my Boobies....

Vandaag precies 10 jaar geleden om 08.45 uur werd ik in de vroege ochtend na een heel koude nacht, onder een dekentje naar de operatiekamer gereden.
Na een interessante tocht door de gangen van het ziekenhuis met het zicht op het plafond werd ik de voorkamer van de operatieruimte ingereden en in een rijtje met andere bedden geschoven.
Al snel mocht ik van het comfortabele bed op de snijplank gaan liggen.
Omdat ik jarig was zou ik een extra dekentje krijgen om het net even specialer te maken op deze alles of niets dag.
Het moment voor de operatie had ik niet het gevoel dat er echt iets groots stond te gebeuren. En technisch gezien was dat natuurlijk ook niet het geval.
Er zou alleen een fout monstertje uit m’n borst weggehaald worden.
Achteraf gezien was het een heel erg fout monstertje die in een mum van tijd voor nazaten gezorgd zou kunnen hebben en volledig beslag had kunnen leggen op andere onderdelen van mijn lijf.
De handige handen van de chirurg hebben het monstertje volledig weggehaald voor het zich heeft kunnen voortplanten.
Dat wist ik toen natuurlijk allemaal nog niet, maar nu na tien jaar kan ik dat wel zonder haperingen uitspreken.
Na een aantal cellen- en haren vernietigende behandelingen was ik na een ruim half jaar klaar met al deze chemische ongemakkelijkheden en konden het haar en de goede cellen zich weer gaan vermenigvuldigen.
Dat heeft dan ook rijkelijk plaatsgevonden en heb ik naast heel veel onzichtbare cellen ook weer een goede haardos terug gekregen.
De afgelopen tien jaar zijn mijn boobies me dierbaarder geworden dan ze waren en ben ik blij dat ze er nog zijn. Ook al is het puur decoratie en zijn ze niet meer nodig voor moederlijke taken. Om ze zo lang mogelijk te kunnen behouden en er nog heel veel jaar mee rond te sjouwen, laat ik ze jaarlijks op de foto zetten en worden ze deskundig betast door Dr. R.
Op een onvriendelijke en vooral onelegante manier schuif ik ze toch met trots in het niet geliefde apparaat welke ze in vijftig grijstinten op de gevoelige plaat vastlegt.
Terwijl de kundige ogen van de arts ergens achter de coulissen beoordeeld of alles erop staat, mag je dan weer in de wachtkamer plaatsnemen.
Voor je gevoel zit je daar dan met een paar geplette gekneusde boobies en heb je het idee dat iedereen die langsloopt naar je kijkt alsof je Lolo Ferrari herself bent.
Als dan eindelijk de piepende deur van de mammografieruimte weer open gaat en de vrouw die ze net geplet heeft komt vertellen dat de arts de foto’s technisch goed heeft bevonden, mag je weer naar buiten.
 

In de afgelopen tien jaar heeft het ziekenhuis een enorme metamorfose gehad wat je duidelijk kunt zien als je door de gangen wandelt.
Was het eerst een soort galerie met ‘streek ’schilderijen aan muren waar strepen op en gaten in zaten van botsende bedden. Nu zijn de muren zo strak en glad alsof er geen spijker meer ingeslagen kan worden om plaatselijke kunst tentoon te stellen.
Het is een kleine stad op zich geworden waar enorm veel wandelroutes zijn. Mensen die een generatie ouder zijn dan ik zie je dolen en dwalen omdat hun begrijpertje niet meer weet waar ze nu eigenlijk naar toe moeten, terwijl er toch wel logica in zit.
 

Misschien ga ik ooit nog wel eens een keer daar in verschillende hallen zitten om stof tot schrijven op te doen.
Mensen en hun verhalen zijn en blijven nu eenmaal fascinerend.
Nadat de dame van radiologie me weggestuurd heeft omdat de foto’s gelukt zijn loop ik met kloppende borsten het ziekenhuis uit.
Ondanks dat het ruim is opgezet en er geen bedompte sfeer hangt is er niets lekkerder dan door de draaideur in de buitenlucht te komen.

Zuurstof.....

Voor 1,50 euro heeft de auto op de bovenste verdieping van de parkeergarage mogen staan. Na dat betaald te hebben sleep ik mezelf de ijzeren trappen weer op naar de auto. De garage uitrijden op het moment dat het bezoekuur voorbij is, is best een uitdaging.
Op de een of andere manier hebben mensen altijd behoefte aan de binnenbocht. Psychisch gezien zou het zo kunnen zijn dat je dan sneller op de plaats van bestemming bent…..Tot je zo’n lange Volvo tegen komt. Na een paar keer de remmentest met succes te hebben afgelegd verdwijn ik de grote wijde wereld weer in en glijd over het asfalt naar huis.
Nu komt de week van wachten.
Gelukkig ben ik in het bezit van een fikse dosis nuchterheid die mij deze week er wel weer doorheen sleept.
 

Nu is het 4 maart, exact 10 jaar na dato en heb ik het bezoek aan de chirurg weer gehad. Eenmaal in zijn kamertje stond ik weer, met de inmiddels van het pletten herstelde, boobies bloot.
De foto’s waren niet alleen technisch goed maar medisch gelukkig ook !
De handen van Dr. R hebben gevoeld of alle klieren in de omgeving niet aan het klieren zijn, maar ook dat was niet het geval.
Na alles weer fatsoenlijk ingepakt te hebben mocht ik het veld weer ruimen met een nieuwe verwijsbrief voor volgend jaar in the pocket.
De muren van het ziekenhuis zijn een stuk lichter en frisser dan vorige week toen ik er langs liep. Ook zie ik ineens de grote kleurige bloemen aan de muur.
Zaten die er vorige week ook al op? Ja dus....dan laat mijn nuchterheid toch ook hier en daar een steekje vallen.
Na weer 1,50 euro in de betaalautomaat gedeponeerd te hebben en nu met een goede snelheid
uit de parkeergarage gereden te zijn, hoop ik hier weer een jaar weg te kunnen blijven.