Respectvolle wolken..

De stilte is hoorbaar als de dragers de kerk binnenlopen. De houten vloer kraakt onder hun zwarte schoenen als ze met respect de kist voorin de kerk neer zetten.
Afgelopen week is het leven van oom afgerond. Een aantal weken geleden ben ik met mijn zussen nog even op bezoek geweest. Het was toen al duidelijk dat zijn gezondheid hem aan het verlaten was. Toch kwam de dood stil en onverwacht.  

Terwijl het orgel zijn klanken laat horen wordt, na de dienst, de kist op schouders naar buiten gedragen. Een grote stoet mensen volgt zwijgend naar de begraafplaats. Dreigende wolken vol regenwater blijven respectvol stil hangen en houden hun vocht vast. Het zonnetje krijgt de ruimte en schijnt haar troostende warmte over de mensen bij het graf. De laatste fase van ooms afscheid wordt afgesloten en de bezoekers gaan ieder hun eigen weg.

Een paar uur later:

Het is ‘stille zaterdag', de dag voor Pasen. Mensen doen gehaast en gestresst hun boodschappen omdat ze een dag langer weekend hebben. Karren vol eten verlaten de supermarkt, via tassen, naar de woning.
In niets is de rustgevende stilte van vanmorgen nog  te vinden. Natuurlijk is het nodig om je voor te bereiden op de praktische zaken van het leven. We gaan er tenslotte allemaal van uit dat er nog een morgen komt. Toch voelt het een beetje dubbel, terwijl ook ik een winkelwagentje door de paden duw.
 In de supermarkt beloof ik mezelf een blog te schrijven over deze dag.

Mijn blogs zijn korte verhalen uit het dagelijkse leven. Eigenlijk niets meer of minder dan het ‘dagboek’ van vroeger. Stukjes die je terugleest en je dan een ‘oh ja' momentje oplevert. In dit geval hoop ik het een keer terug te lezen als het nodig is om even te onthaasten en met een dankbare glimlach terug te denken aan oom.