Karma is een bitch

Omstreeks 08:45 uur heb ik met moeite mijn aantrekkelijke warme dekbed losgelaten.
Heerlijk zo’n slome start van de dag.
Vandaag is een studiedag. Een dag die je eigenlijk thuis moet besteden aan de leerstof. In de studiehandleiding wordt geadviseerd om minimaal zestien uur per week thuisstudie te doen. Met mijn middelbare brein is dat ook wel nodig. Samen met twee collega’s hebben we vandaag een afspraak voor een interview. Omdat ik weet dat er een foto gemaakt gaat worden start ik alle apparaten in huis die enige invloed op mijn haar hebben.
Mijn natte haardos wordt droog geblazen met een föhn, waarvan ik verwacht dat deze een dezer dagen met een knetterende klap zijn laatste wind zal blazen. Het ding is al van de vorige eeuw en heeft een snoer welke een soort van geknakte wokkel is. Als m’n haar droog is zie ik er uit als een ontplofte egel. Tegendraadse krullen bestrijd ik dan met een föhnborstel. Dat apparaat zorgt ervoor dat de krullen verdwijnen en de lokken de goede kant op vallen. Terwijl ik dat aan het doen ben zie ik dat mijn telefoon gaat. Snel het knopje van de borstel om zodat hij stilzwijgt. Op het moment dat ik wil opnemen is de oproep afgelopen. Anoniem, dus het zal m’n werk wel zijn. Met een licht paniekerig gevoel stuur ik snel een appje naar m’n collega’s waarmee ik afgesproken heb. * We verzamelen om 10:30 uur op het bureau toch?* Gelukkig komt er al snel een antwoord dat dit juist is. Pfjoe….Even dacht ik me een uur vergist te hebben en zij mij belden waar ik bleef. Ik heb dus nog even om m’n haar in een toonbaar model te krijgen. Hup de föhnborstel weer in de hand, knopje om….stil…. geen teken van leven. Nog een keer aangezet maar hij blijft stil. Stekker eruit, een ander stopcontact. Nog steeds geen leven in dat kreng. Nee hé, m’n haar ziet er niet uit!
Dan de terminale föhn maar en wat fröbelen met een ronde borstel. Stekker erin….huh ook stil…. Even loop ik terug naar mijn slaapkamer en kijk of ik soms nog in bed lig. Nee, die is leeg, dus ik ben daadwerkelijk aan m’n haar bezig. Hoe kan dit nu toch weer. Heel moedeloos trek ik m’n uniform aan want ja het interview moet wel in stijl worden afgenomen.
Sip kijk ik in de spiegel en vraag me af waar karma zich schuil houdt.
Nog een poging met de föhnborstel en jawel hij gaat aan…..raarrrr.
Voor zover een vrouw tevreden kan zijn ga ik met een goed kapsel naar beneden en vertrek even later naar het bureau.
daar vandaan gaan we naar Den Haag om ruim op tijd bij onze afspraak te zijn.
Onderweg begint het te regenen, maar wij zitten droog. Daar waar we naar toe gaan is er alleen parkeer gelegenheid in de parkeer garage. Eenmaal buiten lopen we, met uitzicht op ‘het torentje’ in de zeikende regen. Paraplu? Thuis.  Jas met capuchon? Thuis. Het enige waar ik onder zou kunnen lopen zijn mijn eigen handen. Het was maar vijf minuten lopen, maar als verzopen katten kwamen we aan op de plaats van bestemming. Iets te vroeg dus we werden in de wachtruimte geplaatst. Om toch maar even een check up te doen snel ik naar de toiletruimte. Een gezamenlijk toilet voor dames en heren. Slim!! Die ruimte is de discussie van de laatste tijd ver vooruit. In de spiegel zie ik hetzelfde beeld als vanmorgen toen ik al die apparaten nog moest gebruiken.
Het enige verschil is de haarlak die ik erin gespoten had. Met natte knapperige slierten die alle windstreken opzoeken kijk ik mezelf heel teleurgesteld aan en besef dat ik er nu geen invloed meer op heb.
Gelaten ga ik terug naar m’n collega’s en duw voor het gemak gewoon mijn bril in m’n haar zodat die de boel in ieder geval uit m’n ogen houdt.

We worden opgehaald en gaan een paar verdiepingen hoger waar we opnieuw in een wachtruimte plaatsnemen. Voorzien van verse koffie en thee wachten we op ‘onze man’.
Exact op tijd komt hij ons halen en nemen plaats tegenover hem in zijn kantoor met uitzicht over Den Haag.
We hadden van tevoren al een vragenlijst gestuurd waar hij op een vertellende manier antwoord geeft.
Een man met een grote publieke functie die in een denkbeeldig glazen huis leeft. Heel relaxt praat hij over het vak en neemt ons in zijn verhalen mee naar de beroepscode waar politiemensen naar moeten werken en leven.
Na ruim een uur nemen we afscheid en komt het moment van de foto……nou meid daar ga je dan, denk ik.
Gelukkig is het een foto die maar voor een klein gezelschap bestemd is dus …….
Eenmaal weer buiten is het droog. Ja nu wel hé.

Karma was vandaag een bitch.

Nu maar hopen dat ze geen invloed heeft op het doel van dit interview en dat we maandag de dik verdiende twee studiepunten binnen slepen met onze presentatie.