Onverplichte verplichtingen....

Tijdens het zoeken op internet naar leuke recepten voor een veel gangen diner met kerst,  borrelen de herinneringen aan vroeger omhoog.

Vroeger waren de kerstdagen altijd standaard. Eerste kerstdag 's morgens naar de kerk. Twee  uur lang !!  Daarna koffie drinken bij opa en oma in de hoop dat er nog wat neefjes en nichtjes waren, want de grote mensen hadden het alleen maar over de preek van de dominee en over de mensen die ziek of zwanger waren. Mijn opa was een lange man, had een neus waar je met gemak je winterjas aan op kon hangen en een kunstgebit welke altijd in de kast lag. Vaak kroop ik bij hem op schoot omdat hij altijd zo lekker liedjes ging zingen en ik het fascinerend vond als hij zonder tanden een knalgroene appel doorbeet. Mijn oma, was net zo hoog als dat ze dik was, liep wat krom, had hagelwit haar, droeg altijd zwarte jurken en joeg de kleinste kinderen de stuipen op het lijf omdat ze heel krom, klein en ondeugend haar hoofd om de hoek van de deur stak, zodat je dacht dat er een klein monstertje stond.

Na dat bezoek gingen we naar huis waar we als gezin ‘s avonds gezellig uitgebreid met elkaar aten. Steevast stond er konijn op het menu. Het konijn wat door mijn andere oma het hele jaar vetgemest was en door mijn vader een paar dagen daarvoor in de schuur om zeep werd geholpen…….en dat allemaal jaren voordat Youp van ’t Hek er een liedje over schreef.

Aan de overkant van ons huis stond een gymzaal. Daar kreeg ik les, gaf demonstraties en later gaf ik er zelf les. Vele uren per week bracht ik daar door. Ik kan me nog goed herinneren dat ik een keer uit de gym thuis kwam en door wilde lopen naar de bijkeuken waar de wasmachine en wasmand stond. Heel braaf gooide ik daar mijn gympakje in, tenminste dat was de bedoeling. Ik werd dwingend tegen gehouden door m'n moeder die zei dat het beter was als ik maar gewoon even naar de woonkamer ging. Ik wist meteen hoe laat het was.........ik had de jutezak al zien liggen. Vreemd genoeg heb ik toch altijd een stukje konijn gegeten. Misschien komt het omdat ik uit een bloeddorstig vleesetend gezin kom. Mijn vader en moeder werkten allebei bij een vleesverwerkend bedrijf. Met mijn moeder ging ik op woensdagmiddag, als ik vrij was van school, wel eens mee naar het slachthuis in Breda. Daar werd haar bestelbusje volgeladen met onderdelen van pas geslachte dieren welke ze netjes afleverde bij het bedrijf waar ze werkte.

Ik dwaal af.......

We hadden geen kerstboom in huis. Mijn ouders kwamen allebei uit een zwaar gelovig gezin. Mn moeder hing wel een grote kerst tak op waar van die spuuglelijke, maar o zo blijmakende gekleurde lichtjes in gingen......blijkbaar mocht dat wel.
Tweede kerstdag hoefden we niet naar de kerk, maar gingen we naar de Doelen voor een kerstconcert. Ook dat was ruim twee uur zitten.  Maar dan kon je lekker kerstliedjes meezingen en mensen kijken.

Inmiddels zijn we twee generaties opgeschoven. Geen opa’s en oma’s meer waar we naar toe moeten.
Geen ouders meer om de kerstdis mee te delen.
Ondanks dat ik niet gek was op de verplichtingen van die dagen, merk ik nu pas wat fijn het is om het met familie en vrienden te kunnen delen.
Er zijn zoveel mensen die om wat voor reden dan ook tegen de kerstdagen op zien, omdat ze geen ouders of partner meer hebben. Omdat er ruzie in de familie is of omdat er gewoon geen geld is voor extra gezelligheid deze dagen.
Zonder sentimenteel te doen is het best goed om op die dagen dat we ons volproppen, even stil te staan bij mensen die graag het luxeprobleem, ’  het niet kunnen vinden van de juiste recepten voor een veel gangen menu’, hadden willen hebben.