Het meisje van vijfendertig jaar geleden....

De lagere school waar ze mij,  op jonge leeftijd,  geprobeerd hebben een beetje kennis bij te brengen, bestaat 50 jaar.  Tijd voor een reunie.
Toen ik de uitnodiging kreeg ben ik eens gaan graven in m’n fotoboek en de doos met losse oude foto’s.
Allereerst realiseerde ik me dat ik tegenwoordig zoveel foto’s maak maar er niet een af laat drukken.
alles gaat in een digitale map en zo nu en dan klik ik dat open om er met een paar muisklikken doorheen te bladeren.
Als je dan met zo’n beplakte schoenendoos voor je neus zit en je kijkt foto na foto, dan gaan alle licht vastgeroeste radartjes in het hoofd wat kraken en langzaam draaien.
Gelukkig had mijn moeder een vooruitziende blik en heeft op de achterkant van de klassenfoto’s  de namen van alle kinderen geschreven.
Op die manier hoef ik nu dus niet te verzinnen wie wie is. Wel moeten mijn radartjes bij sommige namen erg veel moeite doen om te gaan draaien. Uiteindelijk herinner je bij iedereen wel een beetje een eigenschap of karaktertrekje.
Van de een weet je niet zoveel, van een ander juist weer wel. Het is dan ook al 35 jaar geleden dat ik de lagere school heb verlaten. Als je daar over nadenkt dan is dat weer zo’n momentje dat je je realiseert dat de tijd toch wel doorgaat. Het was de tijd van ABBA en KISS. Maar op een christelijke school was daar niet zoveel ruimte voor. In de pauzes mochten we het schoolplein niet af, maar ja…..iets wat niet mag is juist leuk dus met enige regelmaat renden we het schoolplein af naar de Verzetstraat. Daar zat in een schuurtje een groenteman die snoep verkocht. De man was in mijn beleving toen al 300 jaar oud.
Heel slecht maar van het zendingsgeld kwartje wat ik dan op maandagochtend mee kreeg naar school, heb ik wel eens zo’n verschrikkelijk smerige zouthout stok of een zakje salmiak gekocht.
Ook kwam er iemand van de bank in de klas een keer in de maand. Dan kon je een zegeltje kopen, dat werd dan op een kaart geplakt en op die manier kon je dan wat sparen. Ik weet niet meer precies hoe dat in z’n werk ging. Ben er in ieder geval niet rijk van geworden. Kan me herinneren dat de vrouw van de bank mijn buurmeisje was en dat ze altijd enorm hoge hakken droeg. De jongens uit de klas hadden altijd hun liniaal paraat want dan konden ze achter haar rug om haar hakken meten……
Wat me ook nog bijstaat is dat in de zesde klas een meisje aan de meester een vraag stelde. Ze vroeg hem wat Durex betekende. Dat was voor de meester het moment om seksuele voorlichting te geven. Wat hij precies vertelde weet ik niet meer, maar het was voor hem een redding dat er een man de klas in kwam waar hij als hoofdmeester even mee in gesprek moest waardoor hij zolang wegbleef dat de bel al ging voor hij zijn verhaal af kon maken.

Als je dan weer terug denkt aan de vijfendertig jaren die achter je liggen, zijn er best veel dingen gebeurd die je voor een deel gevormd hebben tot de persoon die je nu bent. Als ik naar mezelf kijk hoe ik was toen ik de lagere school verliet en wie ik nu ben, dan zit daar een wereld van verschil tussen. Misschien ook onvoorstelbaar voor veel mensen, maar ik was echt een bleu en verlegen meisje. In de kern ben ik dat nog steeds…….. ;)
Op de lagere school leerde je schrijven, lezen en rekenen. Geschiedenis en aardrijkskunde waren niet echt mijn ding. Ik zag het nut niet zo van al die gebeurtenissen uit het verleden. Nu denk ik daar anders over. Bij het bezoeken van een museum of iets dergelijks loop ik wel eens tegen een muurtje op. Gelukkig bestaat er nu wikipedia en google.
Dan aardrijkskunde. Voor mij een echte crime. Steeds van die kaartjes mee naar huis en dan ’s avonds met m’n vader aan de tafel de plaatsnamen leren. Ik kan het hem helaas niet meer vragen, maar ik denk dat ik hem wel eens wanhopig heb gemaakt. In een soort dejávu kwamen later mijn kinderen met diezelfde soort kaartjes thuis….
Ik kan me ook niet herinneren dat ik daar ooit een voldoende voor heb gehad.
Nu weet ik dat het stukje topografie in mijn hersenen niet aangelegd is. Ten tijde dat dit ontwikkeld zou worden in mijn brein zal m’n moeder wel de hik hebben gehad ofzo….het is er gewoon niet en daarom ben ik dus blij met al die navigatiesytemen van tegenwoordig.
Om eerlijk te zijn blonk ik eigenlijk nergens in uit.
Toch wel een beetje,….ook dat zou je nu niet meer zeggen, maar gymnastiek was wel mijn ding,  ik woonde dan ook bijna in de gymzaal die naast de school stond. Het geluk was dan ook nog dat ik recht tegenover de school en de gymzaal woonde.
Als ik thuis was en de schoolbel hoorde ging ik pas de deur uit.
Uit school snel naar huis om vervolgens weer naar de gymzaal te gaan.
Nu bij zo’n reunie, waar overigens maar acht van de negenentwintig kinderen waren, komen de verhalen naar boven. Leuk dat iedereen zich wat anders herinnert en dat dan bij de andere weer de O JA’s  opleverde.
Dankzij facebook en andere social media,kun je op een makkelijke manier sommige klasgenoten terugvinden. Wat dat betreft wordt de wereld steeds kleiner en minder anoniem.
Grote ingrijpende dingen blijven je altijd bij. Zo is er een klasgenootje overleden. Dat was voor veel kinderen uit de klas de eerste keer dat ze zoiets meemaakten. We waren er allemaal door van slag, maar zoals kinderen heel goed kunnen gingen we al snel weer “gewoon” verder. Toch heeft het zo’n indruk gemaakt dat ik het me nog goed kan herinneren.
In die jaren verloor een klasgenootje heel plotseling haar vader en een ander haar moeder.
Ik weet nog dat we dat allemaal zo zielig vonden dat we vroegen of we hun tas mochten dragen….alsof dat het leed zou verzachten.
Het huwelijk van een leerkracht was ook een spannende gebeurtenis. En in de zesde klas natuurlijk de musical. Ik weet nog dat ik een rode rok aan moest met allerlei randjes en roesjes en daarop een witte blouse met pofmouwen. Ik mocht/moest een hongaars meisje spelen. Zo verschrikkelijk eng. Al die mensen die dan naar je gaan zitten kijken. Ik zit nu met enige regelmaat in het theater en vind het dan zo knap dat die mensen, zonder schroom,  voor volle zalen hun kwaliteiten laten horen en zien.

Inmiddels vijfendertig jaar verder.
Allemaal volwassen mannen en vrouwen die al van alles op hun pad hebben doorstaan en daardoor gevormd zijn tot wie ze nu zijn.
Mooi om te zien dat het jonge karakter er nog wel een klein beetje in terug te zien is.
En wat heerlijk om te zien dat niet alleen bij mij de rimpeltjes tevoorschijn zijn gekomen. :)