Quality time

Een dagje samen met zoonlief op stap. Dat is Quality-time!
Samen naar de dierentuin in Rotterdam. Het is al een klein feestje als je mee mag rijden in zo’n wit racemonster waar je als 48 jarige met een plof in gaat zitten omdat die kuipstoeltjes net iets boven asfalthoogte liggen.
Eenmaal zittend begin je al te denken, hoe kom ik hier ook weer op een elegante manier uit straks!!
De weg naar Blijdorp toe hangt aan elkaar vast van trajectcontrole en flitsapparaten dus het zag er supersnel uit, maar er aan toegeven is eigenlijk niet mogelijk. Tenminste niet als je geen lidmaatschap van de overheid op je deurmat wilt ontvangen.
De communicatie in de auto bestond hoofdzakelijk uit het beoordelen van de andere weggebruiker waarvan er maar erg weinig deugden. Dat is dan toch wel weer een voordeel van het hebben van een wat rijpere leeftijd….je maakt je niet meer zo druk over het feit dat mensen precies de toegestane snelheid rijden en niet nét even ietsje harder.
Eenmaal in het park, waar we een verdiende zon op onze bolletjes voelde schijnen, liepen we het Oceanium binnen, waar bij de ingang een bordje hangt met de woorden “sttttt laat kinderen niet gillen”. Wat denk je dat het je daar over het algemeen hoort? Ik kreeg al snel te horen dat ik voorlopig nog geen oma ga worden…
Ondanks dat het al heel veel jaar geleden is dat we daar waren, is er eigenlijk niet veel veranderd. De haaien die boven je hoofd zwemmen hebben er nog geen rimpeltje bij gekregen, de schildpadden die bijna hun voorpoten uit de kom zwemmen, zien er ook nog even oud uit.
De kwalletjes in de lichtgevende koepel hebben de afgelopen jaren volgens mij niet overleefd.
De enige beweging die ze maken is dat ze met de stroming van het water in beweging worden gebracht. Na een paar prachtige roggen, haringen (vis), kleine Nemo en andere onderwaterdieren kwamen we bij de pinguïns. Wat een briljante koddige dieren zijn dat toch. Vlak voor onze neus scheet er eentje met enorme kracht zijn darmen leeg….onder water.  Weet je hoe smerig dat eruit ziet? Een klein meisje wat gefascineerd stond te kijken hoe de darminhoud in het water uit elkaar gerukt werd en zich als een grote witte geschifte vlek liet oplossen in het water, vroeg aan haar moeder wat dat was. Moeder zei iets te zacht in de grote mensenmassa dat de pinguïn zojuist had gepoept.
“Wat zeg je?” vroeg het meisje nog een keer aan haar moeder, terwijl ze haar blik onderzoekend op de oplossende witte smurrie gericht hield. Iets luider zei moeder “dat is poep van de pinguïn”. Verschrikt kijkt het meisje haar moeder aan en zegt vol afkeer Getsie……waarschijnlijk heeft ze er nooit bij stil gestaan dat pinguïns ook poepen.
Eenmaal weer buiten merk je toch dat het zuurstof gehalte in de bedompte binnen verblijven niet echt hoog is….en dan moeten de ergste nog komen!
Lekker slenterend in de buitenlucht langs bizons, prairiehondjes en wolven kwamen we bij de ijsberen.
Als ik in mijn plaatjesgedachte aan een ijsbeer denk, dan zie ik zo’n hagelwit dier met zo’n aaibaar zachte haardos op witte ijsschotsen in ijsblauw water.
Vandaag zag ik twee ijsberen met gorige vachten op modderig groen gras in een stralend zonnetje. Soms is het droombeeld een stuk mooier dan de werkelijkheid, dat bleek vandaag maar weer eens.
Na weer een poosje de schoenzolen wat afgesleten te hebben kwamen we bij die enorme grote grijze kolossen. Wat een geweldige dieren zijn dat toch. Zo massief, lomp en stijf, maar eigenlijk vertederend.
Zo’n schattig klein olli’tje die vlakbij een grote olli bleef lopen en zo nu en dan een duw kreeg zodat hij ( of zij) de goede kant op liep. Een ander stond een stuk tak te vermorzelen en weer een ander liet de spieren van zijn ( ja ik weet zeker dat dat een hij was) urinekanalen los. Wat een water komt daar uit !!! Ik heb me overigens verbaasd over het feit dat er heel veel gezinnen met kleine kinderen lopen. Zo liep ik er natuurlijk vroeger ook met het kleine grut. Maar de kinderen hebben eigenlijk alleen maar oog voor de speeltuinen en die dieren bekijken ze even met een blik van …”o, ja leuk hoor….gaan we nu naar de speeltuin”?
Ik verdenk dus alle ouders ervan dat zij eigenlijk het liefste naar de dierentuin gaan en dat de kinderen zich daar maar een beetje in schikken.
Dan zijn er ook nog vogelverblijven op de route waar je doorheen kunt lopen. Dat hebben we niet gedaan. Daar vliegen vogels zó groot dat als die op je hoofd schijten je, volgens Stefan, een grote kans hebt dat je een dwarslaesie oploopt.
Bokito is en blijft de grote trekpleister van de dierentuin. Wat een body heeft dat beest! Met grote letters staat beschreven dat je hem niet intimiderend aan moet kijken, geen flits moet gebruiken bij het fotograferen en geen dingen naar hem toe moet gooien. Je begrijpt het vast wel dat het wel gelezen wordt maar er dus mensen zijn die het aan hun laars, schoen of crocks lappen.
Inderdaad crocks….daar lopen mensen in deze tijd van het jaar dus nog gewoon op. Het zou verboden moeten worden, beeldvervuiling is het !! Maar goed….naast het meisje dat chips naar Bokito gooide en daar hartelijk bij toegelachen werd door haar ouders, was er ook nog een man die zo’n schitterende professioneel uitziende fotocamera op Bokito gericht had staan. Zo eentje waar je 100 foto’s per seconde mee kunt maken. De man hield zijn vinger op het fotomaakknopje, wat het geluid van een mitrailleur maakte en een regen aan flitslichten gaf. In gedachten heeft Stefan deze man het alfabet in alle talen van voor naar achter toegewenst.
Toen we beide het gevoel hadden geen dier meer te kunnen zien, genoeg urine en andere adembenemende luchten geroken hadden , lek gelopen schoenzolen en verkrampte teennagels te hebben, zijn we weer terug gegaan naar het begin van ons dierentuin avontuur en zijn we via de souvenirwinkel mét een olli naar de auto geslenterd.
Daar heb ik me weer in dat laag bij de grond liggende kuipstoeltje laten vallen en heb m’n bijna vergane voeten als gevoelloze zwemvliezen neergelegd. In een mum van tijd waren we weer thuis en heb ik me met m’n laatste krachten weer uit de auto gehesen en in twee handelingen in huis m’n laarzen uitgetrokken…..ik hoorde mijn voeten tegen elkaar zeggen… “wat zie jij eruit!!”.
 

Zoals vaak is dit verhaal natuurlijk ook wel wat overdreven en smeuïg gebracht, maar er zit in elke zin een kern van waarheid.
Het mooiste aan deze dag was de pure Quality time tussen moeder en zoon. Want ook al is hij 23 jaar en een kop en 6 schoenmaten groter, het blijft heerlijk om zulke momenten te kunnen beleven.