knisperend dekbed
Zaterdagochtend.......ergens word ik wakker van.
Waar ben ik ?
O ja, in de caravan in Zeeland.
Blindelings druk ik op het knopje van m'n telefoon die binnen handbereik ligt.
Een zee van licht vult de caravan en ik knijp even met m'n ogen voor ik ze inzoom om de tijd op het schermpje goed scherp in beeld te krijgen.
Het is 07.12 uur. Veel te vroeg om op te staan. Het is vakantie en omdat de maand September al gaande is betekend dat er nog wat tijd overheen gaat voor de zon door de ochtenddauw heen kan breken. Als het hem of haar vandaag überhaupt gaat lukken......
Het licht op mijn telefoon dooft en het is weer donker in m'n slaapholletje.
Tijdens het omdraaien en nestelen in de vier kussens om me heen hoor ik het slaapverwekkende geluid van m'n knisperende dekbed. Heerlijk, nog een paar uur mag ik van mezelf.
Terwijl ik mijn brein weer voel vervagen hoor ik buiten ineens iets waar ik mogelijk wakker van geworden ben op dit vroege tijdstip.
Een gillend kind op het veldje achter de caravan. Aan het volume, de toonsoort en de woordenschat te horen is het een meisje van een jaar of zeven. Boven het gegil uit hoor ik in plat Rotterdams een vrouwenstem tegen het meisje tekeer gaan. Als een echt viswijf schreeuwt deze vrouw, die blijkbaar de moeder is van het kind, dat ze haar grote bek moet houden. Ze had haar al wakker gemaakt en nu maakte ze ook alle andere mensen op de camping wakker. Dochterlief zet het schreeuwen om in krijsen en moeder schroeft haar volume ook nog een tandje op. De discussie gaat nu bijna door de geluidsbarrière heen als ze nogmaals tegen haar dochter 'zegt' dat ze haar bek moet houden. Terwijl ik daar in m'n kussens en onder m'n knisperende dekbedje in een donkere caravan naar lig te luisteren, vraag ik me af of moeder zich wel realiseert dat haar dochter precies datgene doet wat ze van haar als voorbeeld krijgt.
Waarschijnlijk ben ik niet de enige die wakker is geworden van dit plaatselijke luchtalarm.
Vanaf een ander veldje hoor ik een zwoele krakende ochtend stem van een man bulderen....
" ga lekker met je caravan en je stembanden ergens op de hei staan"!!
Als een schizofreen lig ik in m'n uppie helemaal in een deuk en hoe wonderlijk, maar moeder en kind vallen stil en verdwijnen uit het luchtruim. Bedankt meneer!
Zonder me er verder over op te winden of aan te irriteren, maar de humor en de blogstof er van in te zien bij deze hopelijk eenmalige actie, hoor ik het slaapverwekkende geluid van mijn knisperende dekbed weer en schakel m'n brein uit.
Een paar uur later heb ik genoeg slaap in m'n ooghoeken om het dekbed voor een uurtje of veertien te verlaten.