Herinneringen

De klok tikt maar door. Er zijn van die momenten dat je denkt, waar blijft de tijd. Het is cliché maar naar mate je ouder wordt lijkt de tijd steeds sneller te gaan. Waarom is dat gevoel er toch. Komt het omdat we zoveel hebben om op terug te kijken? Of kan ons ouder wordende brein de snelheid niet meer helemaal verwerken.
Er zijn van die momenten waarbij we zo lekker even terug kunnen gaan in de tijd. Kerst en de jaarwisseling zijn daar vaak de perfecte gelegenheden voor. Er wordt stil gestaan bij het afgelopen jaar. Wat is er allemaal gebeurd en wat heeft het allemaal met ons gedaan.
Alle dingen die je je herinnerd hebben een emotie in zich. Het kan iets heel leuks zijn waardoor je een blij en warm gevoel krijgt. Het kan ook iets zijn waardoor je pijn of verdriet voelt.
Elk mens heeft wel eens van die momenten. Het kan er zomaar zijn. Je hoort een stuk muziek, je ruikt een bepaalde geur of je ziet op de kalender een datum naderen.

Morgen is het een jaar geleden dat m’n moeder is overleden. Zevenenveertig jaar heb ik haar bij me gehad. Bij me gehad, zo voel ik het. Ze was er altijd. Even bellen, even langsgaan, samen winkelen, samen de behandelingen doorlopen in het ziekenhuis, samen knutselen….allemaal dingen wat vanzelfsprekend is. Tenminste, op die momenten. Pas als het er niet meer is ga je beseffen dat het niet vanzelfsprekend was. Naar mate de tijd voorbij gaat en je zelf ouder wordt, groeit dat besef.
Vandaag is het dus een jaar geleden dat ze heel rustig het leven aan het verlaten was. Het is best raar als ik er aan terug denk. Ik heb in het hospice zoveel mensen zien sterven, dat je allerlei signalen van een naderend einde wel herkent. Maar dat zag ik niet echt bij m’n moeder. Of eigenlijk zag ik het wel, maar wilde ik het niet zien. Omdat ze ons al vijf jaar had verrast ging ik er bijna blindelings vanuit dat ze er nu ook wel weer bovenop zou krabbelen. Maar toch zat die baksteen in m’n maag. Wetende dat het eraan zat te komen. Het gevoel dat die denkbeeldige navelstreng, die me met haar verbond, nog maar met een klein draadje vast zat. Dan wordt je ’s nachts gebeld dat het voorbij is, het draadje is door....
Misschien omdat je in de eerste slaap wakker wordt gebeld, maar het voelde als een verlaten en leeg gevoel.
Vandaag sprak ik iemand die als klein jongetje zijn moeder heeft verloren. Met meer besef en verdriet dan grote mensen voor ogen hadden. En nog steeds rond die bepaalde datum speelt het scenario in zijn hoofd af. Vliegt het hem soms nog aan. Marinus van den Berg zei het onlangs nog. Voor rouwen staat geen tijd.

Afgelopen week had ik een lunchafspraak met een vriendinnetje waarmee ik zo heerlijk kan filosoferen over bepaalde levensvragen.
Het gesprek met m’n maatje, waarmee ik jarenlang in het hospice heb gewerkt, gaat altijd diep. We staan allebei heel anders in het leven, maar wat is het mooi om naar elkaar te luisteren en te leren van elkaar. Haar mening en ideeën zijn net zo waar als die van mij.
We hebben herinneringen opgehaald over onze diensten waarbij we grappige maar ook verdrietige momenten hebben meegemaakt.
We stelden vast dat herinneringen elke dag gemaakt worden.
Daar dacht ik onderweg naar huis over na. Inderdaad als ik aan mijn moeder terugdenk komt niet meer als eerste haar overlijden in beeld. Dat gaat verder terug. Terug naar de tijd dat ze nog voor me zorgde en niet naar de tijd dat wij als kinderen voor haar moesten zorgen.
M’n vader leeft als vijfentwintig jaar niet meer. Daar moet ik zelfs m’n best voor doen om me zijn laatste periode te herinneren. Ook bij de gedachte aan hem komen eerst de mooie momenten boven. Dat we samen aan het ravotten waren. Dat ik mee ging als hij ging vissen en meestal op m’n dinges kreeg omdat ik teveel met m’n voeten stampte met als gevolg dat de vissen ver uit de buurt van zijn dobber bleven. Eigenlijk dingen waar je op dat moment niet bij stil staat, maar die nu na heel veel jaar toch een warm gevoel oproepen en zo lekker zijn om je weer even in te verwarmen.

Met een beetje geluk bouw ik met mijn kinderen nu ook van die momenten op.
Momenten dat we elkaar van die kansloze korte filmpjes sturen via de whatssapp.
Mogelijk dat die momenten die nu bijna een dagelijkse gewoonte lijken te worden, later in hun leven de herinneringen zijn waar ze met een glimlach aan terugdenken.

Zo zie je maar, een blik op de kalender, dat morgen 1 december een voltooid moederloos jaar aangeeft, stof is voor een blog en voer is voor fijne herinneringen.
Ik hoop dat het kleine jongetje waar ik eerder over sprak, die paar herinneringen ook laat winnen boven het gemis van zijn moeder.