NIVEA....

Weer een weekend achter de rug. 
Elke dag duurt even lang als je het in uren, minuten of secondes uitrekent.
Wat is het dan toch vreemd als je het naar je zin hebt de uren of dagen voorbij vliegen en als je het niet naar je zin hebt de uren eindeloos lang lijken te duren.
Het gevoel bepaald zo’n beetje ons leven.
Heb je een goed gevoel bij iets, dan kun je daar enthousiast, blij of gelukkig van worden. Als je ergens geen goed gevoel bij hebt, dan kan het je zomaar neerslachtig, piekerig of verdrietig maken.
Mensen zitten eigenlijk barstensvol met emoties. Emoties die de hele dag door op stel en sprong kunnen veranderen. Ben je blij en voel je je lekker, dan kun je genieten van de kleinste dingetjes die om je heen gebeuren. Een mooi gekleurde vlinder die zomaar op het puntje van je schoen komt zitten. Een kudde mieren die zand omhoog aan het worstelen zijn. Onvermoeibaar dragen ze één voor één een korreltje zand naar boven. Als je het bekijkt door de ogen van die mieren is het een soort van Himalaya, anders dus dan wat wij zien. Of een eekhoorntje dat een pel pinda uit je hand komt pakken en die een stukje verderop lekker op gaat zitten peuzelen. Wat een lef om dat uit een mensenhand te pakken, tenslotte zien wij er in de ogen van eekhoorns uit als enorme reuzen terwijl wij ons dat niet beseffen.
Of wat te denken van een klein meisje dat buiten het zicht van haar moeder proeft of een handje aarde goed smaakt en daarbij een smerig gezicht trekt en de aarde in combinatie met een flinke sliert spuug langs haar smoezelige gezichtje laat lopen. Heerlijk toch? Allemaal kleine mooie momentjes.

Wanneer je je zorgen maakt of niet lekker in je vel zit, zie je die dingen vaak niet.
Dan zie je alleen maar de wijzers op de klok die met een uiterst traag tempo de minuten voorbij duwt.
Minuten waarin je gaat zitten piekeren en vaak olifanten maakt van muisjes.
Iedereen heeft wel eens van die momenten. De een beleefd ze wat intenser dan de ander.
Sommige mensen vinden het heerlijk om hun zorgen en narigheid de wereld in te gooien.  Aandacht vragen voor dat wat ze bezig houd, te proberen op die manier een beetje van de zorgen af te komen.
Anderen dragen al die last het liefst in hun eentje met zich mee in de hoop dat anderen hun emotie niet zien.
Afgelopen week heb ik privé meerdere gesprekken gehad met mensen die echte zorgen hebben.
Het zien afglijden van een kind dat door stemmen in het hoofd volledig in de ban is van drugs. Een ernstig ziek kleinkind hebben en weten dat het niet oud zal worden. Iemand die een gemene ziekte aan het overwinnen is wat ondanks de goede vooruitzichten niet zonder ongewenste emoties gaat. 
Alle mensen hebben zo nu en dan problemen.
Steeds betrap ik mezelf erop dat ik geneigd ben om mijn mening (ongevraagd) te geven en het probleem van de ander kleiner te doen zien dan het voor hen is.  Een aantal jaar geleden ben ik een aantal dagen in een klooster geweest voor een training omgaan met rouw en verlies. Verlies kan van alles zijn en heeft niet altijd met de dood te maken. Je baan, je huwelijk, een kostbaar sieraad, je onafhankelijkheid of je gezondheid…verzin het maar. Er zijn zoveel dingen die bij verlies een grote impact in je leven kunnen hebben.
Die dagen in het klooster waren zo zinvol en intens dat ik er bijna wekelijks nog aan terug denk.
Met een groep onbekende mensen in een kring en dan je verliesmomenten delen is moeilijk maar zo mooi. Er werden handvatten aangereikt hoe je kunt “luisteren” naar mensen.   Het is zo belangrijk om dat geduld en begrip op te kunnen brengen. Luisteren en echt horen wat een ander te zeggen heeft.  Gewoon zoals je zelf ook gehoord zou willen worden.
Iedereen van de groep had wel een levensverhaal met moeilijke momenten. Bij het delen van die momenten komen de emoties los die niet iedereen graag laat zien.
Ik durf nu hier wel uit te spreken ( of te schrijven) dat het mij tot de laatste middag gelukt is om “in tact” te blijven.  Ik ben echt keigoed in het metselen van een muur om me heen. Als ik mensen om me heen heb waarbij ik voel dat ze mijn muurtje om willen halen, smeer ik er denkbeeldig nog een cement laag overheen. Ik laat niet graag mijn muurtje omhakken. Wat ik echter wel graag doe is een ander zijn of haar muurtje omhakken.  Die laatste dag in het klooster kwam er zomaar uit het niets een bulldozer aan die mijn hele muur omver reed……wat had ik het slecht. Dit wilde ik echt aan niemand laten zien. Jeanette die ook tranen had. En dan ook nog bij een groep mensen die ik helemaal niet kende!! Die bulldozer ruimde echter ook gelijk een heleboel brokstukken van die muur op.
De terugweg naar huis was ruim 2 ½ uur rijden exclusief een half uur file. Geestelijk verrijkt maar ook intens moe had ik genoeg om over na te denken. Met grote regelmaat denk ik daaraan terug op momenten dat mensen hun zorgen met me willen delen en me door een gat in hun muurtje binnenlaten.
Ook al kost het me soms moeite om ze niet te zeggen hoe ik er naar kijk of hoe ze iets zouden kunnen veranderen, probeer ik te luisteren en niet ongevraagd mijn mening te geven.
Dat zijn van die momenten dat ik me niet in een ander wil verplaatsen en daarom ook vind dat iedereen zich aanstelt. Het zijn ook momenten dat ik deze blog-site open en terug ga lezen wat ik allemaal geschreven heb. Dan bedenk ik……Tja ik doe dus met pen en papier wat anderen rechtstreeks en hardop uitspreken. Het is alleen zo lekker veilig…dat papier.
Morgen roept de plicht weer en komen er ongetwijfeld weer mensen op m’n pad die hun problemen gaan vertellen.  Ook al kan ik me niet altijd inleven in hun verhalen toch probeer ik dan maar weer de afkorting NIVEA te hanteren.
Ik vind het tenslotte ook niet fijn als mijn inleving van iets door een ander wordt ingevuld.
NIVEA: Niet Invullen Voor Een Ander. Ik ga het morgen weer proberen.