onelegante borsten...

02-11-2015 23:52

“Goedemorgen, ik kom voor een MRI scan. Oké, u kunt hier de eerste gang links en dan aan het einde van de gang weer links. Daar kunt u plaatsnemen in wachtkamer W”.
Nadat ik uiteindelijk het hele alfabet voorbij heb zien komen doemt letter ‘W’ voor me op.
“Goedemorgen” zeg ik tegen een oudere man en vrouw die netjes naast elkaar in de plastic kuipstoeltjes zitten te wachten. Ze horen duidelijk bij de smartphone-loze generatie en bladeren door de tijdschriften die op de tafeltjes liggen.
Ik ga een stukje verderop zitten tegenover een paar deuren waar het naamplaatje ‘kleedkamer’ op genageld zit.
Eén kamertje is bezet, wat te zien is aan het rode halve maantje bij het slot. Nog twee deuren laten een groen maantje zien. Het formulier wat ik onder m’n neus gedrukt heb gekregen vul ik naar waarheid in. Een laatste controle dat er geen ijzer in m’n lijf zit en vertellen dat ik niet zwanger ben. Op een beeldscherm in de wachtkamer komen allerlei foto’s voorbij van een behandelkamer waar een MRI onderzoek plaats vindt. Voor mij nog onbekend terrein. Van plaatjes herken ik het ronde tunnelvormige apparaat, maar een echt beeld heb ik er nog niet van.
Braaf heb ik thuis de gezondheidswijzer van het ziekenhuis gelezen waarin stond wat ik zoal kon verwachten en wat ik mee moest nemen.
Een joggingbroek en een ruim zittend T-shirt. Alles zonder knopen, ritsen en applicaties. De MRI heeft een hoog magnetisch veld dus als je een ijzeren knoop aan je kleding hebt zitten zit je gelijk aan de zijkant geplakt. Of je gulp trek omhoog tegen het apparaat aan, met wat fantasie kun je natuurlijk een hilarisch beeld voor ogen halen. Dat beeld kreeg ik ook toen ik uiteindelijk genesteld lag.
Languit voorover op een plank waar allerlei kussentjes en hoekjes op zaten die versteld konden worden naar het lichaam wat er op lag. Deze ronde was het dus mijn lichaam.  Met droge ogen durf ik best te zeggen dat mijn ‘mamma’s’ nogal aanwezig zijn. De beide mamma’s moesten in uitsparingen geperst worden zoals een koe vlak voor het melken aan de machine wordt gesloten. Ontzettend onelegant lag ik daar. Plat op de plaat, twee in een gat geperste sip kijkende boobies met in m’n ene hand een alarmbelletje voor het geval dat en in de andere arm een infuus waar ze contrastvloeistof doorheen zouden spuiten om op die manier de verschillende soorten weefsel goed te kunnen bekijken.
“Ligt u goed zo mevrouw? Jawel hoor, het duurt maar drie kwartier toch? Ehh nou nee hoor, het is in ongeveer een half uurtje klaar. Oké, dat hou ik wel vol zo’.
Met een koptelefoon op werd ik de tunnel ingeschoven. Een ongelofelijk rotgeluid vulde de ruimte. Het was me al verteld maar als je het dan hoort begrijp je precies waar de mensen het over hadden. Het geluid kwam in de buurt van een bouwput waar op een meter afstand iemand bezig was met een drilboor en mokerslagen op een betonnen muur. Ik herkende van tien jaar geleden ook het geluid van de bestralingsapparaten, maar dan vele malen harder. Ineens klonk in m’n oren ‘we komen even naar u toe’. Inmiddels waren er al zeker twintig minuten voorbij. Er werd me verteld dat het niet goed ging zo. Schijnbaar lag ik, of liever gezegd mijn boobies, niet in de perfecte pose. Dus hups van de plaat af en na wat gefröbel met kussentjes, planken en andere onduidelijke hulpstukken mocht ik ‘ze’ weer in de gaten laten zakken. Zo lag ik even later weer in het apparaat wat opnieuw begon met drilboor en mokerslagen. De muziek uit de koptelefoon was alleen te horen op het moment dat het apparaat even zijn snater hield. Ja…’zijn’ snater, ik ben overtuigd van het feit dat een man ook dit apparaat heeft ontworpen.  Uiteraard nam mijn verknipte brein een loopje met me. Ik lag daar met de boobies in die gaten te bedenken hoe ze dat zouden doen als er een MRI van een prostaat gemaakt zou moeten worden. Het is soms zo leuk om in plaatjes te denken.
Op het moment dat ik dacht, nu zal het zo wel klaar zijn klonk de stem in de koptelefoon, ‘dan gaan we nu de contrastvloeistof inspuiten’……ohh oké dacht ik. Voor m’n gevoel was dat allang gebeurd. Mooi niet dus. Uiteindelijk na weer een sessie met de drilboor en moker kwam de verlossende mededeling dat het klaar was.
Wat heerlijk om dan weer op je voetzolen te kunnen gaan staan.
Na ongeveer anderhalf uur in dat apparaat gelegen te hebben kon ik het infuus eruit laten halen en me weer hullen in kleding waarmee ik me in de buitenwereld kon vertonen.
Nu is het twee dagen wachten voor de uitslag daarvan komt. Dit onderzoek moest plaatsvinden om uit te kunnen sluiten of er soms al iets fouts gaande zou zijn in m’n borsten.
Als dat niet het geval is, is de stap naar de operatie van een dubbele borstamputatie en reconstructie weer een grote stap dichterbij.
Morgen nog even naar de anesthesist om de operatie van de eierstokken te bespreken dan ben ik er wel weer even klaar mee voor deze week met het bezoeken van het ziekenhuis.
Nu ik ‘ze’ nog in deze vorm heb ga ik ‘ze’ zo maar weer even onder de douche slingeren en ‘ze’ te ruste leggen in bed. Morgen weer een dag. Wordt vervolgd.


Maak een gratis website Webnode