Pasen

Pasen 1975.

Het is Paaszondag. Als 9 jarige meisje ging ik, met een baret op, met mijn vader en moeder mee naar de kerk, net als elke andere zondag. Terwijl we de kerk in liepen kwam ik langs mijn opa en oma die al in een bank zaten. Even stop ik naast mijn oma die aan het gangpad zat. De moeder van mijn vader was ongeveer 1 meter 50 hoog en 1 meter breed. Ze had hagelwit pluizig haar waar een flinke hoed overheen geduwd was. Ik kan me nog goed herinneren dat ik altijd gefascineerd keek ik naar haar wiebelende beentjes die de grond niet raakten. Terwijl ik naast haar stond ging de tas open en verdween haar mollige arm daar bijna tot haar elleboog in. Ondertussen hield ik bedelend m'n beide handjes naast elkaar en zag er een paar snoepjes invallen. Snel liep ik door naar mijn vader en moeder die een paar banken verder hun vaste plekje hadden ingenomen. Ik mocht altijd tussen mijn moeder en mijn oma in zitten. In de houten bank voor me was een soort afdakje waar m'n bijbeltje op kon staan. Daaronder was een plankje waar ik mijn snoepjes neer kon leggen. Ik vermoed dat daar ergens mijn overgewicht is begonnen...... Tijdens de dienst, waar de dominee twee uur lang aan het woord was, pakte ik vaak de hand van mijn moeder. Op haar linkerhand lag een dikke blauwe ader. Als ik met mijn vinger zachtjes over die ader wreef, verdween dat ding en plopte hij ineens weer omhoog, als ik m'n vinger weghaalde. Iedere keer was ik daarvan onder de indruk. Mijn moeder begreep heel goed dat ik als 9 jarig meisje niet twee uur lang stil kon zitten en liet haar warme blauwe ader geduldig misbruiken door mij.  Aan de andere kant zat mijn oma, de moeder van mijn moeder. Volledig in het zwart met een witte zakdoek in haar hand. Vol bewondering keek ik altijd hoe ze halverwege de lange zit een flesje '4711' uit haar tas haalde en wat druppels op haar zakdoek deed. Die zakdoek duwde ze met enige regelmaat tegen haar neus.  Geen idee wat het met haar deed maar nu, jaren later, denk ik dat het haar bewustzijn een oppeppertje gaf. Een soort van 'bij de les blijven' momentje. Als ik er aan terug denk ruik ik het luchtje weer. Sterker nog, ik weet zelfs hoe het smaakte. Tijdens de dienst kreeg ik altijd een pepermuntje van haar wat doordrenkt was met die lucht. Echt vreselijk smerig! maar ik was zo opgevoed dat ik daar niets van mocht zeggen. Gelukkig vroegen mijn ouders nooit waar de dominee over had verteld want ik kon me altijd alleen herinneren wanneer hij amen zei. Dat was het moment dat ik naar de klok keek en me verheugde om weer naar huis te gaan. Pasen werd in huis verder niet echt gevierd. Hoewel het standaard was dat op tweede paasdag er kleurige plantjes in de tuin werden gepoot en we iets feestelijks aten. De chocoladeeitjes en hazen waren bij ons in huis niet te vinden.

Pasen 1989.

Als 23 jarige liep ik, op 2e paasdag, op de puntjes van de tenen. Na een nachtje wakend bij mijn ouders thuis geslapen te hebben, was ik weer even in mijn eigen huis, wachtend op dat ene telefoontje. Een beetje gespannen parkeerde ik wat plantjes in de tuin. Een gewoonte die ik vanuit m'n jeugd had meenomen.In de middag kwam dat verwachte telefoontje. M'n zus belt en zegt dat we gelijk moeten komen. Terwijl we allemaal thuis zijn, komt er na een half uurtje een einde aan het leven van mijn vader. Verdrietig om hem nu al los te moeten laten maar blij dat het klaar is voor hem.  Pasen zal nooit meer hetzelfde zijn. Het gevoel nooit meer blij te kunnen zijn overheerst. 's Avonds weer in m'n eigen huis ziet de tuin er fleurig uit en staat het schaaltje met paaseitjes gezellig te zijn op tafel. Alsof er niets gebeurd was.

Pasen 2018.

Terwijl ik, als 52 jarige, lekker warm in de caravan op de camping zit, hoor ik in het dorpje Harskamp de kerkklokken beieren. Ik zie ze niet maar weet dat er veel mensen uit het dorp naar de kerk wandelen. Daartussen zitten meisjes van negen jaar met een baret op. Ze zullen tussen hun moeder en oma in zitten. Ik vermoed dat er zelfs nog oma's tussen zitten die '4711' op hun zakdoek sprenkelen. Die meisjes zullen vast liever op zoek gaan naar lekkere paaseitjes.  Er zullen 23 jarige jonge vrouwen bij zitten die misschien hun eerste grote verlies hebben ervaren en denken dat het leven nooit meer leuk zal zijn. Al die meisjes zullen op enig moment weer plezier hebben in het leven. Lekker van de paaseitjes snoepen en met warme gevoelens terugdenken aan al die momenten die toen misschien niet zo leuk waren maar wel hebben bijgedragen aan de persoonlijkheid die ze nu zijn.

Overigens moet ik wel toegeven dat ik als 52 jarige de jongste van vier zussen ben en volgens mij ook degene met het slechtste geheugen. Terwijl ik nog een paaseitje uit dat vreselijke irritante strak gevormde papiertje peuter en in mijn linkerwangzak duw, app ik even met mijn zussen. Zij kennen mijn geschiedenis beter dan ik zelf.  Zo hielpen ze mij aan de details van dit stukje proza. Ik wist dus niet meer dat de snoepjes die ik van oma kreeg vanille toffees waren. Ik wist ook niet meer dat ik geen zuurtjes mocht omdat ik tijdens zo'n lange kerkdienst al eens ondersteboven heb gehangen en een paar fikse tikken op m'n rug had gekregen omdat ik bijna stikte in een zuurtje. Ondanks dat het een zwaarmoedige jeugd lijkt, kan ik niet anders dan dankbaar terugkijken op het sobere maar stabiele leven dat mijn ouders me hebben gegeven.