Kerstkaart

Dina Tuinstra is een vrouw van net in de vijftig. Ze is al jaren weduwe, heeft twee zoons die allebei al het huis uit zijn. Ook heeft ze een kleinzoontje waar ze gek op is.

Ze heeft een paar maanden geleden te horen gekregen dat ze ongeneeslijk ziek is. Nog een poosje heeft ze thuis kunnen zijn en met behulp van haar zoons zichzelf redelijk kunnen redden. Omdat haar krachten afnamen en er steeds meer zorg nodig was, heeft ze haar intrek genomen in het hospice. Ze kwam op kamer Toermalijn, waar ze zicht had op de trein en op een mooi stukje van de tuin.

Het was een zachte vrouw met veel belangstelling voor de mensen in haar omgeving.

Op de dag dat ze bij ons kwam, is ze in bed gaan liggen met de gedachte dat ze snel dood zou gaan. Ze had een mooi doosje op haar nachtkastje staan waar ze, in het bijzijn van haar kleinzoontje, steeds een paar kusjes in deed. Ze had hem verteld dat als oma naar de hemel zou gaan, dat doosje voor hem zou zijn. Als hij dan eens verdrietig was, zou hij een kusje uit dat doosje kunnen halen.

Nadat ze zo een paar maanden doorgebracht had, kregen we het uiteindelijk voor elkaar haar het besef te geven dat ze misschien nog wel een paar maanden zou leven. Ze begon om zo nu en dan wat uit bed te komen en zich onder de mensen te begeven die ook wel eens in de huiskamer zaten. Ze vond het gezellig om in gesprek te gaan met iedereen. Na verloop van tijd bleek dat ze nog wel wat energie over had. Tijdens een gesprek vertelde ze dat ze altijd graag had willen leren schilderen. Een creatieve vrijwilligster heeft toen allerhande benodigdheden het hospice binnengesleept en is aan de slag gegaan met haar. Het bleek dat ze het al snel in de vingers had. Er kwamen mooie kunstwerken van haar hand.

Zo kwam er zelfs een echte opdracht voor haar binnen. Het bestuur zou graag een mooie kerstkaart laten drukken, of zij dan de afbeelding wilde maken. Nou, dat wilde ze wel en zo ontstond er nog een mooie kerstkaart die veel geld opgebracht heeft voor het hospice. Voor Dina bracht het nog wat publiciteit met zich mee. De plaatselijke kranten uit de regio kwamen met fotocamera’s naar het hospice om een interview met haar af te nemen en een plaatje te schieten. Zo heeft ze heel trots in alle regionale kranten gestaan.

Ze vond het schilderen zo leuk dat ze voor al haar naasten nog een mooi schilderij heeft gemaakt. De laatste die ze maakte heeft erg veel moeite en kracht gekost. Ze wilde hem nog zo graag afmaken, maar had er bijna geen kracht meer voor. Het werd een missie, een zware missie, maar hij is volbracht. Daarna is ze weer in bed gekropen en is daar geduldig gaan liggen wachten totdat de dood haar kwam halen. Gelukkig voor haar ging daar niet zoveel tijd overheen. Ze stierf zoals ze geleefd had. Intens, rustig en liefdevol.