Klef, bef en de zure leklip

De grote schoonmaak na een lange zomer is begonnen. Onder een Zeeuws zonnetje wapperen de tentflappen schoon en droog. Klaar om opgeruimd te worden tot het voorjaar. Om de zon zoveel mogelijk te gebruiken heb ik m’n billen in een stoel op een terras genesteld. Daar werd een plank vol heerlijke schaaldieren voorgeschoteld. Met de snoet in de zon heb ik die lekker op gepeuzeld.
Later op de dag nog even met de blote voeten door het zand van het strand gebanjerd.
Net nog goed van temperatuur zonder een blaasontsteking op te lopen…..hoop ik.
Op een zandbank net iets verder weg om het goed te zien lagen een heleboel zeehondjes. Wat bijzonder toch dat dit in ons kikkerlandje zo gewoon is.
Langs de waterkant had een kind een zandkasteel gemaakt. Het viel me op dat het een soort van moskee-achtig uiterlijk had. Waar zijn de zandkastelen met ophaalbruggen en hoge muren er omheen en van die tunnels waar je naar elkaars hand toe moest graven. Heerlijk was dat. Dagenlang zat het zand onder je nagels, maar niets leuker dan dat.
Ik kan me ook nog herinneren dat ik het heerlijk vond als kind, om na afloop van een dagje strand zo’n zandkasteel in elkaar te trappen……uiteraard heb ik het niet gedaan, maar ik voelde die drang nu ook opkomen.
Nadat ik alle zandkorrels tussen m’n tenen en onder m’n nagels vandaan had gepeuterd weer terug naar de inmiddels bijna reisvaardige sleurhut. Daar even gereset en me weer toonbaar gemaakt voor de buitenwereld.
Iet wat opgelapt naar een restaurantje gegaan om een galgenmaal te nuttigen. Het was redelijk druk en aan het buurtafeltje zaten drie dames van 40 tot 50 jaar gok ik. Een van de drie was het niet eens met de smaak van de Tzatziki die ze had besteld. Er zat te weinig knoflook in. Een obertje welke net boven zijn broek was uitgegroeid en nog vol verse puistjes zat moest steeds de discussie met deze vrouw aan. Hij deed dat echt heel professioneel en bleef rustig toen hij terug kwam met een schaaltje knoflookolie…en weer weg kon en weer terug kwam met een schaaltje teentjes knoflook….en weer weg kon en terug kwam met geperste knoflook. Uiteindelijk heeft ze al die smuk er doorheen geroerd en het vervolgens niet meer aangeraakt. Echt…ik wilde het allemaal niet zien, maar het moest!
Gelukkig kwam mijn saltimbocca alla Romana snel en kon ik me daar op concentreren…..hoopte ik.
Een tafeltje achter het buurtafeltje was ook bezet. Een man en een vrouw zaten naast elkaar in plaats van tegenover elkaar. Uiteraard vul ik het zelf in en weet ik niet wat het juiste verhaal achter dit stelletje was. Het was in ieder geval voor mij wel duidelijk dat het óf een geheime relatie was of …..ja nou ja eigenlijk denk ik gewoon dat dat het was.
Beide met een biertje en een pure whisky voor hun neus leefden ze volledig in hun eigen wereldje.
Hij wist van gekkigheid niet waar hij aan moest zitten bij haar. Zij ging even weg en hij bleef alleen achter aan de tafel. Heel koddig zat hij te kijken naar zijn half gevulde glazen en zag er blijkbaar iets leuks in want hij moest er erg om lachen.
Tussendoor kon ik m’n blik wat afwenden en me verdiepen in het bord eten voor m’n neus.
Na een poosje kwam ‘zij’ terug bij ‘hem’ en ging weer naast hem zitten. Hij was duidelijk blij dat hij zijn handen weer kon gebruiken en graaide ongegeneerd in haar shirt en haalde er heel sneaky een witte slappe borst uit. Geloof me…ik wilde het niet zien maar het moest!
Nadat hij wat met dat witte slappe flubbertje had zitten spelen en het weer opgeruimd had waar het op dat moment hoorde te zijn werd m’n aandacht weer getrokken naar de vrouw die naast de zure knoflookdame zat. Het bleek dat die een leklip had. Elke hap die ze in haar mond stopte kwam deels weer naar buiten in een kronkelend streepje over haar kin.
Ook dit wilde ik niet zien, maar het moest…..

Klef en bef aan het andere tafeltje raakten meer en meer verdiept en kropen ongeveer in elkaar. Ik ben gestopt met het zoeken naar zijn handen. Geen idee waar die bleven maar ik was er wel klaar mee.
Gelukkig was m’n bordje leeg en na de zure lekkende knoflooktafel en klef en bef gedag gezegd te hebben in het voorbij lopen heb ik eerst buiten het restaurant gekeken wat er op de gevel stond.
Even was ik namelijk bang dat het geen restaurant was maar een soort van opvangcentrum voor ongeremde personen.
Toch fijn dat dit soort mensen er zijn en kleur geven aan de wereld en voeding geven aan blogschrijvers.