Het sentiment van het opruimen...

Twee-en-zestig jaar geleden zijn m’n ouders getrouwd. Ze gingen in Gouda op een flat wonen. Net als alle pasgetrouwde stellen in een huis met nog lege kasten.
Na een jaar kwam de eerste dochter en in tien jaar tijd werden er vier dochters in diezelfde flat geperst. Een jaar later verhuisden we naar een eengezinswoning. Alle kinderen kregen een eigen kamer dus lekker de ruimte. Ik was pas 1 jaar en kan me er niets van herinneren, maar kan me er wel iets bij voorstellen. Die lege kasten aan het begin van het huwelijk zullen ongetwijfeld goed gevuld zijn in de loop van die jaren. Dingen die bewaard moeten worden omdat je ze niet weg doet vanwege het sentiment.
Dan verlaten in de loop der tijd een voor een de dochters het ouderlijk huis. Iedereen krijgt z’n eigen spullen mee maar op de een of andere manier blijven de kasten in het ouderlijk huis vol.
Vol met zaken waar een sentimentele herinnering aan vast zit. Ruim drie jaar nadat alle kinderen uitgevlogen waren, overleed m’n vader. Na een paar weken moesten de nodige dingen opgeruimd worden. Zijn kleding ging naar mensen in een ver-weg land waar ze het goed konden gebruiken. Andere zaken, waar niemand iets aan had, werden weggedaan, maar niet zonder het allemaal nog even door onze handen te laten gaan. Op zijn nachtkastje lag zijn bril en aan de kapstok hing zijn pet. Het was zo gewoon dat die dingen daar lagen dat we ze vergaten om op te ruimen en later konden we het niet meer….dat sentiment hé.  Ze zijn daar gebleven tot het moment toen, zeven jaar later, er een nieuwe man in het leven van m’n moeder kwam. Twee mensen van vijfenzestig jaar die samen verder gingen. Het was even wennen, maar al snel was het fijn om te zien dat ze het leuk hadden samen. Praktisch gezien was het wel weer een dingetje. Het betekende twee huizen vol met spullen die in de loop der jaren in kasten en achter luiken op zolder waren weggeduwd. Mijn ouderlijk huis moest leeg. Dat betekende flink ruimen. Van allebei werden de mooiste of beste spullen in een gezamelijke huis geduwd. Gelukkig was het nog een groot huis en kon dus veel mee ondanks dat er al lekker geruimd werd.
Toen kwam het moment dat m’n moeder een hersenbloeding kreeg en niet meer die altijd sterke vrouw was. Na een poosje aanmodderen wordt er verhuisd naar een seniorenflat. Opnieuw ruimen….Flink ruimen. Wat bewaart een mens toch allemaal. Weer dat sentiment hé. Tijdens al die verhuizingen heb ik dingen voorbij zien komen die uit een kast van het ene huis in een kast van het andere huis werden gestopt. Al die tijd is er niets mee gedaan of naar gekeken, maar van wegdoen was geen sprake.  Na het overlijden van m’n moeder moesten we opnieuw ruimen. Ook haar kleding ging naar mensen die het hard konden gebruiken en wat persoonlijke spulletjes verhuisden naar kasten in andere huizen. De grote hoop bleef gelukkig in het huis staan zodat het nog een paar jaar gebruikt kon worden door de man van m’n moeder.
Nu ook aan zijn leven een einde is gekomen wacht dus voor de laatste keer een opruimsessie.
Er komen spullen tevoorschijn waarmee ik als klein kind gespeeld heb en die dus altijd van kast naar kast zijn verhuisd zonder nuttig te zijn geweest, maar puur voor het sentiment werden bewaard. Ongetwijfeld is bij veel mensen van mijn leeftijd dit fenomeen bekend ‘een pot met knopen’. Uren heb ik die dingen eruit en erin gedaan. Gesorteerd op kleur, op grote en steeds maar weer. Bij het zien komt die zoete herinnering weer boven drijven en niet alleen bij mij, ook bij m’n zussen. En je gelooft het of niet…het is meegegaan met een zus en ik heb een sterk vermoeden dat het potje met knopen ook daar weer in een kast verdwijnt, waar het mogelijk weinig tot niet uit gehaald zal worden.
Wat ook een dingetje is, zijn foto’s. Ik heb me de afgelopen dagen gerealiseerd dat het toch een fantastische ontwikkeling is dat de foto’s van tegenwoordig allemaal digitaal opgeslagen worden. Dat betekend dat de generatie hierna, mijn kinderen dus, zich nooit een breuk hoeven te tillen aan tassen vol fotoboeken die in verre staat van ontbinding zijn. Ken je ze nog? Fotoboeken met van die zelfplakkende foliebladen. Folie openen, foto’s eronder en de folie weer dichtplakken zonder luchtbellen. Prachtige uitvinding ‘toen’. Nu blijkt dat die plakshit na jaren dus gewoon helemaal loslaat en de boeken de foto’s laten vallen als herfstblaadjes.
Nu er geen enkele ouderlijke basis meer is, blijven die tassen met losgelaten foto’s over. Die gaan we dan als zussen maar eens allemaal uit de boeken halen, bekijken en achterop schrijven wie het is en netjes rangschikken in een schoenendoos ofzo. De kans is groot dat wij de een-na- laatste generatie zijn die ze in handen heeft. Mochten wij aan de beurt zijn om het leven achter ons te laten, mag de volgende generatie ze nog een keer oppakken en net al heel veel andere zooi uit die volgepropte kasten op de vuilhoop deponeren.

De mens en sentiment….wat is dat toch.