Moederdag 2014
11-05-2014 10:00
Vandaag is het weer Moederdag. De eerste voor mij waarbij ze fysiek niet meer aanwezig is.
Het is goed zoals het is, maar toch zo'n dag waarop je extra aan haar denkt en terugdenkt aan wat was.
Moederdag was de afgelopen vijf jaar ook al anders.
Stil zwijgend lag ze in haar stoel of bed, niets kunnen zeggen, niet kunnen eten of drinken, niet kunnen bewegen en kijkend in het niets.
Er was maar één ding wat ik haar toen kon gunnen. Een einde aan dit kwalitatiefloze leven.
Dat was wat ik haar gunde, maar zelf had ik het liefst dat ze bijkwam en werd zoals ze was.
Moeders zouden nooit ziek moeten worden en altijd zo moeten blijven zoals wij, kinderen, ze het liefst zien en nodig hebben.
Zorgen voor haar kind, luisteren naar de dingen die het meemaakt, troosten bij pijn en verdriet, heerlijk geheimpjes delen als de verliefdheid de kop opsteekt.
Dat zijn een paar momenten van die heerlijke onuitwisbare herinneringen die moeders onmisbaar maken.
Nu ik haar niet meer heb, niet meer kan aanraken, zijn het de eerste herinneringen als ik aan haar denk.
Natuurlijk waren er ook momenten dat ze teleurgesteld in me was. Als ik m'n best niet deed op school, als ik m'n kamer als vuilnisbelt gebruikte en later toen ik op zondag wel eens dingen deed die zij liever niet zag.
Het gaf een vervelend knagend gevoel als ik haar teleurgesteld had of als ze verdriet had. Ze kreeg makkelijk tranen in haar ogen en een snik in haar stem.
Wat had ik haar graag het verdriet bespaard toen ik ziek werd. Ook toen kwam er zo'n oergevoel in haar omhoog en streed ze met me mee. Het moment dat mijn haar eraf moest ging ze met me mee. Ze zat schuin naast me en zag hoe de kapster met de tondeuse over mijn hoofd ging. Ik zal nooit vergeten dat haar ogen gingen glimmen en ze met die bekende snik in haar stem zei " dit had ik liever niet willen zien, maar ik heb je eerste haartjes zien komen, dus hier wil ik ook bij zijn".
Nu pas besef ik dat ik dat moment met niemand anders dan met haar had willen delen.
Het gevoel dat ze al van me hield op het moment dat waarschijnlijk nog niemand wist dat ik in haar groeide...dat gevoel, hoe zelden ze het ook uitsprak, was voelbaar op dat soort momenten.
Ik ben blij dat ik 47 jaar een lieve moeder heb gehad en zou het iedereen gunnen. Helaas is dat niet voor iedereen weggelegd. Er zijn zoveel mensen die hun moeder al moeten missen toen ze zelf nog een klein kind waren. Heel makkelijk wordt wel eens gezegd dat wat je niet hebt, je ook niet mist. Maar elk mens heeft een moeder. De vrouw die met liefde al de fijne en ongemakkelijke momenten van de zwangerschap en bevalling heeft doorstaan. De vrouw die een enorm oergevoel kan laten zien en voelen als er gevaar dreigt omtrent haar kind. De liefde van een moeder is onoverwinnelijk. Hoelang of hoe kort je haar ook bij je mag hebben, geniet van haar of haar herinneringen.
