Kikkertjes...

Na een heleboel keer geprobeerd te hebben om een blog te schrijven is het er nu dan toch eindelijk van gekomen. 
Steeds begon ik en kon ik het door omstandigheden niet afmaken en voordat ik weer verder ging was het meeste wat ik had geschreven alweer achterhaald.  Dus maar weer een nieuw begin gemaakt en nu is het dan zover…hij is er weer!!! Dus Syl….. 

Sinds de vorige blog is er een langere tijd verstreken. Veel dingen die ik niet opgeschreven heb zijn dus een beetje uit mijn brein verdwenen.  Het is dus niet alleen om jullie te plezieren met een verhaal, nee het is voor mij ook gewoon een must om mijn leven op papier te zetten om zo niet te vergeten wat er op mijn levenspad gepasseerd is.  
Meerdere keren heb ik al verteld over het kamperen op Harskamp. Daar ga ik dus maar geen blad meer mee vullen.  
Het voorseizoen daar zit erop en dat is eigenlijk maar goed ook. Er wacht hier thuis een stelletje vieze ramen  , een stoffige zolder, een naar verf snakkend tuinbankje  en wat sociale contacten die nodig onderhouden moeten worden. 
Ondertussen heeft Charlotte haar schooldiploma op zak  en kan ze de rest van de zomer gaan genieten van een vreselijke luie tijd. Ik heb haar gezegd vooral te genieten van al die luiheid, want het is de laatste zomer die ze grotendeels door kan brengen op de hoek van de bank in de buurt van een stopcontact voor de oplader van de blackberry  en de afstandsbediening van de televisie. 
Ze is een vroege leerling en is nog maar 15 jaar. Voor de baantjes die ze leuk vind ( alles behalve in de kas of vakken vullen en kranten bezorgen) moet je minstens 16 jaar zijn. 
Ach…eigenlijk zou ik het wel erg fijn vinden als ze wat zou doen in de vakantie, maar goed, laat ze dan nog maar één jaar een “vrije” zomer tegemoet gaan. Ik hoop dat ze nog heel veel jaar kan werken in haar leven. Het examengevoel is hier in huis nog niet voorbij. Stefan zit er nog vol in. In 2 jaar tijd moet hij 12 keer examen doen  . Het laatste examen was een pittige  . Dat ging over de techniek van een vrachtwagen. Dus hoe zit de motor in elkaar en hoe werkt het. Het slagingspercentage voor dat examen is voor de 1e keer maar 20%  . Dat zegt waarschijnlijk genoeg over de moeilijkheidsgraad. 
Stefan ging naar binnen met nog 29 kandidaten. Na afloop was het wachten op de uitslag. De examinator van het CBR kwam heel chagrijnig naar binnen en zei dat deze groep alles sloeg. Nog geen enkele groep had zo slecht gepresteerd  . Er was er maar 1 geslaagd van de 30….Dus de moed zakte Stefan meteen in de schoenen  . Maar wat bleek..hij was de enige die het gehaald had  . Ik kreeg meteen een sms’je met de tekst: “YES!! Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest!! Nu mag hij dus rijles gaan nemen voor de vrachtwagen en ja dat is dus precies wat hij graag wil. En ondertussen is moeder natuurlijk apetrots.  

Nu ik dit zit te schrijven ( tikken) kijk ik naar buiten en zie dat het gras in de achtertuin deels onder water staat. Vorige week vlogen de stofwolken nog om je oren als je in de tuin niesde. De natuur is natuurlijk heel blij met al die regen, maar ik zal je zeggen…ik ben het alweer spuugzat. Ik had zo’n klein voorjaarskleurtje op m’n konen, maar het is hartstikke foetsie  . Gewoon weer bleek en flets. Maar nog 34 dagen en dan kan de bleke snoet de Italiaanse zon in. Ongetwijfeld ben ik daar (zoals elk jaar) veel te enthousiast en zullen de blaren en vellen er wel bijhangen na een paar dagen bakken. Ik ben intussen in het bezit van een e-book. En heb dan ook het voornemen om gewoon een paar weken, naast het culturele, me helemaal te laten verdrinken in een paar boeken  . De kids gaan gelukkig allebei weer mee. Van Stefan gaan er nog een paar vrienden mee, dus dat gaat best wel gezellig worden. 
De pizza’s roepen al !!!  
Hoewel ik geen liefhebber van pizza ben vind ik het vermakelijk om te zien hoe het kwijl al zo’n beetje uit Stefans mondhoeken druipt.  
Het ventje is een liefhebber van eten, maar zijn variatie is niet zo heel erg groot. Zodra het erg gezond klinkt haakt hij vrij snel af  . Ik hoop maar dat hij snel een schoonmoeder krijgt waar hij alles gaat leren eten  . Tegen je schoonmoeder durf je toch geen nee te zeggen. 
Ik weet nog dat ik de eerste keer bij mijn (a.s) schoonmoeder ging eten. Na het eten kwam ze met een schaaltje vanillevla aan. Ik dacht #$%^&*()_(*&^%$  dat lust ik helemaal niet. Maar dat heb ik natuurlijk niet hardop uitgesproken. Ik heb heel braaf mijn schaaltje leeg gegeten en weet je wat??? Ik vond het gewoon lekker!! . Het zat dus tussen mijn oren. Helaas zit er nu maar weinig tussen mijn oren wat ik niet lekker vind.. Zuurkool kan ik nog steeds niet enthousiast van worden en wat dacht je van oesters getverrrrr. 
Afgelopen week ben ik met 2 collega’s wezen lunchen bij de Goudse Bagel. Errug lekker!! Een aanradertje. De dag erna ben ik met de geslaagde freule uit eten geweest bij La Baraque….ook heel akelig en ook dat is een aanrader. Toen afgelopen vrijdag samen met een andere collega een high Tea genoten. Deze had ik “gewonnen” op vakantieveilingen.nl. Over calorieën gesproken….kortom, een culinair uiterst smakelijk maar o zo fout weekje.  
Na de high Tea naar de bruiloft van nog weer een andere collega ( ik heb er wel een paar duizend…). Ze was een mooie bruid en straalde in haar mooie jurk. Het is en blijft leuk om bruidjes te kijken.  
Tussen al die eetfestijnen door heb ik gewoon gewerkt hoor. Dat jullie niet denken dat ik verder niets doe   
De collega-bruid was vrij dus was het hier en daar wat zwoegen met het rooster. En vanaf a.s dinsdag gaat een andere collega gebruik maken van een regeling om de organisatie te verlaten en te genieten van haar “oude” dag. Dat levert nog een krater in het rooster op. Maar de organisatie is aan het reorganiseren dus we moeten met minder mensen meer werk op gaan knappen. Er zijn “knappe” koppen geweest die besloten hebben hier en daar het roer om te gooien dus moeten we mee in de veranderingen en gaan we zien wat de toekomst gaat brengen.  Meer als ons best kunnen we niet doen. 
Ondanks al die personele makke heb ik heerlijk werk. Wat is er prettiger om mensen te kunnen helpen.  
Een vast klant die niet altijd blij is met het leven kwam in een depribui een bakkie koffie doen. Terwijl ik tijdens een gesprek probeerde om hem enigszins positief het pand te laten verlaten zag hij een paar héél kleine kikkertjes    door het buro springen. Meteen schoot hij in de rol van dierenredder en heeft de kikkertjes naar een veilig plekje buiten verplaatst. Door deze actie kwam hij helemaal in zijn element en verdween de depri als sneeuw voor de zon  . De natuur loste zijn probleem ( voor even) op. 
Geweldig!! Ik hoop dat andere mensen die wel eens in de put zitten ook een paar ( symbolische) kikkertjes    op hun pad krijgen en zo het zonnetje  weer gaan zien schijnen.