Kaarsjesavond ...

Vrijdagavond….Kaarsjesavond op het oude dorp.
Het is er goed weer voor. Droog en niet te koud.
Omdat m’n huis tegen het oude dorp aan woont, is het voor de deur alweer een drukte van jewelste.
Mensen willen het liefst allemaal parkeren op het dichtstbijzijnde plekje.
Wat lekker als je na werktijd thuis komt en je dan realiseert dat je naast je huis een eigen oprit hebt.

Na een week werken is het altijd lekker als je weet dat er nu twee dagen komen waarbij de klok niet zo’n rol speelt.
Geen wekker die ’s morgens vroeg wreed een einde maakt aan de innige omarming met m’n warme dekbed. Het huishouden moet dan wel onder handen genomen worden en ook de wekelijkse boodschappen moeten naar binnen getrokken worden, maar verder zijn er weinig verplichtingen.
Misschien wel een leeg momentje zondag als ik normaal gesproken naar m’n moeder zou gaan.
Het was toch wel lekker om weer aan het werk te gaan na een week van regelen en afscheid nemen.
Emoties vermoeien. Soms heb ik het gevoel dat ik wel 4 dagen achter elkaar zou kunnen slapen. Maar het gewone ritme van de dag is toch goed om weer op te pakken.
En in dat gewone ritme gebeurt dan weer van alles.
Wat heb ik toch leuk werk! Steeds een verrassing wat iemand gaat vertellen als ze voor je neus staan.
Nog steeds staat de vechtscheiding en de stalking op nummer één. Inhoudelijk zijn die verhalen allemaal hetzelfde, maar de emoties van de personen zijn steeds anders en dat maakt mijn werk nu zo leuk.
Zo staat er iemand voor je die zoveel ellende beleeft dat mensen er echt stuk aan gaan.  Even later komt er iemand binnen die een beetje DNA mag inleveren en daar op zijn zachts gezegd *not amused* over is en dat ook duidelijk laat horen en zien. Echter ontving hij voor dit gedrag een soort van VIP behandeling en kreeg hij een kamertje voor hem alleen.
Zo is elke dag wel verrassend.
Hoe leuk het ook is, na 4 dagen werken is het dan toch lekker als het even twee dagen niet hoeft.
In die dagen kun je dus andere dingen doen…te beginnen bij de kaarsjesavond hier in het dorp.

Nadat ik deze festiviteit had bezocht realiseerde ik me weer dat ik niet gemaakt ben voor markten, braderieën of gelegenheden met heel veel mensen.
Ik ben geen kuddedier en was dan ook blij dat ik weer lekker warm in een stil huis terug kwam.
Het leverde me dan wel weer blog stof op want o o o…als je je oren en ogen open houdt dan hoor en zie je nog eens wat!
Blijkbaar ben ik niet de enige die moeite heeft met zo’n mensenmassa. Zo liep er een stel dat eruit zag alsof ze al 300 jaar bij elkaar waren. Hij was duidelijk op haar verzoek meegegaan. Had een gezicht als een oorwurm.  De vrouw trok hem steeds mee naar de kraampjes, vermoedelijk in de hoop iets te krijgen van hem. Het enige wat ze van hem kreeg was een zwaar verveelde blik.
Dan heb je ook nog mensen die naar zo’n gelegenheid hun hond(je) meenemen. Zelf ben ik geen hondenbezitter dus weet ik ook niet zo goed de reden achter zo’n actie. Maar het kleine witte pluizige hondje wat met zijn baasjes mee “mocht” heeft waarschijnlijk een van de angstigste avonden in zijn hondenleven  meegemaakt. Het beestje zag alleen maar schoenen en kuiten en die schoenen zullen met enige regelmaat gevaarlijk dichtbij hem geweest zijn. Ik hoop dat het beestje intussen lekker thuis in zijn mandje ligt. Heb ook beeld dat het intussen zo’n platgetrapt kleedje voor op de vloer zou kunnen zijn.
Wat de kroon spande was de vader die zijn zoontje op zijn nek droeg. Ik dacht nog…wat slim van die vader want zo ziet het kereltje ook nog wat.
Maar terwijl ik dat dacht zag ik dat pa net iets te dicht langs de kraampjes liep en het knulletje zijn blonde koppie keihard stootte tegen een uitstekende lat van de kraam.
Het ventje zette het op een schreeuwen en het enige wat ik dacht….Dit is het moment dat het ventje waarschijnlijk voor zijn leven een bloedhekel zal hebben aan dit soort festiviteiten.
Zou ik ook vroeger een keer mijn hoofd zo gestoten hebben?