Het Vondelpark

In de aanloop naar een weekje helemaal alleen weg, merk en hoor ik nog steeds mensen die dat raar vinden.
Raar dat ik gewoon even alleen maar Jeanette wil zijn. Even helemaal alleen in een huisje of caravan samen met m’n grote passies “Pen en Papier”.

Jaren geleden heb ik samen met een collega een dagje Amsterdam gedaan. Dat was een afsluiting voor een fictieve reis die we hadden gemaakt.
Op internet worden georganiseerde reizen aangeboden waar van dag tot dag beschreven staat wat je allemaal gaat zien en ondernemen. Zo ook een reis naar India.
Het was een vijftien daagse reis met een druk programma. Collega en ik spraken af om de beurt een dag te beschrijven. Zo zouden we een verslag maken van een mooie reis zonder er daadwerkelijk naar toe te gaan. Sterker nog, we zagen elkaar alleen heel af en toe op het werk, maar hebben geen meter samen gereisd.

Op de dagen dat ik ging schrijven keek ik op het reisprogramma welke bezienswaardigheden die dag bezocht zou gaan worden. Met Wikipedia, Google en You tube, ging ik lezen wat er voor informatie was en hoe het er allemaal uitzag daar. In verhaalstijl beschreef ik de dag alsof we daar gewoon waren inclusief de zelfbedachte zweetlucht en viezigheid die in dat land rijkelijk aanwezig schijnt te zijn. Zodra ik mijn dag had beschreven, en daar deed ik soms wel een week of langer over, stuurde ik dat via mail naar m’n collega. Deze kroop vervolgens ook in het internet om de volgende dag te beschrijven. Wat was dat leuk om te doen. Wel tijdrovend want de reis duurde voor de echte vakantiegangers maar 15 dagen, wij deden er bijna een jaar over.
Als het op tv nu over India gaat, dan heb ik het gevoel dat ik daar geweest ben.
Ik kan iedereen aanbevelen om een fictieve reis te maken.
Als afsluiting zijn we dus een dag naar Amsterdam gegaan.  

We zijn naar het Tropenmuseum geweest waar een tentoonstelling was over India. Een wereld van herkenning. Wat gaaf om daar dingen te zien die ik in het verhaal, denkbeeldig, in m’n handen had gehouden. De kleding te zien die ik de mensen daar, in gedachten, had zien dragen. Als echte afsluiting hadden we een tafel gereserveerd bij een origineel Indiaas restaurant.
De Amsterdamse dag begon al met een boel nieuwe ervaringen. We zijn met de auto naar de buitenrand van de stad gereden, daar geparkeerd en een kaart gekocht voor het openbaar vervoer. Voor iemand die al 100 jaar niet meer met het openbaar vervoer heeft gereisd, ging er een wereld voor me open.
Met een tram die met een rotgang door de stad scheurde kwamen we van het museum bij het Vondelpark terecht. Dat was voor mij wel een vereiste. Dat wereldberoemde park met eigen ogen zien. Gelukkig was het mooi en droog weer dus na de paden bewandeld te hebben zijn we neergestreken op een bankje. Collega en ik kunnen uren kletsen met elkaar, maar ook in stilzwijgen met eigen gedachten de omgeving opnemen. Terwijl ik daar op dat bankje zat viel mijn blik op het grasveld in het park. Daar zat in een kringetje een groep jonge mensen. Mijn fantasie nam een loopje met me en zo gebeurde het dat het scenario voor mijn eerste fictieve boek geboren werd.
Terwijl ik in gedachte een bestseller aan het schrijven was, keek m’n collega zijn ogen uit naar de voorbij skatende dames in te heet gewassen broekjes. Wat een heerlijke plek om daar gewoon met je eigen gedachten te zitten.
Nadat we allebei weer in het heden waren terug gekeerd, zijn we opnieuw in die tram, met bloeddorstige bestuurder gestapt die ons naar het Indiase restaurant bracht. In een muf zaakje, met een scheve krakende houten vloer,  waar een paar sloffende, verschrompelde Indiase mannen rondschoven en ons echte Indiase gerechten voorschotelden was onze fictieve reis afgesloten.

Heel omslachtig, maar eigenlijk heeft die fictieve reis er voor gezorgd dat ik nu een verhaallijn klaar heb liggen wat ik ga gebruiken voor mijn eerste echte boek.
Nu ik dan een start ga maken hiermee, vertrek ik een weekje uit de buurt van huis en haard.
Even helemaal alleen in alle rust de fantasie, wat in mijn brein leeft,  uitbraken op papier om een lekker leesbaar boek te schrijven. Na een week is er uiteraard nog geen compleet boek klaar, maar het begin van een boek schrijven kost de meeste tijd en is misschien ook wel het belangrijkste onderdeel. De lezer moet gelijk gepakt worden door het verhaal, anders blijven de boeken op de plank liggen of verdwijnen ze na verloop van tijd ongelezen op de rommelmarkt.

Omdat ik inmiddels de leeftijd van vijftig jaar heb bereikt, aan de vooravond van een grote operatie sta en ondertussen heel egoïstisch een beetje meer voor mezelf ga kiezen, mag men het raar vinden, maar kijk ik er naar uit.