ik goed na hoe ik loop. Mijn loopje is altijd een klein stukje rechtsaf, daarna linksaf en dan een heel lang pad rechtdoor tot diep in het bos. Hier ga ik dan weer linksaf en weer linksaf om het lange stuk terug naar de camping te lopen. Een wandeling van ongeveer een uur. Vanmorgen toen ik uit bed stapte voelde ik het al een beetje. Een soort van recalcitrante bui. Aan het eind van het lange stuk bedenk ik me dat ik in plaats van twee keer links, ook twee keer rechts kan gaan. Dan kom ik ook wel weer in de buurt van de camping uit. Dus vol vertrouwen sla ik rechtsaf. Een heerlijk zonnetje schijnt met prachtige lichtstralen door de nog kale bomen. Wat is de natuur toch mooi. Het is voor het grootste gedeelte een dennenbos, dus het ruikt er heerlijk.  Links en rechts zijn de kanten van de paden omgewoeld door zoekende snuiten van zwijnen.  Er liggen takken waar duidelijk de nodige scherpe tandjes aan geknabbeld hebben. Heel subtiel achter een boom ligt een hoopje veren wat me doet denken aan een gruwelijke moordpartij waarbij de rest van de ontvederde vogel opgevreten is door een verslindende vos.  In een hoge rechte boom hoor ik een specht zijn snavel krom beuken. Bij de wortels van een paar scheef gewaaide bomen zijn de ingangen te zien van konijnenholen.  In de verste schiet een hert, zonder kapstok, in een snelle pas over het pad. In tegengestelde richting komt een man aanlopen met een hond. Daar was het hert waarschijnlijk van geschrokken en nam de elegante benen. Verderop loopt een reetje met een wit broekje aan. Terwijl ik van alles zie en vergeet in welke richting ik loop hoor ik in de verte een uitlaat van een Amerikaanse auto. Zo’n bobobobobob geluid. ‘Huh….wat moet dat in het bos’? Het geluid komt dichterbij en ineens zie ik een asfaltweg waar een auto stopt. Een man, vrouw en hond stappen uit de auto. De hond rent als een gek het bos in en weet van plezier niet welke tak hij als eerst zal pakken. Nog steeds onnozel aan het kijken wat er allemaal op mijn netvlies verschijnt loop ik door. Ineens besef ik me dat ik op een asfaltweg loop. ‘Huh? Waar ben ik in nu toch terecht gekomen’!  Deze weg ken ik helemaal niet. Op mijn navigatie zie ik dat ik flink uit de richting ben. Ondertussen heb ik er al een uur wandelen opzitten. Wat ik ook zie is dat er nog maar 5% batterij in m’n telefoon zit. Ik kijk even goed hoe ik moet lopen en druk dan de telefoon snel uit. Batterij sparen voor als het nodig is. In mijn brein denk ik de route te weten dus ik loop het eerste pad in dat ik zie. Een ruiterpad. Mooi zo! Goed voor de beenspieren, al dat diepe losse zand. Dapper stap ik door en mijn gevoel zegt dat het goed gaat. Even verderop kijk ik voor de zekerheid nog even op m’n navigatie of mijn gevoel me niet in het ootje neemt. …..Uhhh helaas …batterij leeg. Nou ja op goed geluk maar lopen dan. Ik luister goed of ik geluiden hoor die me misschien ergens naar toe zouden leiden. In de verte hoor ik schieten. Harskamp ligt immers dichtbij de schietbaan. Maar geloof me….het geluid in een bos is niet te traceren. Het kan alle kanten vandaan komen. Terwijl ik mezelf al volledig van de buitenwereld afgezonderd, uitgemergeld een paar maanden in een hol zie wonen, loop ik toch maar op m’n gevoel dat ruiterpad af. Er staan wel bordjes, maar daar snap ik als niet-ruiter geen bal van. En dan ineens…..ineens zie ik de plaats delict van de doodvermoorde vogel weer. Yeahhh….gewoon op eigen houtje de juiste route weer gevonden. Na ruim anderhalf uur loop ik de camping weer op. Daar worden de mensen pas net wakker en lopen duf met slaapluchtjes naar het toiletgebouw om zich weer op te kalefateren. Ze moesten eens weten wat een avontuur ik al achter de rug heb. Een avontuur wat zich teruglezend vooral in mijn hoofd heeft afgespeeld.