niet gemaakt om te shoppen...

‘Mam? Ga je mee even naar de winkels? Ik moet echt een paar nieuwe broeken hebben’.
Oh ja hoor, dat is wel even gezellig. ‘Nou ik waarschuw je vast, broeken kopen met mij is niet echt gezellig hoor. Ik word er echt bloedchagerijnig van maar heb ze nu eenmaal nodig….vandaag nog’. Ach kind, denk ik, wat erg dat ik jou die genen heb meegegeven.

In de parkeergarage zijn heel veel lege parkeerplaatsen te zien. Dat is wel eens anders geweest. In mijn beleving heb ik hier altijd een paar rondjes moeten rijden voordat ik een goed plekje voor de auto had.  Zo dicht mogelijk bij de ingang van het winkelcentrum parkeer ik de auto.
In mijn jaszak zitten waardebonnen voor de Rituals. Daar kan ik gratis nog een paar heerlijke geurkaarsen halen, maar eerst gaan we de dichtsbijzijnde kledingzaak binnen. Heel gedwee loop ik achter haar aan en kijk een beetje mee wat ze uit de rekken trekt. Zodra het mij duidelijk is kan ik me ook storten op het gezochte item. Omdat het niet de eerste keer is dat ik mee ga met kleding kopen, ben ik voorzichtig met dingen uit het rek trekken die in mijn beleving leuk zijn. De generatiekloof is aanwezig, als het om smaak gaat.
Uiteindelijk verdwijnen we de winkel uit zonder iets te hebben gekocht. Het humeur daalt al, want tja, op de website van de winkel stonden wél leuke dingen.  We lopen verder en komen langs de ‘gratislekkereluchtenkaarsenwinkel’.  Na alle geuren opgesnoven te hebben, wat me een beeld in mijn hoofd van roze olifantjes op dansschoentjes heeft gegeven, valt de keuze en kunnen we zonder te hoeven betalen de winkel verlaten. Hé, lekker zoiets. Het doet even de teleurstelling van de eerste winkel vergeten.
De volgende winkel is er eentje waar ik persoonlijk niet naar binnen zou gaan en dan heb ik het nog niet eens over de Primark. Dat is voor mij echt het toppunt van een zuurstofzuigendedeprimerende ruimte.  Deze winkel valt in dat opzicht nog wel mee maar is gevuld met rekken in een onlogische opstelling. Het ‘gateninjespijkersbroekgehalte’ is hoog. Het merk SALE trekt blijkbaar veel mensen want het is er retedruk! Ook hier verdwijnen we weer zonder broeken. Nou ja, nieuwe dan. Zonder dat ik het durf te laten merken ben ik alweer aan mijn taks wat betreft winkelen. Waar het fout is gegaan weet ik niet, maar je moet met mij niet een dag gaan winkelen ofzo. Echt ik wordt er niet gelukkig van. Waarschijnlijk ontbreken er dan toch wat echte originele vrouwelijke genen. Het is al medisch bewezen dat mijn vader zijn genen flink aan mij heeft doorgegeven, dus daar zal dan ook wel het nietzogekopwinkelen gen bijzitten.
Als ik kleding ga kopen dan ga ik het liefst alleen. Dan draaf ik doelbewust naar de winkel van mijn keuze en hoop daar te kunnen vinden wat ik zoek.
Als dat niet zo is, ga ik in een streep naar huis en bestel het online.
Omdat ik nu natuurlijk de oppeppende moeder moet zijn laat ik niets van mijn gevoel merken.
Na hier en daar nog wat gesnuffeld te hebben komen we in een winkel waar we eigenlijk als eerste naar toe hadden moeten gaan. Maar ja, dat besef je achteraf meestal pas.
Terwijl ze met een hoopgevende blik in haar ogen een paar spijkerbroeken vind die in de hand leuk zijn, verdwijnt ze het pashokje in. Als iemand die flink op leeftijd is,  ga ik op het bankje in de wachtkamer zitten. Het zicht is recht de winkel in. Ik zie hoofdzakelijk vrouwen met meerdere tasjes in de hand. Allemaal van het merk SALE.  Hier en daar loopt een man naast een vrouw en draagt de tasjes. Ik zie zelfs mannen meezoeken in de rekken. Zouden die het naar hun zin hebben? Als het niet zo is dan laten ze dat in ieder geval aan mij niet zien. Volgens de statistieken zou ik nu in die rekken moeten plukken en die mannen op dit bankje zitten.
Al zittend bedenk ik dat ik echt niet gemaakt ben om te winkelen. Ik hoop zo keihard dat deze spijkerbroeken de juiste zijn…. Er verschijnt een kind voor mijn neus die heel gelukkig uit haar ogen kijkt en met twee broeken naar de kassa loopt. Dankzij een leuke cadeaubon en dankzij het merk SALE, hoeft ze nog geen vijf euro te betalen voor twee broeken.  Als het afrekenen achter de rug is lopen we blij dat het gelukt is, maar volledig zuurstofloos de winkel uit en wandelen zonder het afgesproken te hebben  in een keer richting parkeergarage.
‘Ik ben echt niet gemaakt om te winkelen’, zegt ze…………………