Het gewone dagelijkse leven

Na drie weken vakantie te hebben gehad wordt er weer van alles van me verwacht. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het erg vond…nee ik ben er eentje van regelmaat. Uiteraard heb ik het fijn gehad met vakantie en is het heerlijk om niet op de klok te hoeven kijken. Maar na 2½ halve week gaat het toch weer kriebelen. Dan krijg ik behoefte om te weten hoe het met mijn moeder gaat, hoe het in het hospice is en hoe het er thuis uit zal zien. En ja….ook mijn collega’s bij de politie gaan weer door mijn gedachten. Tja en dan kom je thuis en na de eerste vakantierommel opgeruimd te hebben ’s avonds en lekker geslapen te hebben in mijn eigen bed, gaat de weg eerst naar mijn moeder in verpleeghuis de Riethoek. Als je daar binnenkomt en de eerste verdieping hebt bereikt kom je bij een soort van ontvangst comité. Aan het begin van de gang op afdeling Wikke zitten altijd een aantal dames en die kijken je glunderend aan als je aan komt lopen. Dat is hun vertier op de dag. Zoals wij naar de dierentuin gaan om aapjes te kijken, zo zitten zij te wachten tot de “aapjes” naar hen komen kijken.
Uiteraard zitten de dames niet in het verpleeghuis omdat ze zweetvoeten hebben, nee ze zijn allemaal wel een beetje van “het pad”. Maar de meeste hebben het er best naar hun zin en brengen dat ook over op je als je een praatje met ze maakt. Gezellig keuvelen over dingen die voor ons nergens over gaan maar voor hen bijna van levensbelang zijn. Op zoek naar mijn moeder loop ik door de gang en ruik daar de luchtjes die ik “niet” gemist heb.De kamer van mijn moeder is helemaal aan het einde van de gang en kwam ik de mannen met een gele gulp tegen….de veroorzakers van die luchtjes…. 
Helemaal aan het eind van de gang zit mijn moeder in haar rolstoel en zie ik een vrouw die er hetzelfde uitzag als drie weken terug. Helaas geen reactie van haar wat mij het gevoel gaf dat ze me zag en herkent als haar jongste dochter.
Geen idee wat er afspeelt in haar gedachten. Ze geeft geen enkele blijk van herkenning. Rekening houdend dat ze me wel kan horen en begrijpen vertel ik haar dat we op vakantie zijn geweest en dat we allemaal weer gezond terug zijn. Van tevoren heb ik niet verteld dat we met vakantie gingen. Dat vond ze nooit fijn, ook al gunde ze het ons wel. Maar het feit dat we zo’n 1500 kilometer weg waren gaf haar een onrustig gevoel. Nu dus maar niet verteld. Ik vond haar niet veranderd en eigenlijk zag ze er goed uit. 
Na dit geruststellende bezoekje de boodschappen in huis gehaald. De rest van het weekend stond in het kader van sociaal doen bij buren en anderen die we een poosje niet gezien hadden. En ja…dan is het maandag en gaat de wekker om half 7. Het kreng een doodsklap op zijn kop gegeven en nog een keer omgedraaid. Maar helaas…na 7 minuten kwam hij weer tot leven en maakte mij wakker genoeg om er deze keer gehoor aan te geven en uit bed te gaan. 
Even in de spiegel gekeken en geconstateerd dat er nog wel een lekker kleurtje op zat, maar ook dat de rimpeltjes niet verdwenen waren in de vakantie. Maar…de pot créme is geduldig dus smeren maar. Daarna de haren in de krul, tussendoor een boterham in de maag laten verdwijnen, tandjes poetsen en hup in dat “elegante” uniform.
In Waddinxveen aangekomen was het vakantiegevoel al snel weg…de misdaad was niet met vakantie geweest en kon ik weer vol aan de bak. Er kwam stoom uit de mailbox en de printer liep warm aan…maar na alle achterstallige zaken weggewerkt te hebben zat ik al snel weer in het door mij zo gewenste ritme. 
Inmiddels zijn we ruim een week werken en een bezoekje aan Blijdorp  verder en is alleen via de foto’s op mijn hyves het vakantiegevoel nog op te roepen. In het hospice is het momenteel erg rustig zodat ik daar niet zoveel ben. Dat geeft me net een beetje ruimte om nog maar eens even een blog te schrijven.