Het Grondwetpad

Na een ochtendje schoolbanken, in een zwaar gekoeld lokaal, mochten we de middag zelfstandig doorbrengen. Uiteraard niet om lekker languit in de dampende zon te gaan liggen zweten maar met een opdracht op pad gingen we richting het station.  Voor een ervaringsloos meisje als ik, op het gebied van openbaar vervoer,  begon er een hele onderneming. Met een paar medestudenten die mij op het juiste spoor zette, kwamen we na een korte treinreis op het Centraal station van Den Haag.  De opdracht was de ‘grondwetpad’ route te lopen. Buiten schommelde de temperatuur rond de 30 graden dus de motivatie om zo snel mogelijk de opdracht te voltooien was groot.
Op de telefoon was de gedownloade versie van de wandelroute bijna niet te zien door de felle zon. Gelukkig bleken er onder de medestudenten een paar echte’ Hagenese’ te zitten. Kwam dat even goed uit !
Omdat we een onlogische logische route wilde volgen kwamen we als eerste bij het Mauitshuis. Tenminste dat was de eerste foto die ik terug vond op mijn telefoon. Het is een mooi gebouw wat gebouwd is van 1633 tot 1644 en is gelegen aan het Plein 29.  Het schijnt vol te hangen met schilderijen uit de Gouden eeuw. Terwijl wij voor het gebouw een foto maakten keken twee ‘tegen het hek leunende’ mannen een beetje lacherig naar ons. Waarschijnlijk zagen ze in ons weer een paar van die toeristen die overal plaatjes van schieten zonder te weten waarvan. Nou in mijn geval….dat klopte aardig. Op zoek naar schaduw kwamen we bij de poortjes naar het Binnenhof. Voor mij was het zo lang geleden dat ik daar was, dat ik me niet eens kon herinneren of ik het beeld voor ogen had van mijn lagere school tijd of van beelden van de televisie. Het torentje van Mark Rutte viel echt vet kleiner uit dan ik had gedacht.  Mijn beeld was zo’n grote toren waar Rapunzel haar lange vlecht uit het raam kon gooien waar Mark dan langs omhoog kon klimmen.
Later liepen we verder en zagen we het torentje vanaf de andere kant en had het een meer indrukwekkende uitstraling. Het is wel een idyllisch plekje voor een kantoor van de Minister President.
Op het plein van het Binnenhof is het voor de deur van de eerste kamer leeg. Alleen twee dampende marechaussees stonden in volledig uniform op de enige vierkante meter schaduw die daar was.  Bij de deur naar de tweede kamer was het een drukte van jewelste.  De deur stond op een kiertje open en alles leek er op dat er zo een delegatie uit zou komen. Er stond een hele batterij aan journalisten achter een hek met hun fotolenzen en microfoons op scherp. Even ben ik er als rasechte sensatiezoeker tussen gaan staan, maar toen mijn neus zich vulde met de lucht van de zweetoksels van de vrouw naast mij ben ik snel weer richting mijn medestudenten gelopen. Deze stonden in de aura van een ijscomannetje midden op het plein.  Met moeite, maar ze hebben zich niet vergrepen aan de verkoopwaar van de man. Midden op het plein besef je wel dat je hier in het hart van de regering staat. De eerste kamer, vijfenzeventig leden groot en ook wel het Senaat genoemd, vertegenwoordigt het volk en vormt samen met de tweede kamer, honderdvijftig leden groot, de Staten Generaal. De tweede kamer controleert de regering (de Koning en de ministers) en maakt samen met de regering de wetten. De tweede kamer wordt ook wel het Parlement genoemd.
Op het Binnenhof zit ook het ministerie van Algemene zaken, waar het torentje bij hoort. Dat is het ministerie waar de Minister President de leiding van heeft.
De Raad van State is ook op het Binnenhof gevestigd en is het hoogste adviesorgaan voor de regering in Nederland. Deze raad mag een uitspraak doen over een geschil tussen burger en overheid.
Met het zweet op allerlei plaatsen van het lichaam zijn we verder gaan lopen langs de hofvijver. Naast een verkoelend beeld van de fontein en een smeuig beeld van een meeuw die heerlijk zijn ontlasting over een paaltje zat te verspreiden, liepen we langs een standbeeld ‘man op paard’ wat er staat sinds 1924. Dit is een vervangend standbeeld wat het Nederlandse volk in 1853 geschonken heeft aan Koning Willem II.
Het origineel is naar Tilburg overgebracht. Het zal wel een gegronde reden hebben, maar ik weet hem niet. Een stukje verder zagen we aan de overkant van de straat de gevangenpoort. Een middeleeuwse gevangenis. Achter de poort ligt de ‘Plaats’. Aan de kop van dit plein bevindt zich ‘het Groene Zoodje’. Dit was een executieplaats. Vanwege de hitte zijn we nergens naar binnen gegaan maar heeft Wikipedia mij verder geholpen. Boven een prachtige, met ijzerwerk versierde deur staan de letters Raad voor de rechtspraak. Dit is een adviescollege in de zin van artikel 79 en 80 van de Grondwet. Wat dat precies inhoud zal jullie waarschijnlijk een worst zijn. In principe mij ook, ware het niet dat ik nu juist deze informatie tot me moet nemen om uiteindelijk met succes te kunnen slagen voor dit examen.  In hetzelfde pand aan de Kneuterdijk is gevestigd het schadefonds voor geweldsmisdrijven. Dit fonds komt in beeld om mensen die slachtoffer zijn geworden van geweldsmisdrijven en daardoor ernstig letsel hebben opgelopen, financieel tegemoet te komen.

Al deze stof schrijf ik nadat ik de foto’s die ik heb gemaakt tijdens die wandeling een voor een aan het uitlichten ben. Maar nu heb ik dus een probleempje. Ik heb een prachtige foto van een mooi wit gebouw wat in een bocht is gelegen. Een brede trap verschaft de toegang tot het pand. Ik kan na heel veel inzoomen niet ontdekken wat daar gevestigd is. Gelukkig is dit nog geen examen dus hier kan ik nog wat research doen.
Naast dit mooie maar voor mij nu nog onbekende gebouw zijn er nog een paar foto’s die mij in het ongewisse laten.

Omdat ik dit weekend buiten het bereik van een laptop was en mijn ogen het niet meer goed aandurven om lang naar die heel kleine lettertjes op mijn telefoon te turen, ga ik met het grondwetpad nog verder aan de slag.
Met een beetje mazzel kan ik wat kennis oppikken van een paar ‘Hagenese’ die mij vast haarfijn kunnen vertellen wat ik op de foto heb gezet.
Wordt dus vervolgd....