Op een wolk.....

Terwijl ik de caravan aan het inruimen ben voor een paar weken zon in Zeeland, denk ik aan de hype die momenteel rouleert op Facebook. 
Het risico zat erin dat ik ook aan de beurt zou komen om genomineerd te worden om een bak met ijswater over m'n hoofd te kiepen om het goede doel ALS te steunen.
Met twee rode gehaakte pannenlappen in m'n handen gaan m'n gedachten terug naar vijf jaar geleden, het voorseizoen op de camping in het bos zoals al jaren de gewoonte is. 
Vlakbij staat een ouder echtpaar met de caravan. Al jaren treffen we elkaar daar en was er altijd blijdschap bij het weerzien. Hij een fitte maar slechtziende man van in de tachtig. Zij een dappere fitte vrouw van eind zeventig die met twee paar ogen keek.
Vijf jaar geleden zagen we elkaar weer en was zij 'anders' blij tijdens het weerzien.
Ze pakte m'n hand en nam me mee naar haar plekje bij de caravan. Ik moest naast haar komen zitten. Voor me op tafel stond een apparaatje waar ze wat op tikte. Het vernuftige apparaatje sprak op een blikken monotone de woorden uit die zij ingetikt had. De ziekte ALS had verschillende spieren bij haar stilgelegd. Zo kon ze niet meer spreken of slikken. Haar benen haperde ook al. Haar handen deden gelukkig nog alles wat zij wilde. Zomaar uit het niets had ALS haar overvallen.
Het apparaatje zei me letterlijk. " ik weet dat ik snel zal gaan sterven". Ik keek haar overdonderd aan maar ze glimlachte de spanning weg. 
Ze wist dat ik in een Hospice werkte en wilde alles weten over het levenseinde van de mensen die ik begeleid had.
Het apparaatje zei me dat ze alles wilde weten en dat ik niets achter moest houden want ze wilde weten wat haar mogelijk te wachten stond.
Ze was op haar leeftijd nog nooit getuige geweest bij een overlijden en had daardoor ook geen duidelijk beeld voor ogen.
Ik beloofde haar al haar vragen eerlijk te beantwoorden als ik het antwoord wist.
Het weekend daarna heb ik een boek meegenomen voor haar waar confronterende foto's en verhalen in stonden.
Ze zoog alle informatie in zich op en maakte een duidelijk plan voor zichzelf. Ze wist heel goed wat ze wel en niet wilde.
Samen maakten we een vragenlijstje voor de artsen.
Uiteindelijk heeft ze met haar nieuwe kennis heel duidelijk een keuze gemaakt voor zichzelf. Juridisch heeft ze een en ander vast laten leggen voor als het moment aan zou breken dat ze in een voor haar onacceptabele fase zou komen.
Aan het einde van het voorseizoen heb ik haar omhelst en uitgesproken dat het de laatste keer was dat we elkaar zouden zien. 
Zo wilde ze nu eenmaal communiceren. Ongezouten duidelijkheid.
Ze liet me nog een keer de blikken monotone stem horen.
Het zei: " ik zal op mijn wolk naar je kijken....". Daarbij knipoogde ze omdat ze wist dat ik, net als zij, te nuchter was om zo'n beeld voor ogen te hebben.

Niet lang daarna is ze overleden. De natuur was haar een stapje voor en heeft voor haar het moment van sterven uitgezocht.

De rode gehaakte pannenlappen liggen standaard in de caravan.
Het is het laatste wat haar handen gefreubeld hebben.