Op naar een nieuwe week..
Het weekend is weer zo goed als voorbij.
Er wacht weer een week vol met fietsendiefstallen, mishandelingen, inbraken, oplichting, huiselijk geweld en nog veel meer narigheid.
Klinkt heel heftig en dat is het ook voor degene die het moeten meemaken, maar voor mij zijn het drie volle dagen met boeiende en interessante mensen te woord staan. Elk mens brengt wel iets met zich mee waaruit blijkt dat ook dat mens, verdachte, slachtoffer of benadeelde, uniek in zijn soort is.
Omdat mijn functie op de tocht staat, in verband met reorganisatie en bezuinigingen, ben ik binnen de organisatie aan het snuffelen wat er nog meer leuk is waar ik mijn “carrière” voort kan zetten.
A.s. dinsdag heb ik een intervisie bijeenkomst en is het onderwerp “5 jaar hospice, wat heeft het met me gedaan”.
Als je daar dan is even over gaat nadenken dan wordt het voor mij wel duidelijk dat ik daar geleerd heb mensen te respecteren. Elk mens heeft een eigen kijk op het leven. Andere ideeën als ik. Andere interesse, andere vorm van geloven of beleven, kortom heel leerzaam.
Vroeger ( voordat ik ging werken) was ik druk met moeder zijn. Helpen op school, mee naar zwemles, mee naar de voetbal, mee naar jazzballet en alles wat met de kinderen te maken had.
Het was fantastisch om in die luxe positie te kunnen verkeren en er 24/7 te zijn voor hen.
Daardoor was mijn wereldje niet zo groot en de gesprekstof draaide altijd uit op het onderwerp kinderen.
Dankzij de werkzaamheden, die ik nu allemaal kan doen, is mijn wereld enorm vergroot. Er zijn nu heel veel onderwerpen die me boeien en vind ik het leuk en interessant om te horen hoe anderen ergens over denken.
Het klinkt allemaal wel serieus vandaag, maar dat komt omdat ik na zat te denken over wat ik volgende week tijdens de intervisie kan vertellen wat 5 jaar hospice met me gedaan heeft.
Het heeft voor een groot deel ervoor gezorgd dat ik ben wie ik nu ben.
Goed om eens op terug te kijken.
Er is gelukkig ook tijd voor andere dingen en staat er voor volgende week een reis voor 2 weken op het programma.
Ik zou zeggen….hou de blog in de gaten. Ik neem een klein laptoppie mee en zal zo nu en dan mijn vingers over het toetsenbord laten glijden om het schrijven niet te verleren.