Glasblazerij

Natuurlijk leef ik deze week niet alleen tussen het papier en de pen. Om de geest van zuurstof te voorzien stap ik elke dag even in de auto of op de fiets om me met iets anders bezig te houden dan het schrijven. Vandaag wilde ik heel stoer de fiets pakken om naar de glasblazerij in Leerdam te gaan. Dat zou drie kwartier heen en drie kwartier terug fietsen zijn. Dat leek me een mooie afstand om aan het eind van de dag een goed gevoel te hebben van de combi, bewegen en cultuur snuiven. Het zonnetje en de temperatuur was prima......tot ik bovenaan de dijk was en over het water keek in de richting waarheen ik moest fietsen. Een donkerzwarte lucht keek mij grimmig aan. Ja doei......ik ben de hol weer af gefietst en had goed de gang erin. Zonder de trappers nog een keer rond te draaien kwam ik weer bij de caravan uit. Precies op het moment dat ik onder de luifel stond liet die donkerzwarte wolk al zijn narigheid los. Zoveel dat je binnen een paar seconde tot aan je blindedarm toe doorweekt zou zijn.

Fiets op slot en de autosleutel gepakt. Met de auto is het een stuk sneller en onderweg bleek dat ik daar niet onverstandig aan had gedaan, omdat die grimmige bui met me mee reisde. Terwijl het waterniveau van de rivier en de autowegen bijna op gelijk niveau waren kwam ik aan bij de glasblazerij. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik kan er echt uren naar kijken.  Soms kwam ik erachter dat m'n onderkaak volledig naar beneden was gezakt van fascinatie.

Op de lagere school kwam vroeger ( ja heul heul lang geleden) wel eens een glasblazer. Dan kreeg ik van m'n moeder een paar gulden en mocht ik een of ander glazen beestje kopen, voor in de letterbak. Ik denk trouwens dat het spul in de loop der jaren gesneuveld is want ik zou niet weten waar ze zijn.

Echte kunstenaars zijn het. Terwijl ik daar op een kleine houten tribune zat, werden er prachtige vazen of andere glazen voorwerpen gemaakt. Wat lijkt me dat heerlijk om te kunnen doen. Ze beginnen met een klein bolletje en totdat het af is weet je als toeschouwer niet wat het zal worden. Heerlijk om zo je creativiteit ten uitvoer te brengen. In gedachten zag ik mezelf al een mooi groot blauw hart maken. De vorm van een hart (niet dat kloppende ding aan de binnenkant van ons lijf) maar de vorm die symbool staat voor liefde vind ik zo mooi! 

Het uiteindelijke resultaat was niet zichtbaar omdat het heel lang nodig heeft om af te koelen. 

Nadat ik mezelf weer bij elkaar had geraapt zag ik dat die grimmige bui buiten de moed had opgegeven en het zonnetje weer scheen. Na een kleine wandeling langs dobberende jachten en wandelende senioren heb ik de route naar de camping weer aangevangen.

Inmiddels zit ik met een pot thee voor m'n neus en had ik in de tussentijd van deze blog ook een stukje kunnen schrijven aan m'n boek. 

Maar omdat ik het blogschrijven niet kan onderdrukken laat ik dat maar eerst gebeuren. Dat rust dan maar weer.