Het zit er weer op....

De vakantie zit er weer op. Gistermorgen ging de wekker weer.
Wel drie keer, want dat is zo'n proces wat ik mezelf eigen heb gemaakt....
De eerste keer doe ik één oog open en druk dan zo snel mogelijk de wekker weer uit. 
Bij het tweede alarm begin ik te beseffen dat het een werkdag is. De derde keer veeg ik al m'n positieven bij elkaar en ga op de onderkant van m'n voeten staan.
Na drie weken met weinig verplichtingen is het weer even zoeken om alles op tijd in het gareel te krijgen. Uniform aan, brood en yoghurt in de tas, toegangspas en sleutels paraat en op naar de eerste werkplek. Het zijn er drie vandaag, om mee te beginnen. Overigens op eigen verzoek eerst naar het ( op papier) rustigste bureau. Symbolisch regende het pijpenstelen. Weer om diep onder je dekbed te kruipen en t gevoel te hebben dat je aan 'n winterslaap kunt beginnen.
Dankzij de regen had ik 'n paar automobilisten voor me die vermoedelijk een rauw ei onder het gaspedaal hadden liggen. Je zou denken dat we in NL onderhand wel gewend zijn aan die vieze hoosbuien tijdens het autorijden. Blijkbaar hebben nog steeds een aantal mensen dan behoefte om b.v veertig km te rijden waar je tachtig mag.

Op de werkplek de uitdaging van het inloggen aan gegaan en met blijdschap ervaren dat het in één keer lukte.
Na alle mail doorgeworsteld te hebben, bleek dat de tijd veel zaken al had opgelost. Als je er een paar weken uit bent lijkt het na een poosje net of het werk er helemaal niet meer is. Maar na zo'n eerste ochtend besef je al snel dat er niets is veranderd. Voor ik er erg in had was ik alweer bezig met een paar burenruzies en echtscheidingen wat inmiddels vechtscheidingen waren geworden.
Onbegrijpelijk, nog steeds, dat mensen na het scheiden elkaar zo blijven volgen en bekritiseren bij alles wat de ander doet. Met alle gevolgen van dien.
Wat zou het toch fijn zijn als men als volwassenen elkaar los zou laten, een nieuw eigen leven op ging bouwen en de eventuele kinderen twee fijne thuisplekken geven.
Maar wat is het toch n leuk beroep om al die mensen aan te horen en ze advies mee te geven. Altijd in de hoop dat er dan rust in de strijdende kampen komt.

Na zo'n eerste dag, bij thuiskomst waar gelukkig iedereen weer aan het werk en naar school is, realiseer ik me weer dat het gewone leefritme best prettig is. Hoewel ik vandaag alweer heerlijk van een vrije dag kan genieten. ( met strijk....héél veel strijk. ....)