Respect en zelfredzaamheid
Vrijdag, de dag dat de meeste mensen opgeruimd en vrolijk zijn. Blij dat er weer een paar vrije dagen aan komen waarin het ‘moeten’ op een laag pitje staat. Op het werk merk ik dat ook altijd. Ondanks dat mijn collega’s hun weekend vaak door de week hebben. Het is relatief rustig met de aanloop van ‘klanten’. Na het weekend komen dan vaak de bedreigingen en mishandelingen die in het weekend hebben plaatsgevonden weer aan de orde. Veelal veroorzaakt door de korte lontjes die aangestoken worden met een ferme dosis alcohol of drugs. Vaders of moeders die na het weekend komen melden dat de bezoekregeling niet is nagekomen door de ex-partner. Altijd maar weer die onvolwassen gevechten waarbij alleen maar verliezers zijn. Hoe jammer is het toch dat je daar het leven van je kinderen, je ex, waar je toch ooit van gehouden hebt en het leven van jezelf onrustig maakt. Soms heb ik het gevoel maatschappelijk werkster te zijn. Dan zitten er volwassen mensen tegenover me die hun narigheid op tafel leggen waarmee ik dan met een nuchtere blik moet zoeken naar oplossingen. Het is heerlijk om dat te doen, maar onderweg naar huis vraag ik me regelmatig af of mensen het zelf niet hadden kunnen oplossen. Steeds vaker rennen mensen naar hulpverleners zonder eerst zelf iets te ondernemen.
Burenruzies die soms al eerder opgelost kunnen worden als men maar een klein beetje zelfredzaamheid zou tonen. Gewoon het gesprek aandurven en als volwassen mensen luisteren naar elkaar en in heel veel gevallen constateren dat de onenigheid eigenlijk nergens over gaat.
Vandaag ook weer twee gesprekken gevoerd waarin mensen kwamen klagen over hun ex-relatie en het vervelende gedrag van de andere partij. Mensen dan wijzen op het feit dat ze zelf vaak kolen op het vuur gooien door steeds er maar weer tegenin te gaan.
Meerdere keren heb ik vandaag dan ook gedacht, ‘mensen laat elkaar met rust en respecteer de ander zoals je zelf gerespecteerd wilt worden’.
Het klinkt alsof ik nu precies weet hoe het moet en mezelf ook zo gedraag. Niets is minder waar want ik kan als geen ander, vaak in gedachten, commentaar hebben op een ander. Het is zo makkelijk om te zien wat een ander fout doet en zelf keihard voorbij de spiegel te lopen.
Het leven is veel leuker als je niet overal zo zwaar aan tilt en je minder bemoeit met een ander. Zelf zoeken naar leuke dingen. Zorgen dat er af en toe iets leuks in de agenda staat waar je naar toe kan leven. Het hoeft allemaal niet groots of duur te zijn. Zo heb ik samen met nog vijf anderen een eetclubje opgericht. Om de beurt koken en dan zoveel mogelijk op de manier zoals jij leuk vind. De andere vijf schuiven dan aan en genieten van het eten en de gezelligheid. Ook leuk is met een groep mensen halverwege het jaar lootjes te trekken, een kadootje van tien euro te kopen en een smeuïg gedicht te maken. Een soort van Lenteklaas. Waarom alleen in de maand december die gezelligheid? Plezier kan iedereen op zichzelf afstemmen. Ik ben sinds vandaag begonnen met een soort van dagboekje waarin ik elke dag een foto van de dag probeer te maken en daarbij een verhaal van de dag. Schrijven doe ik graag dus dat geeft mij plezier en de broodnodige uitdaging die een mens nodig heeft.
Het weekend is weer aangebroken. Geen luie dagen meer in en om de caravan, maar pure huishoudelijke klussen die weer weggewerkt dienen te worden. Het grote ‘moeten’ is er even een paar dagen niet bij. Geniet allemaal van jullie weekend en heb respect voor buur en verre vriend. Dan heb ik maandag misschien een makkie :P
