Nog tien te gaan....

Vandaag op eigen verzoek een afspraak gehad met de plastisch chirurg, voor een tussentijdse update. De man die me gaat omvormen tot een strakke, opgepimpte, verse Jeanette.
Wat is het toch een snertrit om bij dat ziekenhuis te komen. Het is volgens de navigatie 43 minuten rijden. Maar dan moet je ook niets tegen hebben. Nu viel het qua file wel mee, maar reed er in Leiden een auto voor me waarvan de bestuurder waarschijnlijk een rauw ei onder het gaspedaal had liggen. Toch nog op tijd arriveerde ik in de parkeergarage. Eindelijk op de negende verdieping was er een plekje voor de auto. Nou…daar kon de missie weer beginnen.
De uitdaging om nu in één keer op de juiste plek in het ziekenhuis te komen. Het is voor mij net een soort kasteel van Harry Potter waar allerlei gangen en deuren zijn die allemaal op elkaar lijken en op elkaar uitkomen.
Maar het is m’n dag ! In één rechte streep kwam ik bij de wachtkamer van de plastic dokter.
Gelijk werd me duidelijk gemaakt dat hij al een uur uitliep. Dussss……gelukkig genoeg te zien in een wachtkamer,  waar ook de deur van de gispkamer open stond. Het snerpende geluid van cirkelzagen die gips van armen en benen verwijderde. Jankende kinderen die voor het eerst gisp kregen en dat als dramatisch ervaarde…tenminste, zo klonk het. Een echtpaar op leeftijd kwam binnen. Ze waren waarschijnlijk al zolang bij elkaar dat ze op elkaar waren gaan lijken. Gearmd kwamen ze binnen. Zij met een gipshandje en hij met een opgevouwen NRC onder zijn arm geklemd. Zwijgend, alsof de andere mensen in de wachtkamer er niet waren, gingen ze naast elkaar zitten. Allebei met hetzelfde been over elkaar. Hij vouwde de krant open en ze hielden allebei een kant vast zodat ze samen konden lezen. Ik zat daar met m’n onafscheidelijke smartphone. Ik las op dat moment dat een bekende journalist van het NRC was overleden. Hahaha dacht ik……ik weet dat nu al en jullie met die krant moeten tot morgen wachten om dit nieuws tot jullie te nemen. Oké, dat was even mijn sarcastische bui van deze dag.
Naast me zat een vrouw die de kilo’s die ik intussen kwijt was, allemaal aan haar lichaam had hangen. Ze was moeizaam de wachtkamer binnen komen lopen en kwam naast me zitten aan de tafel waar alle stukgelezen Jans, Linda’s en Wendy’s lagen. Ze vertelde dat ze veertig jaar in het ziekenhuis had gewerkt en er nu als patiënt onder behandeling was. Het gaf mij als redelijk nieuwkomer in dat ziekenhuis een goed gevoel. Als het personeel daar zelf ook onder behandeling wil, dan zal het wel goed zijn. We hadden een leuk gesprek en ze vertelde wat anekdotes uit haar carrière. Zo vertelde ze dat ze wel eens iemand vergeten was die in een MRI-apparaat lag. Daar kwamen ze aan het einde van de dag dus achter en de vrouw in kwestie vond het allemaal al zo lang duren. Achteraf bleek dat ze er drie uur in gelegen had……..
Na bijna een uur vertraging werd m’n naam genoemd. In kamer vijf werd ik opgewacht door de man van de afspraak.
Bij binnenkomst reageerde hij verbaasd. Het was duidelijk dat hij de verloren kilo’s zag.
In februari was ik bij hem en toen bespraken we de mogelijkheden en benoemde hij mijn rijkelijk aanwezige kilo’s als een belemmering. Eerst moesten er daar een heleboel van verdwijnen wilde hij groen licht geven voor de operatie waarbij de borsten worden weggehaald en nieuwe gemaakt van mijn buik. Hij was redelijk negatief of het me zou lukken. Woordelijk zei hij ‘Je zou de eerste zijn die het gaat lukken zonder maagbandje’. Ik voelde gelijk een vette uitdaging…met de nadruk op vet.
De knop moest om. De kilo’s moesten eraf. Vastberaden om snel te beginnen heb ik eerst nog maar even gewoon geholpen met de voorraad in huis weg te eten. Daarna samen met dochterlief aan een koolhydraatarm dieet begonnen. Wat raar is dat…gewoon vet eten. Slagroom door de saus, spekblokjes, kaas, mayonaise en nog meer vette dingen. Oké geen brood, pasta, rijst, chips en bijna geen fruit. Tussen m’n oren klopte er niets van, maar de kilo’s gingen eraf.
Vandaag wandelde ik dus 20 kilo lichter de spreekkamer van de Plastisch chirurg binnen.
Zoals hij geleerd heeft op de dokterschool, sprak hij dus bewondering uit voor mijn slijtageslag, waarmee hij mij natuurlijk een goed gevoel gaf. Aan de assistente liet hij zien dat hij de vorige keer genoteerd had dat het me waarschijnlijk niet zou gaan lukken zonder maagbandje. Daar kwam hij op terug en motiveerde me om voor de volgende afspraak, over 2 maanden, nog tien kilo weg te werken. Dan gaan we grote stappen maken door de operatie te regelen. Met een nog grotere motivatie heb ik kamer vijf weer verlaten en gewapend met een nieuwe afspraak voor over twee maanden huppelde ik de trap af in de richting van de uitgang.
Bij de uitgang staan de betaalautomaten voor de parkeerkaartjes……ehhh parkeerkaartje. Die lag dus nog in de auto, op de negende verdieping. Nu bezit ik naast een fout gen ook een gen om een teleurstelling snel weg te vegen. Dus hup de lift in, want 18 trappen vind ik niet leuk en naar de negende verdieping. Ik dacht nog praktisch geparkeerd te hebben om zo in een rechte streep weg te kunnen rijden naar de uitgang. Alleen had ik natuurlijk geen rekening gehouden met een vergeten parkeerkaartje. Dus naar de auto gewandeld, kaartje gepakt en weer naar de lift gewandeld. Hoppa naar beneden, kaartje betaalt en weer naar boven.
Eenmaal de parkeergarage uit zie ik in het middelconsole een pakje koekjes liggen. Ik gniffel wat. Dat pakje had in februari meegenomen op weg naar de eerste afspraak bij de chirurg. Het was meegenomen voor het geval ik in de lunchpauzedip terecht zou komen.
Op de terugweg was mijn vechtlust met de kilo’s al begonnen en zodoende ligt dat pakje koekjes daar dus nog heel symbolisch ter decoratie in de auto. Niet een keer in de verleiding gekomen om ze op te eten……en waarschijnlijk zijn ze nu ook niet meer te (vr)eten.
Een update van m’n DNA’tje, waar eigenlijk weinig up te daten is.
Over twee maanden gaan we dus weer verder met de strijd. In de tussentijd ‘mag’ ik nog wel een keer door de MRI voor de tussentijdse controle. Uiteraard ga ik er voor zorgen dat ze me daar niet vergeten uit te halen !!