"gewoon" een kleurrijk jaar...

"Gewoon" een Kleurrijk jaar...

15 jan 2010, 22:53

Hier is dan het 1e blog van 2010 op aandringen van trouwe lezers. 
Soms ontbreekt de rust in mijn leven om één en ander op te schrijven. Die rust kan ontbreken in mijn agenda, maar ook in mijn hoofd. 
Nu gewoon even de rust gecreeërd. Maar waar gaat zo'n blog dan over. 
Meestal krijg ik de behoefte om te schrijven als er iets gebeurd is. Ja..en als ik nu terug kijk naar de dagen die al voorbij zijn in 2010, besef ik dat alles wat ik zo gewoon heb gevonden op die dagen, allemaal niet zo "gewoon" is. 
Het begon eigenlijk allemaal op oudjaarsdag. 's Morgens om 6.30 uur ging m'n  en nadat ik langzaam begon te beseffen dat er weer een nieuwe dag aangebroken was, stond ik naast m'n bed. Op dat moment realiseerde ik me nog niet dat het nog 41 uur zou duren voordat ik er weer in zou liggen. Na het werk op het buro om 17 uur weer terug naar huis, potje koken  en opfrissen voor oudejaarsavond. Realiserend dat ik bofte, omdat ik lekker op de bank tv kon kijken  en heel veel van mijn collega's  in de kou op straat de jaarwisseling in goede banen zouden moeten leiden. Om 00.00 achter het glas naar het vuurwerk gekeken. Ik ben nu 43 jaar maar nog steeds vind ik vuur(werk) mooi maar eng. Nadat omstreeks 04.00 uur de rust in huis was weergekeerd omdat de spontaan gearriveerde visite weer vertrokken was en de rommel opgeruimd, realiseerde ik me dat het weinig zin had om nog naar bed te gaan...De wekker zou om 06.00 uur afgaan omdat ik een eerste dienst zou werken in het hospice. Om de tijd "te doden" maar even op de Wii een spelletje Mario gedaan en daarna een warme douche genomen. Toen was het tijd om naar het hospice te gaan. Gewapend met een blikje red bull voor de zwakke momenten. 
Elk jaar opnieuw is het nadenken wat je de bewoners toe zult wensen op de eerste dag van het jaar. Uiteraard kun je zulke mensen niet een "gelukkig nieuwjaar" wensen. Je wenst het ze wel maar voor mensen in de terminale fase van het leven moet je woorden zoeken die "gepast" zijn. 
Van tevoren bedenken wat je gaat zeggen heeft geen zin, het is allemaal afhankelijk van de toestand van de bewoner op dat moment. 
Uiteindelijk waren de uitgesproken woorden die morgen: "ik wens u alles wat u nodig heeft".... 
Tijdens zo'n, toch wel speciale dienst, bedenk ik dat deze mensen hun laatste jaarwisseling hebben meegemaakt. Dan kan natuurlijk voor een ieder van ons zo zijn, maar deze mensen staan al op de drempel van de dood. 
Op zo'n dag denk ik ook regelmatig terug aan het afgelopen jaar. Het was een jaar met ups en downs...dat heeft elk jaar als inhoud. Het afgelopen jaar was voor mij het grootste "downpoint" de hersenbloeding van m'n moeder. Op 13 januari vorig jaar zat ik op een cursus in Alphen aan den Rijn en werd ik gebeld door m'n zus. Ze vertelde dat onze moeder met de ambu naar het ziekenhuis werd gebracht met een mogelijke hersenbloeding. Meteen m'n spullen ingepakt en naar het ziekenhuis gereden. Daar werd al snel duidelijk dat m'n ma een zware hersenbloeding had doorgemaakt. Nu, een jaar verder ligt/zit ze al zo'n 10 maanden in verpleeghuis de Riethoek. Elke dag wordt ze een paar uur in een speciale rolstoel gezet en krijg ze meerdere keren per dag sondevoeding door haar neus. Ze eet dus uit haar neus....
Tot vorige week was ze volledig "afwezig"en deed ze alleen af en toe haar ogen een beetje open en als je geluk had kon je het gevoel krijgen dat ze je aankeek. Dit beeld zou misschien nog wel jaren zo voort kunnen duren, werd ons meegedeeld. Totdat vorige week de verpleeghuis-arts belde met de mededeling dat m'n ma een flink epileptisch insult had doorgemaakt. Onderweg naar Gouda besefte ik dat ik voor mezelf ongemerkt al ingecalculeerd had dat ze op deze manier "gewoon" nog jaren bij ons zou zijn. Aangekomen bij het bed van m'n moeder keek ze me met 2 open ogen heel helder aan. Ze volgde me met haar ogen en zelfs als ik uit haar zichtveld verdween draaide ze haar hoofd een beetje bij om mij te kunnen blijven zien....Huh??? denk ik, dit beeld had ik dus niet verwacht. Uiteindelijk zijn we nu ruim een week verder en "lijkt" het erop dat die epileptische aanval iets goeds heeft gedaan. Ik ben een positief mens dus misschien zie ik alleen datgene wat ik wil zien en schuif ik de gedachte dat er misschien snel een fatale aanval volgt uit mijn gedachten. Ondanks mijn optimisme ben ik ook een nuchter mens en zou ik, menselijker wijs gezien, willen dat dit kwalitatief-loze lezen stopt. Maar mijn kind-moeder gevoel maakt toch dat ik blij ben dat ik haar nog heb, ondanks dat ze "alleen maar" leeft. Raar hé...ik ben net een mens. 

Nu is er op hyves weer wat gaande wat me op twee manieren bezig houdt. De kleurtjes van de WWW's van de vrouwelijke hyvers. Het is een actie waarvoor de aandacht gevraagd wordt voor Pink Ribbon. Pink Ribbon heeft ook mijn aandacht. Omdat ikzelf één van de gelukkige ben die nog leeft ná borstkanker. Op mijn a.s verjaardag is het 5 jaar geleden dat ik geopereerd ben. Daarna volgden nog maanden van chemotherapie en bestralingen. ook doordat ik geen amputatie heb ondergaan en dus uiterlijk niet "verminkt" ben, gaan er dus wel eens dagen voorbij zonder dat ik er bij stilsta dat het allemaal niet zo gewoon is dat ik er nog ben. Mede door mijn werk in het hospice en nu dus door de kleurtjes actie, wordt ik er zo nu en dan aan herinnerd. Laatst ook naar de film "komt een vrouw bij de dokter" geweest. Het boek had ik gelezen  en de film wilde ik ook graag zien. Goed voorbereid met een pak zakdoeken  en een brede schouder , met toch wel een beetje spanning wat het met me zou doen, de film bekeken. De zakdoeken en de brede schouder zijn ongebruikt gebleven. 2 x een veeg met m'n pinken was voldoende. Mogelijk door de eigen ervaring en de nuchterheid niet "tot tranen geroerd". 

Afgelopen week nog met twee meiden ( 14 en 15 jaar) naar de lady's night in de bios geweest. Heel informatief hoor met twee van die freule's op stap. Er lopen maar weinig perfecte mensen op deze wereld, buiten hen om. Ook is het bijna een schande dat je zulke "kinderen" nog naar school laat gaan, die leerkrachten deugen echt niet.... 
Verder hebben we gewoon lekker gelachen en gaan we dat zeker nog een keer herhalen...toch meiden??? 

En zo zijn er nu alweer twee weken van 2010 voorbij. "Gewoon bijzondere" dingen passeren dagelijks de reveu. We beleven ze alsof het allemaal gewoon is, maar terugkijkend komen er elke dag emotie's in alle kleuren voorbij. 
Dit realiserend wens ik jullie allen een kleurrijk 2010 toe. Mocht je even de kleuren niet zien, schrijf dan gewoon eens op wat er de afgelopen week allemaal is gebeurd in je leven en geef het een kleur. Zorg dat je veel kleurpotloden bij de hand hebt, je zult zien dat je er heel wat nodig hebt.