Moederdag 2015 krijgt een staartje...

De afgelopen dagen was het op de radio en tv al duidelijk dat Moederdag er aan zat te komen.
Sommige reclames werden zo irritant veel uitgezonden dat ik ze principieel gedeletet heb uit mijn brein.
Ik gun het de winkeliers hoor, maar vind het eigenlijk gewoon belachelijk dat je op één dag in het jaar min of meer verplicht wordt om je moeder in het zonnetje te zetten.
Nu ben ik zelf moeder van twee dotjes en vrouw genoeg om het heerlijk te vinden om cadeautjes te krijgen, maar hoe hartverwarmend zou het zijn als de inhoud van deze dag gewoon spontaan op een onverwachte dag in het jaar zou plaatsvinden.
Dat zou pas een warm huppelend moederhart opleveren. Nu is het vast en zeker ook gemeend, maar wel opgelegd door de commercie.
Ach,…ik kan hier elk jaar wel een betoog over houden en een beetje dromend terugdenken aan de tijd dat ze nog op de lagere school zaten en me op Moederdag verwende met spuuglelijke tekeningen, vals klinkende liedjes en zelfgemaakt kadootjes die van ellende bijna uit elkaar vielen. Hoe mooi waren al die kunstwerken en hoe heerlijk was het om te zien dat die blije kindersnoetjes eindelijk hun grote geheim konden prijsgeven.
Het is allemaal kostbaar materiaal voor m’n moederhart wat ik stilletje blijf koesteren.
Op een dag als vandaag staat facebook vol met foto’s van cadeaus en verwen momenten welke moeders vol trots delen met de digitale wereld.
Geloof me, ik vind het leuk om te zien hoe een ieder deze dag vult, maar heb er eerlijk gezegd ook een beetje moeite mee.
Naast de mensen die wel graag zouden willen, maar financieel niet uit kunnen pakken op zo’n dag denk ik ook aan de vrouwen die vandaag een leeg gevoel hebben omdat ze geen kinderen hebben kunnen krijgen of een kind hebben verloren.
Het lijkt voor mij vaak de normaalste zaak van de wereld dat mijn twee kinderen er ‘gewoon’ zijn, maar in m’n werk en privé omgeving ken ik zat mensen waar voor het niet zo gewoon is.
Zo zal ik m’n eerste actie als familieagent nooit vergeten. Een jonge jongen die bij een ongeluk omgekomen was. Het huisbezoek een paar dagen na het ongeval bij de ouders van deze jongen komt juist vandaag weer even in m’n gedachten. De moeder van de jongen vroeg aan me of ik bij haar zoon wilde komen kijken. Natuurlijk wilde ik dat. Ik voelde zoveel trots bij de ouders toen we bij hem waren. Trots om hun zoon te laten zien aan een ieder die dat wilde. Dat moment was voor mij, als onbekende van deze mensen, kostbaar. Hoewel ik daar was voor hen, hebben ze mij onbewust laten voelen dat het allemaal niet zo ‘gewoon’ is dat ik twee gezonde dotjes heb rondlopen. Het klinkt altijd zo cliché maar op dat moment voelde ik het zo intens.
Reden te meer om niet alleen vandaag bewust te genieten van hun ontwikkelingen tot volwassen mensen met een eigen karakter.

En omdat ik nu eenmaal niet altijd heel erg sterk in m’n schoenen sta, soms makkelijk over te halen ben, ga proberen om een angst te overwinnen, het gezeur na anderhalf jaar ongeveer wel zat ben en nu toch al een leuk blauw halsbandje heb gekregen...…..komt er over een aantal weken gezinsuitbreiding.
Bij deze maak ik dus officieel bekend dat ‘Spike’ binnenkort met zijn vier chocoladebruine harige poten hier over de vloer zal lopen.
En weet je?.....Ik kijk er naar uit !!!