Het lege tasje...

Zeven uur, het is aardedonker in m’n slaapkamer. Even denk ik na wat voor dag het is. Dinsdag, dus vrij. Lekker nog even omdraaien en de dag een klein stukje weg slapen.
Na wat slaperig wakker of wakkerig geslapen te hebben de dag begonnen met sanitaire en cosmetische handelingen. Er schijnt een heerlijk stralende zon buiten.
Mogelijk een van de laatste mooie herfstdagen. Op internet zag ik steeds mooie bosfoto’s van mede dorpsbewoners. Dit dorp heeft een echt bos. En raar of niet, ik kom er nooit. Misschien komt dat omdat ik geen hond heb waar mee gewandeld moet worden. Vandaag had ik het plan om eens een wandeling in het bos te gaan maken. Ik wilde ook die mooie paddenstoelen zien die ik steeds voorbij zag komen op internet. Zoeken naar losse onderdelen van de natuur, zoals mooie takjes of misschien een stukje mos wat los ligt. M’n voeten in bos boots gestoken en richting bos gereden. De freule kan ook wel wat zuurstof gebruiken in de tentamenweken dus die is vol goede bos moed meegegaan.
Auto geparkeerd, plastic tasje in m’n jaszak om de leuke dingetjes uit de natuur in te doen.
We hadden al de slappe lach tijdens het parkeren. In een gezonde en fitte bui zijn we lang geleden daar een keer naar toe gereden om te gaan skeeleren. Om precies te zijn hebben we toen de skeelers aan gedaan, getracht om bij een glad asfalt paadje te komen wat finaal mislukte.
Vervolgens zaten we toen tien minuten later met de skeelers in de kofferbak weer in de auto op weg naar Mc. Donalds. Volslagen mislukte missie.
Nu zou het vast een stuk beter gaan. Bij het uitstappen viel m’n oog gelijk op een grote pluk pluizig haar.
Volgens Charlotte was daar op een gruwelijke wijze een konijn vermoord.
Gewapend met het lege plastic tasje het pad ingeslagen richting bos.
Als het goed is heb ik eerder al eens verteld dat de navigatie in mijn brein niet echt optimaal is aangelegd. Precies, vandaag schitterde het ook door afwezigheid.  We spraken af dat we niet van dit pad zouden afwijken zodat we de weg terug ook gewoon weer konden vinden. Terwijl we liepen en ik me verbaasde over de vele slootjes en watertjes in dit bos, konden onze reukzintuigen ook geen greintje boslucht waarnemen. Aan de linkerkant stonden bomen maar er was praktisch geen mos te vinden. Dennenappels of andere leuke rommel uit de bomen al helemaal niet, alleen gras en natte blaadjes. Aan de rechterkant was een watertje waar twee suïcidale eenden zichzelf aan het verdrinken waren. Zo nu en dan kwam er een medewandelaar langs maar die hadden allemaal een reden dat ze daar liepen. Een hond.
Terwijl we verder en verder liepen en nergens een afbuiging van het geasfalteerde pad zagen hadden we steeds meer het idee dat we óf het verkeerde pad hadden genomen of dat dit bos niet het soort bos is wat ik voor ogen had.
Toen we zagen dat het pad uitkwam in de bewoonde wereld zijn we maar rechtsomkeer gegaan.
Slalommend om de uit elkaar gevallen nattige paardenkak en lange poepslierten van diarree-eenden liepen we hetzelfde pad weer terug.
Toen waren de bomen dus heel verrassend aan de rechterkant en het water aan de linkerkant.
De twee eenden waren nog steeds bezig met hun suïcidale actie terwijl een klein stukje verderop een eenzame eend op de kant zat en een soort van lacherig geluid maakte toen we langsliepen.
En zo waren we na een klein half uurtje weer bij de auto.
Daar zagen we dat er nog meer van die pluizige dotten haar lagen. Zelfs daar was dus geen spannend verhaal over luguber vermoorde konijnen bij te bedenken, maar gewoon het resultaat van een geborstelde langharige hond.
Met een leeg plastic tasje en een verknipt beeld van het dorpse bos weer vertrokken.
Nee niet naar Mc. Donalds maar naar een lekkere verse smoothie. We gaan vooruit!!