McDonalds

Op een donderdagmiddag stond er een nieuwe opname gepland van een alleenstaande vrouw van drieenvijftig jaar. Ze had een ongeneeslijke vorm van huidkanker en was uitbehandeld.

Van tevoren waren de vrijwilligers van het hospice ingelicht over de ziekte van deze mevrouw. Over haar hele lichaam zaten grote donkere gezwellen. Met alle voorzichtigheid zouden we haar moeten behandelen, zodat de plekken niet kapot zouden gaan. Het was tevens een mededeling, zodat we niet zouden schrikken als we haar zagen.

Ze zou vanaf huis met een ambulance naar het hospice gebracht worden. Haar zus, die heel veel voor haar gezorgd had, zou achter de ambulance aanrijden, zodat ze haar kon begeleiden bij haar entree in het hospice.

De ambulance arriveert thuis en de verpleegkundige vraagt aan de vrouw, welke Andrea genoemd wilde worden, of ze misschien nog ergens langs zou willen rijden op weg naar het hospice. Het personeel van de ambulance heeft duidelijk door dat dit mogelijk het laatste ritje van Andrea zou worden.

Daar hoefde Andrea niet lang over na te denken. Ze zei dat ze graag nog eens een keer naar McDonalds wilde voor een lekkere cheeseburger. De verpleegkundige had alles verwacht, maar dit niet. Ze belt naar de centrale met de vraag hoelang ze over deze rit mogen doen. Na haar uitleg kregen ze alle tijd om deze wens te laten vervullen. Vlakbij McDonalds vroeg de chauffeur of Andrea de cheeseburger in de ambulance op wilde eten of in het restaurant. Andrea zei: “Nou, als ik dan toch mag kiezen, dan wil ik naar binnen met jullie en mijn zus en ik trakteer!”

Een paar minuten later werd de brancard met Andrea erop naar binnengereden. De aanwezigen bij McDonalds wisten niet wat ze zagen. Andrea zag er voor buitenstaanders ziek uit. Bij McDonalds hadden ze zoiets nog niet eerder meegemaakt. Sommige mensen in het restaurant, die het verhaal erachter niet kenden, zal de eetlust misschien wel vergaan zijn. Maar Andrea en haar begeleiders genoten van deze ongewone actie.

Toen Andrea eenmaal in het hospice was, heeft ze het verhaal aan alle vrijwilligers verteld. Ze bleef zo vol van deze gebeurtenis, dat ik haar voorgesteld heb om haar gevoel op papier te zetten en dat als bedankje naar de ambulancepost te sturen.

Zo’n actie van de ambulancemedewerkers raakt precies de doelstelling van het hospice:

“Ik kan je niet beter maken, maar er wel voor zorgen dat je je beter voelt”…