Het gaat haar lukken....

Het gaat haar lukken….

Eigenlijk wil ik op zaterdag en zondag geen wekker zetten omdat ik wil proberen op die dagen zo min mogelijk verplichtingen op de agenda te zetten. Toch had ik hem vandaag gezet want ik wilde nog even naar de overbuurvrouw en haar gehandicapte zoon die afgelopen dinsdag na 54 jaar verhuisd waren.
Wat een emoties komen er los bij oudere mensen als ze gaan verhuizen en allemaal herinneringen (voor het gevoel) achter moeten laten.
Jarenlang ben ik er mantelzorger geweest. Heb best wel eens gemopperd als ik middenin de nacht m’n bed weer eens uitgebeld werd voor een hulpvraag.
Blij dat ze nu eindelijk zo verstandig zijn om “veiliger” te gaan wonen, maar wat een missie om zulke mensen ergens anders gesetteld te krijgen.
Afgelopen dinsdag was het dan zover. De verhuiswagen rijdt voor. Ik hang nog snel even een wasje op buiten en wil er dan naar toe gaan om de handen uit de mouwen te steken.
Opeens hoor ik naast het huis het grind knisperen en ga kijken wie er aan komt. Daar komt de 83 jarige overbuurvrouw aan. Ik loop naar haar toe en zie tranen, tranen en nog eens tranen.
Geen overzicht meer, moe, oud en vooral verdrietig voor het komende afscheid.
Na een poosje zomaar stilletje haar verdriet de ruimte te hebben gegeven recht ze haar schouders en gaat weer naar haar “oude” huis.
De verhuizers weten met een noodgang alle spullen in de vrachtwagens te krijgen en het moment van afscheid is daar. Een naaste buurvrouw die 54 jaar naast haar heeft gewoond komt haar uitzwaaien. “BINGO”!! Dat was goed bedoeld maar nu kwam er dus in het nieuwe huis een compleet wrak aan gestrompeld. Het was niet de eerste keer in de afgelopen weken dat ik een natte schouder had……ach, het mag. Snel een bed in orde gemaakt en haar daar in gepropt. Om precies te zijn heeft ze dat 20 minuten volgehouden, maar goed dat was genoeg om de traanbuizen te laten drogen.

Vanmorgen belde ik haar op om te vragen of ze thuis was zodat ik even langs kon komen.
BAM!!..... Huilen. Telefoon deed het niet ( huh?? Ik belde haar toch?) Bankpas was kwijt en de TV deed het niet, dus ja ik was heel welkom.
Na weer een natte schouder en anderhalf uur sleutelen verder zwaaide ze me lachend uit….
Het kost tijd maar het gaat haar lukken…
Daarna ben ik gelijk de wekelijkse boodschappen gaan verzamelen in de supermarkt.
Echt waar… ik kan elke week wel een blog schrijven over het boodschappen doen. Als je luistert en om je heen kijkt gebeurd er van alles.
Vandaag trof ik een echtpaar aan het begin van de winkel. De man duwde het boodschappenkarretje en zijn vrouw trok van alles uit de schappen en deed dat in het karretje.  Ik hoorde de vrouw tegen haar man zeggen: “Pak jij even brood”. Ze zei dat op een toon die het brood spontaan deed bevriezen. De man keek wazig om zich heen waarmee hij zich mogelijk verraadde als iemand die nooit mee gaat boodschappen doen. En later begreep ik waarom dat zo zou kunnen zijn.
Hij keek naar al het brood dat er lag en pakte drie broden van de aanbieding. De vrouw kwam weer terug bij het karretje, haalde de broden eruit en legde ze terug. De man vroeg: “ is het niet goed”?
“Nee”, zei de vrouw. “Dat kan ik toch niet kwijt, dat snap je toch wel”?
Ik zag de man denken….~Dit is de laatste keer dat ik mee ga boodschappen halen~.
Braaf en bewegingsloos bleef de man bij het winkelwagentje staan. De vrouw zette nog een keer haar uiterst liefdevolle stemgeluid aan en zei: “nou wat sta je daar nou..zoek brood uit. Dát kan je toch wel”?...........
Oké, gezellig…..wegwezen hier voordat de man met brood gaat gooien. Verder was er weinig spannends in de winkel. Het was alleen maar druk en op die momenten besef ik weer dat ik boodschappen doen dus echt niet leuk vind….net als die man.
Nadat alles afgerekend en in de tassen zat liep ik richting uitgang van het winkelcentrum toen ik een sirene hoorde. Uit de luidspreker van het winkelcentrum hoorde ik dat er brandalarm was en dat iedereen het winkelcentrum moest verlaten. Had ik even mazzel dat ik alle zooi binnen had…!
Dus toen alles in de auto stond kon ik weg. Ik reed langs de achterkant van de winkels en zag dat bij de kapper de klanten buiten stonden. Dames met kapmantels om, handdoeken over hun haar. Ik had gelijk beeld…..je zult net je haar in de verf hebben zitten en dat eigenlijk uit moeten spoelen. Komt er een brandmelding, sta je weet ik veel hoelang buiten met een klodder verf in je haar wat in het knallende zonnetje alleen nog maar verder gaat zitten broeien…Verrassing wat er dan onder die handdoek vandaan komt…

Intussen scheurde de brandweer met toeters en bellen voorbij. Het is mij onbekend of er echt brand was, of dat de kippenboer mogelijk een pootje aan had laten branden.
Eenmaal weer thuis alle boodschappen opgeruimd, hang ik weer een wasje buiten en weer hoor ik het grind knisperen. Jawel…de “oude” overbuurvrouw steekt haar snoet om het hoekje. Ze vertelde dat ze toch nog maar even naar het oude huis was gegaan om wat spullen op te halen die achtergebleven waren. Ze was ook gelijk maar brood gaan halen bij de bakker waar ze ook al jaaaaren kwam. Ze had een lach op haar gezicht en ging zonder moeite weer naar haar nieuwe huis….

Het gaat haar lukken.